Οι αναλώσιμοι

Όταν τον περασμένο χρόνο ο Νίκος Χριστοδουλίδης διεκδικούσε την Προεδρία της Δημοκρατίας, το κύριο ερώτημα για το οποίο ελεγχόταν ήταν κατά πόσο ήταν έτοιμος να κυβερνήσει αλλά και με ποιους δίπλα του. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο ίδιος φρόντισε να ανεβάσει ψηλά τον πήχη των προσδοκιών για το Υπουργικό του Συμβούλιο, χαρακτηρίζοντάς το την πρώτη του κορυφαία πολιτική πράξη και καλώντας εκ των προτέρων την κοινωνία να τον κρίνει στη βάση αυτής. Τόσο ψηλά είχε θέσει τον πήχη για το υπό διαμόρφωση Υπουργικό, που άλλοτε αποκάλυπτε πως στο μαύρο του μπλοκάκι έχει γραμμένα ονόματα και άλλοτε πως στο μυαλό του είχε ξεκάθαρα τα χαρακτηριστικά και το προφίλ των υπουργών. Και συνέχιζε να το καλλιεργεί, προσθέτοντας συνεχώς νέα στοιχεία και χαρακτηριστικά που το περιβόητο Υπουργικό θα είχε. Αρχικά προανήγγειλε την ίση εκπροσώπηση των δύο φύλων, μετά την εκπροσώπηση όλων των επαρχιών, στη συνέχεια ότι θα είναι πρόσωπα από την κοινωνία, πρόσωπα που διαπρέπουν στο εξωτερικό και βεβαίως υπογράμμιζε ότι σε αυτό δεν θα περιλαμβάνεται κανένα κομματικό στέλεχος.

Όσα εκτυλίχθηκαν το τριήμερο διαμόρφωσης του Υπουργικού Συμβουλίου μεταξύ του νεοεκλεγέντα Προέδρου και των αρχηγών που στήριξαν την υποψηφιότητά του αποτελούν ιστορίες για να θυμόμαστε. Όσα εκτυλίχθηκαν όμως τότε έπρεπε να αποτελέσουν ένα καλό μάθημα για την κοινωνία. Για το πόσο εύκολα ένα πολιτικό πρόσωπο που παρουσιάζεται ως το νέο και άφθαρτο, αποκηρύσσοντας κατά τα άλλα το κατεστημένο και τις παλαιοκομματικές μεθόδους αυτοακυρώνεται, καταλήγοντας έρμαιο των κομματικών παζαριών.

Το παρασκήνιο που διαμόρφωσε το συγκεκριμένο Υπουργικό Συμβούλιο και οι αντιδράσεις που προκάλεσε παρέπεμπαν εξαρχής σε ένα Υπουργικό με ημερομηνία λήξης. Όχι μόνο γιατί ο Νίκος Χριστοδουλίδης προσκαλούσε συχνά τον ΔΗΣΥ να προσδεθεί στο άρμα της συγκυβέρνησης, αδειάζοντας τα συγκυβερνώντα κόμματα, αλλά κυρίως εξαιτίας του ότι ουδέποτε στήριξε τις επιλογές του. Αντιθέτως η φημολογία για επικείμενο ανασχηματισμό ξεκίνησε δύο μόλις μήνες μετά τον σχηματισμό κυβέρνησης. Ο πρώτος που αποχώρησε ήταν ο Μιχάλης Χατζηγιάννης, αφότου η φημολογία δυσφορίας του Προέδρου είχε επικρατήσει σε όλα τα ΜΜΕ. Ενδεικτική η περίπτωση της Πόπης Κανάρη, την οποία ακύρωσε στη διαμάχη της με την υφιστάμενή της, Χριστίνα Γιαννάκη και αφότου πρόλαβε να διαρρεύσει πως έχει πρόβλημα μαζί της. Όμως η πιο ενδεικτική κίνηση ήταν αυτή του δημόσιου αδειάσματος της υπουργού Δικαιοσύνης Άννας Προκοπίου και του Αρχηγού της Αστυνομίας. Και λέμε για άδειασμα, όχι μόνο για τη διαρροή του γνωστού βίντεο, αλλά και για τη συνέντευξη που ακολούθησε στον «Φ» όπου υπογράμμιζε τη δυσφορία του για τους χειρισμούς τους πριν και μετά τα επεισόδια σε Χλώρακα και Λεμεσό.

Προφανώς, από την στιγμή που ο Πρόεδρος κρίνει ότι οι υπουργοί έχουν αποτύχει, τότε οφείλει να τους αλλάξει. Οι υπουργοί πρέπει να αντικαθίστανται αμέσως, μόλις ο Πρόεδρος αντιληφθεί πως δυσχεραίνουν αντί να βοηθούν το έργο της κυβέρνησης. Χωρίς προαναγγελίες σε συνεντεύξεις, χωρίς διαρροές, χωρίς βαρύγδουπες δηλώσεις και κυρίως αθόρυβα. Γιατί εξαιτίας της παρατεταμένης φημολογίας ανασχηματισμού, το μισό τουλάχιστον Υπουργικό υπολειτουργεί. Κάποιοι επειδή έχουν αποδειχτεί πολύ κατώτεροι των περιστάσεων, άλλοι επειδή έχουν απονευρωθεί από τον ίδιο τον Πρόεδρο και άλλοι εξαιτίας της ανασφάλειας, αποτέλεσμα της διαμορφωθείσας πεποίθησης ο Πρόεδρος, όχι μόνο δεν θα τους προστατεύσει, αλλά με μεγάλη ευκολία θα τους θυσιάσει για να αποσείσει από πάνω του την όποια πολιτική φθορά.

Οι ανασχηματισμοί είναι αναγκαίοι για κάθε κυβέρνηση που έχει υποστεί φθορά ή που παρουσιάζεται ανεπαρκής. Το κεφάλαιο του φημολογούμενου ανασχηματισμού αποκαλύπτει όμως πολλά τόσο για τον χαρακτήρα του όσο και για τον τρόπο που θα κυβερνήσει τα υπόλοιπα τέσσερα χρόνια ο Πρόεδρος. Γιατί όσα έχουν εκτυλιχθεί το τελευταίο διάστημα, αποτελούν τη μεγαλύτερη παραδοχή του Προέδρου Χριστοδουλίδη ότι η κυβέρνηση αδυνατεί μέχρι στιγμής να ανταποκριθεί στον ρόλο της. Αποτελούν και την πιο ηχηρή απόδειξη ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης στην πρώτη κορυφαία πολιτική του πράξη απέτυχε. Όχι μόνο γιατί επέλεξε πρόσωπα περιορισμένων ικανοτήτων στο πλευρό του, αλλά και επειδή ο ίδιος ως πολιτικός προϊστάμενος δεν ανέλαβε την όποια ευθύνη αυτών των δέκα μηνών. Αντίθετα, με τη μεγαλύτερη ευκολία έριξε σε αυτούς το βάρος των δικών του λανθασμένων πολιτικών και χειρισμών. Κυρίως όμως έδειξε ότι στην προσπάθειά του να σώσει τη δική του εικόνα, να ακούσει τα ζήτω και τα μπράβο της κοινωνίας γύρω από το περιβόητο 18μηνο, είναι έτοιμος να οδηγήσει τον τόπο στην ακυβερνησία, καθιστώντας με μεγάλη ευκολία τα πρόσωπα με τα οποία κατά τα άλλα θα άλλαζε το κράτος, πλήρως αναλώσιμα.