Της Μαρίνας Οικονομίδου
Το φθινόπωρο του 2022, μία σειρά δημοσιευμάτων του «Πολίτη» κατάφεραν να ταράξουν τα νερά ενός ήδη τοξικού προεκλογικού. Παρουσίαζαν τον τότε υποψήφιο για την προεδρία Νίκο Χριστοδουλίδη να δίνει εντολή στον στενό του συνεργάτη Μανώλη Κυριάκου να δημιουργήσει ψεύτικους λογαριασμούς, και με αυτούς τους λογαριασμούς να υπονομεύει δημοσιογράφους που του ασκούσαν κριτική. Οι αποκαλύψεις είχαν αναπόφευκτα πολιτικές, ηθικές προεκτάσεις αλλά ήγειραν παράλληλα και σοβαρές ανησυχίες για το πώς θα κυβερνούσε αν εκλεγόταν. Πόσο κακή άραγε ήταν η κρίση ενός προσώπου που θέλει να κυβερνήσει τη χώρα στην επιλογή συνεργατών του; Και πόση άραγε η αφέλεια που τον διακατέχει για να προχωρήσει σε μία τόσο απονενοημένη κίνηση, με το να κουτσομπολεύει με ευκολία δεξιά και αριστερά συνεργάτες και μελλοντικούς συμμάχους; Υπήρχε όμως και το ηθικό πλαίσιο που ήταν το πιο σημαντικό. Πώς ένας υποψήφιος, που ευαγγελιζόταν το νέο, το ηθικό, ήταν έτοιμος να υπονομεύσει συνειδήσεις για να εκλεγεί. Να ρίξει σκιές σε όποιον βρισκόταν στον δρόμο του. Με σκιές και υπόνοιες χρηματισμού τους.
Και ενώ οι ιδιωτικές συνομιλίες του Νίκου Χριστοδουλίδη με τον συνεργάτη του γίνονταν viral, ο ίδιος, όχι μόνο δεν απολογήθηκε, αλλά φρόντισε να βγει και από πάνω. «Κρατήστε τη λάσπη, κρατάω την αξιοπρέπεια του λαού και προχωρώ» έλεγε χαρακτηριστικά, αρνούμενος να τοποθετηθεί για τις συκοφαντίες που ο ίδιος –με αποδείξεις και screenshot– εκτόξευε.
Ούτε απολογήθηκε για όσα θλιβερά είδαν το φως της δημοσιότητας, ούτε βεβαίως έδωσε εξηγήσεις. Κι όμως, παρόλα αυτά, κατάφερε να εκλεγεί στην προεδρία του τόπου. Ήταν η εκλογή του το μήνυμα ότι οι πολίτες αδιαφορούν μπροστά στις συντονισμένες στρατηγικές σπίλωσης; Ότι μπορούν να του συγχωρήσουν τα πάντα ή μια δεύτερη και τελευταία ευκαιρία να εφαρμόσει όσα υποσχόταν περί ενίσχυσης της αξιοκρατίας και αλλαγής της κουλτούρας;
Ο πρόεδρος προφανώς εξέλαβε την εκλογή του ως λευκή επιταγή από τους πολίτες. Κι έτσι λοιπόν, όταν δημοσιεύματα σήμερα επανέφεραν το ζήτημα των ψεύτικων λογαριασμών, παρουσιάζοντας το Προεδρικό να εργοδοτεί συγκεκριμένα πρόσωπα που τους χειρίζονται, επέλεξε για ακόμη μία φορά να τα αγνοήσει. Μόνο η υφυπουργός παρά τω προέδρω Ειρήνη Πική εξήγησε με άνεση πως κάτι τέτοιο δεν είναι στην κουλτούρα του Προεδρικού.
Αν όμως η κουλτούρα του Προεδρικού δεν συνάδει με κάτι τέτοιο, τότε ποια κουλτούρα επέτρεπε στον Νίκο Χριστοδουλίδη να δίνει προεκλογικά εντολές λάσπης; Και αν προεκλογικά είχε την άνεση να λοιδορεί πρόσωπα για να εκλεγεί, τι τον εμποδίζει να το κάνει και μετεκλογικάγια να διατηρηθεί στην εξουσία; Ο τόπος είναι μικρός και όλοι γνωριζόμαστε. Γνωρίζουμε καλά πως χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και δημοσιογράφοι που ασκούν κριτική στην κυβέρνηση δέχονται συντονισμένα από συγκεκριμένους λογαριασμούς επιθέσεις. Επιθέσεις επί προσωπικού, σπιλώνοντας την υπόληψη και υπονομεύοντας τις προθέσεις τους. Είναι λοιπόν το βεβαρημένο ιστορικό του Νίκου Χριστοδουλίδη που ενίσχυσε την καχυποψία ότι στο Προεδρικό ανήκει η πατρότητα των βρώμικων λογαριασμών. Είναι βεβαρημένο και το ιστορικό της χώρας από πολιτική λάσπη. Είδαμε γιαουρτώματα υποψηφίων, συνταγές ψυχοφαρμάκων, χαλκευμένα έγγραφα. Είδαμε να στήνεται μία περιρρέουσα από την ίδια την κυβέρνηση, που διαχώρισε με ευκολία τους πολίτες σε πατριώτες και προδότες. Σήμερα όμως ίσως να βρισκόμαστε ενώπιον μιας νέας κηλίδας στη δημοκρατία. Ενώπιον ενός μεγάλου ηθικού ελλείμματος. Γιατί αν ισχύουν τα δημοσιεύματα που θέλουν το Προεδρικό να χειρίζεται βρώμικα accounts, αξιοποιώντας μάλιστα το δημόσιο χρήμα για να επιτίθενται, σε φορολογούμενους πολίτες, τότε αυτό δεν μπορεί να αποτελεί τίποτα άλλο παράκρατικό εκφοβισμό. Ένα πέπλο κρατικής απειλής απέναντι σε πολίτες που εκφράζουν δημόσια τη διαφωνία τους με την κυβέρνηση. Απειλή πως, αν μιλήσουν δημοσίως, θα λοιδορηθούν, θα δεχτούν τόση λάσπη, που τελικά θα αναγκαστούν να σιωπήσουν.
Και επειδή οι ηθικές προεκτάσεις που λαμβάνει το εν λόγω ζήτημα είναι τεράστιες, ήρθε η ώρα του προέδρου να τοποθετηθεί ευθαρσώς για όσα εκτυλίσσονται στο Προεδρικό. Οφείλει με διαφάνεια να αποκαλύψει ποιοι εργοδοτούνται στο Προεδρικό και ποιες είναι οι ακριβείς αρμοδιότητές τους. Θα πρέπει όμως παράλληλα να εξηγήσει και ποια η σχέση του ίδιου με τους ανώνυμους λογαριασμούς, που για να υπερασπιστούν το έργο του υπονομεύουν πολίτες. Και που μέσα από αυτή τη λασποθύελλα, κατάφεραν να δημιουργήσουν μία μεγάλη ρωγμή, στο άλλοτε αλέκιαστό του προφίλ.
