Της Μαρίνας Οικονομίδου
Όταν τον Μάιο του 2017, ο Εμανουέλ Μακρόν εκλεγόταν Πρόεδρος της Γαλλίας, ο γαλλικός Τύπος πανηγύριζε, πως τα δημοκρατικά αντανακλαστικά και το φως, είχαν νικήσει τον φασισμό, το σκοτάδι και τον λαϊκισμό.
Είχαν νικήσει το σκοτάδι, καθότι η Μαρίν Λεπέν έχανε εκείνη την κρίσιμη μάχη. Η εκπρόσωπος του λαϊκισμού, της ακραίας ρητορικής και της ξενοφοβίας, διεκδικούσε τότε έξοδο από την Ευρωζώνη και την Ε.Ε. και ενίσχυε τον φόβο για τους μετανάστες. Ήταν με λίγα λόγια η συνέχεια του τότε Αμερικανού Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, των υποστηρικτών του Brexit στο Ηνωμένο Βασίλειο του Ορμπάν στην Ουγγαρία ενώ οι σχέσεις της με το Κρεμλίνο προκαλούσαν από τότε σοβαρή ανησυχία.
Όμως ο Εμανουέλ Μακρόν υποσχόταν μία νέα σελίδα στους Γάλλους το 2017 ενώ, όπως υπογράμμιζε εκείνη τη νύχτα, νικήτρια ήταν η Γαλλία. Ήταν όμως νίκη της Γαλλίας εκείνο το αποτέλεσμα ή ένα πενταετές διάλειμμα, για να επανέλθει με άλλο προσωπείο στο προσκήνιο ο λαϊκισμός;
Ο Γάλλος Πρόεδρος αναγνώριζε τον θυμό, την απογοήτευση των Γάλλων που απείχαν ή στήριξαν Λεπέν, όμως έκανε ελάχιστα για να τους κερδίσει. Υποτίμησε το καθόλου αμελητέο 34% που έλαβε τότε η Μαρίν Λεπέν και της έδωσε άπλετο χρόνο, να διορθώσει την εικόνα της και να επανασυστηθεί στην κοινωνία.
Μία αναγεννημένη Λεπέν, αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι εγκατέλειψε το αίτημα εξόδου από την Ευρωζώνη που απομάκρυνε τους συντηρητικούς ψηφοφόρους, διατήρησε τις αποστάσεις από τον Ακροδεξιό πατέρα της και κάμνει άνοιγμα στην Αριστερά. Ένα αριστερό άνοιγμα με το αφήγημα της νίκης κατά του ελιτισμού.
Σε όλο το rebranding της Λεπέν και κατ’ επέκταση το lifestyle του φασισμού υπήρξαν βεβαίως πρόθυμοι νεροκουβαλητές. Πολιτικά πρόσωπα που αγνόησαν τον κίνδυνο, ενώ τα ΜΜΕ με ευκολία έφτιαξαν την εικόνα της, δημοσιοποιώντας πτυχές της προσωπικής της ζωής, των παιδικών της βιωμάτων και των δυσκολιών της . Μία Λεπέν ανθρώπινη και mainstream.
Πού θα οδηγήσει λοιπόν η κανονικοποίηση της Λεπέν; Εμείς ελπίζουμε πως κι αυτή τη φορά θα αποφευχθεί η εκλογή της. Όμως την επόμενη μέρα θα πρέπει να γίνει ανάγνωση του ποιοι έθρεψαν το τέρας που λέγεται Λεπέν. Οι πολίτες δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Δε μπορούν πλέον να πουν πως δεν ήξεραν. Γιατί όσο παρηκμασμένο κι αν είναι το πολιτικό σύστημα, η ψήφος στη Λεπέν και στους ομοίους της δεν αποτελεί επιλογή. Ο φασισμός είναι φασισμός, ο λαϊκισμός λαϊκισμός, η μισανθρωπιά μισανθρωπιά. Όσο rebranding κι αν τους γίνει, η μισανθρωπιά και ο άκρατος λαϊκισμός θα βγουν με την εκλογή τους στην επιφάνεια.
Ευθύνη για όλο αυτό έχει και το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα. Που άλλοτε αγνόησε, άλλοτε θώπευσε και άλλοτε υποτίμησε αυτό τον κίνδυνο. Ανασκευάζοντας αυτό το τέρας του λαϊκισμού.
Το τέρας του λαϊκισμού απειλεί σήμερα το οικοδόμημα της Ευρώπης και όπως φαίνεται ανησυχεί και την Λευκωσία καθώς όπως λένε αποτελεί τον δούρειο ίππο της Ρωσίας στην Ευρώπη. Το τι θα γίνει στην Γαλλία δε μπορούν να το ελέγξουν προφανώς, μπορούν όμως να αποτελέσουν έστω και σήμερα ανάχωμα στον εγχώριο φασισμό. Γιατί όσο τα ΜΜΕ προβάλλουν τις προσωπικές στιγμές των βουλευτών του ΕΛΑΜ, όσο η Αννίτα Δημητρίου δέχεται ανενόχλητα τις ψήφους του ακροδεξιού κινήματος για να εκλεγεί Πρόεδρος της Βουλής, όσο ο ΔΗΣΥ κάνει συμφωνίες μαζί τους, όσο οι πολιτικές τους στην παιδεία υιοθετούνται και όσο ο υπουργός Εσωτερικών ακολουθεί πλήρως την πολιτική τους στο μεταναστευτικό τότε ο φασισμός κανονικοποιείται και στην Κύπρο. Και σήμερα ίσως να είναι τέταρτη δύναμη, αύριο, με την εμφανή υιοθέτηση μέρους των πολιτικών τους, ίσως να απειλεί και τη δική τους πολιτική επιβίωση.
Και επειδή ο κίνδυνος του φασισμού απασχολεί το κομματικό σύστημα –πλην εξαιρέσεων- αποκλειστικά 100 μέρες πριν τις εκλογές, ας ελπίσουμε πως την επομένη των προεδρικών εκλογών της Γαλλίας, θα σκεφτούμε μία σοβαρή στρατηγική αποδυνάμωσης των δικών μας λαϊκιστών. Γιατί το σκοτάδι της πολιτικής τους, παραμένει σκοτάδι, όσο γκλίτερ κι αν χυθεί, όσο mainstream κι αν παρουσιαστούν. Ας ελπίσουμε λοιπόν πως το σκοτάδι τους, δεν θα το βρούμε κι εμείς με τον ίδιο τρόπο μπροστά μας.
