Πουλώντας μακροχρόνιο

Λίγο προτού ο Νίκος Χριστοδουλίδης καλέσει «όλους τους εταίρους μας σε όλο τον κόσμο που μοιράζονται το όραμά μας να μας βοηθήσουν να υλοποιήσουμε το όνειρό μας για μία επανενωμένη ελεύθερη Κύπρο», ο Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, Tiny Kox, απαντούσε προκαταβολικά στο όραμά του με συγκεκριμένα βήματα που πρέπει να γίνουν για την επίλυση του Κυπριακού. Προέτρεπε από το βήμα της Βουλής τον Πρόεδρο να μην ξεκινήσει από την αρχή, να συνεχίσει από εκεί που έμεινε στο Κραν Μοντανά αλλά και να αξιοποιήσει πλήρως το πλαίσιο Γκουτέρες. Ήταν ομολογουμένως δύο τοποθετήσεις με εμφανείς διαφορές. Η πρώτη μιλούσε στο θυμικό των Ελληνοκυπρίων, συντηρούσε το πολιτικό αφήγημα πενήντα ετών με άλυτο το Κυπριακό και χρησιμοποιούσε με τα οράματα και τα όνειρα που ξεσήκωνε στην ομιλία του την προσφιλή ρητορική του Σπύρου Κυπριανού. Η δεύτερη ξεκαθάριζε επί της ουσίας πως ο μόνος τρόπος για επίλυση του Κυπριακού προέρχεται μέσω των διαπραγματεύσεων υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών. Όπως και στα συμπεράσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, έτσι και στην τοποθέτηση του Kox, δεν υπήρξε καμία αναφορά για διορισμό απεσταλμένου της Ε.Ε. στο Κυπριακό, μόνο περιοριζόταν να στηρίξει την έκκληση του Προέδρου ώστε η Ε.Ε. να κάνει περισσότερα για να καταστήσει δυνατή μία βιώσιμη λύση.

Ο διορισμός απεσταλμένου της Ε.Ε. στο Κυπριακό όμως, ήταν η κύρια θέση και προεκλογική δέσμευσή του Νίκου Χριστοδουλίδη για άρση του αδιεξόδου στο εθνικό μας θέμα. Ζήτησε την ψήφο των πολιτών, υποσχόμενος πως ο διορισμός απεσταλμένου –τον οποίο περιέργως μέχρι σήμερα δεν σκέφτηκε κανείς προκάτοχός του– είναι αφενός κάτι εφικτό και αφετέρου κάτι που θα συμβάλει στην ανακίνηση των διαπραγματεύσεων. Ήταν λοιπόν ένα σχέδιο επαρκώς μελετημένο ή ένας τακτικισμός που θα δημιουργούσε στο εσωτερικό την αίσθηση της κινητικότητας και στο εξωτερικό θα έκτιζε επιμελώς το blame game για τους «εταίρους που τελικά δεν βοήθησαν, σφυρίζοντας αδιάφορα μπροστά στην αδιαλλαξία της τουρκικής πλευράς»;

Όλο αυτό το διάστημα, όχι μόνο δεν δόθηκε κανένα συγκεκριμένο έγγραφο που να εξηγεί ποιος θα είναι ο ρόλος του περιβόητου απεσταλμένου, αλλά όλες οι δηλώσεις και οι αναφορές διακατέχονταν από εποικοδομητική ασάφεια. Ουδέποτε εξηγήθηκε με ποιον τρόπο η εμπλοκή αυτή δεν θα υποκαθιστά τον ρόλο των Ηνωμένων Εθνών, ούτε πως η Τουρκία, η οποία απέρριπτε την παρουσία της Ε.Ε. στο τραπέζι των συνομιλιών το 2016-2017 θα δεχόταν σήμερα κάτι τέτοιο.

Η εμπλοκή της Ε.Ε. θα είχε νόημα αν ασχολείτο με την ουσία και όχι με τον διορισμό ενός απεσταλμένου τη στιγμή που δεν υπάρχουν καν συνομιλίες. Θα είχε ουσία, αν οι προσπάθειες επικεντρώνονταν στο να αποτελέσει ανάχωμα στα τετελεσμένα που δημιουργούνται στο Βαρώσι. Τα αποτελέσματα της μη λύσης και της διαιώνισης του στάτους κβο άλλωστε τα βιώνουμε καθημερινά. Και γι’ αυτά τα τετελεσμένα η νέα κυβέρνηση θα έπρεπε να είχε συγκεκριμένο πλάνο. Όταν για παράδειγμα προκαλείται σάλος με τα καύσιμα, η λύση δεν θα έπρεπε να είναι η παραβίαση του Κανονισμού της Πράσινης Γραμμής. Όταν αποκαλύπτεται από τον «Πολίτη» πως η Κυπριακή Δημοκρατία είχε δώσει άδεια σε εταιρείες να χτίζουν στα Κατεχόμενα, η αντίδραση ενός σοβαρού κράτους που δεν περιορίζεται στη συνθηματολογία θα έπρεπε να είναι σαφής και στοχευμένη.

Ο χρόνος δυστυχώς λειτουργεί εις βάρος και γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο απαιτούνται σοβαρές κινήσεις. Πρώτα προς τα Ηνωμένα Έθνη, τα οποία περιέργως υποβαθμίστηκαν από την εξίσωση ανακίνησης των συνομιλιών και στην συνέχεια με τον κύριο σύμμαχό μας, που δεν είναι άλλος από την τ/κ κοινότητα.

Οι πολιτικοί δεν είναι προφήτες για να έχουν οράματα. Δεν είναι ούτε έφηβοι για να μας διηγούνται τα όνειρά τους. Οι πολιτικοί εκλέγονται, γιατί έχουν συγκεκριμένους στόχους. Για να μιλούν με ρεαλισμό και να είναι έτοιμοι να λάβουν οδυνηρές αλλά αναγκαίες αποφάσεις. Αν κάτι μάθαμε τις τελευταίες μέρες από όλα όσα συνέβησαν είναι πως η εποχή όπου οι πολίτες έβλεπαν με προσοχή συγκεκριμένους κύκλους να κρατούν το πατριδόμετρο, να τους διαχωρίζουν σε προδότες και πατριώτες, έχει παρέλθει. Ίσως γιατί στην πορεία διαφάνηκε πως κάποιοι εξ αυτών πουλώντας μακροχρόνιο δημοσίως δεν είχαν κανένα πρόβλημα ιδιωτικά να πουλούν και εγγραφή εταιρειών που κτίζουν στα Κατεχόμενα. Προκαλώντας και τη νοημοσύνη τους αλλά και το δημόσιο αίσθημα.