Της Μαρίνας Οικονομίδου
Ομολογώ πως έβλεπα πάντα με επιφύλαξη πρόσωπα που κρατούν πατριδόμετρο, αυτούς που από καθέδρας κάνουν μαθήματα κομματικού πατριωτισμού ή αυτούς που κουνούν το δάκτυλο, απαιτώντας την ιδεολογική καθαρότητα. Με επιφύλαξη καθώς τις πλείστες φορές τα κίνητρά τους δεν αποδεικνύονταν και τα πιο αγνά, ζημιώνοντας το κόμμα τους ή τον τόπο τους.
Και η αλήθεια είναι πως όταν η Ειρήνη Χαραλαμπίδου περιφερόταν από μέσο σε μέσο το τελευταίο διάστημα, θέτοντας ως κόκκινη γραμμή τον Γιώργο Παμπορίδη με το πρόσχημα ότι η ίδια τιμά την Αριστερά και «δεν θα μπορούσε να διανοηθεί ότι το κόμμα της θα στηρίξει έναν συναγερμικό υποψήφιο» θυμήθηκα την επομένη των απερχόμενων βουλευτικών εκλογών. Εκείνη τη μέρα δηλαδή που ενώ στο ΑΚΕΛ επικρατούσε πένθος λόγω της κακής επίδοσης και της πτώσης των ποσοστών, η Ειρήνη Χαραλαμπίδου φωτογραφιζόταν χαμογελαστή και πανηγύριζε την πρωτιά της. Όταν όμως στη συνέχεια κλήθηκε να σχολιάσει το αποτέλεσμα, παρέπεμπε στην ηγεσία για απαντήσεις και ξεκαθάριζε πως η ίδια είναι Νέες Δυνάμεις και κατ’επέκταση δεν ευθύνεται για το αποτέλεσμα.
Δεν χρειάζεται βεβαίως να είσαι μέλος του ΑΚΕΛ για να αντιληφθείς πως όταν υπηρετείς ένα κοινωνικό σύνολο με σημαία σου την εντιμότητα, τότε οφείλεις να γνωρίζεις τους πρώτους κώδικες ηθικής, πως και στις ήττες και στις νίκες η ευθύνη είναι συλλογική. Είναι θέμα χαρακτήρα και προθέσεων.
Όμως ήταν δικαίωμά της να διατηρήσει τις αποστάσεις της. Όταν ανήκεις άλλωστε στις Νέες Δυνάμεις ναι μεν δεν συμμετέχεις στα συλλογικά όργανα, έχεις όμως και την άπλετη ελευθερία έκφρασης. Να διαχωρίζεις δηλαδή τη θέση σου σε όποια ψηφοφορία θέλεις –όπως κάνει η κα Χαραλαμπίδου–και να μπορείς με ευκολία να παρουσιάζεσαι –αν κρίνουμε από την παρουσία της στην εκπομπή του Γιώρτσιου– ως κεντρώα που, σε αντίθεση με τους «πειθήνιους συναδέλφους της», δεν πειθαρχεί.
Γι’ αυτούς τους λόγους είχαμε την εντύπωση πως η κα Χαραλαμπίδου βολεύεται μια χαρά ως μέλος των Νέων Δυνάμεων. Όχι ότι θα ήθελε να γίνει και μέλος του κόμματος τη στιγμή που δηλώνει κεντρώα και τη στιγμή που θέλει να ψηφίζει ό,τι θέλει. Είχαμε την εντύπωση πως όταν το 2011 της έκαναν πρόταση να κατέλθει με το ΑΚΕΛ ήξερε ότι μπαίνει στο μόνο κόμμα που παραδέχεται πως λειτουργεί ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός. Πως εξαιτίας του δικού της ΔΗΚΟϊκού παρελθόντος, θα σκεφτόταν διπλά και τριπλά πώς θα προσεγγίσει ένα τέτοιο θέμα ιδεολογικής καθαρότητας. Και το λέμε αυτό, γιατί αν τα στελέχη του ΑΚΕΛ άκουγαν το 2011 την ενοχλημένη βάση που αντιδρούσε με τη συμπερίληψή της στο ψηφοδέλτιο, τότε η ίδια δεν θα είχε σήμερα πολιτική καριέρα στο ΑΚΕΛ.
Αυτό δεν σημαίνει ότι έπρεπε να συμφωνήσει με την ενδεχόμενη υποψηφιότητα Παμπορίδη, ούτε πως δεν έχει ουσία η κριτική της και τα επιχειρήματά της. Σημασία όμως έχει πάντα η συγκυρία, οι προθέσεις και κατά πόσο όλα αυτά είναι ανειλικρινή. Θα μπορούσε να περιορίσει την άποψή της στον Στέφανο Στεφάνου, όταν την κάλεσε και της εξήγησε τι διαμείβεται. Όχι να συνεχίσει να πουλά από καθέδρας αριστεροσύνη. Γιατί η μνήμη μας δεν είναι τόσο κοντή. Και δεν αναφερόμαστε στα διθυραμβικά της tweets απέναντι στον Γιώργο Παμπορίδη, ούτε στους λόγους που έτρεχε μέχρι την εξοχική κατοικία του Προέδρου. Μιλάμε για την εξαιρετική σχέση που είχε με το επιτελείο Νικόλα Παπαδόπουλου το 2018, όταν κατά τα άλλα ήταν εκπρόσωπος Τύπου του Σταύρου Μαλά και την οποία σχέση διατηρεί και σήμερα.
Προφανώς αυτή η συμπεριφορά μόνο την υποψηφιότητα Νικόλα Παπαδόπουλου ευνοεί. Σε αυτή την προσπάθειά της ίσως να μην αντιλήφθηκε πόσο έπληξε τη διαπραγματευτική δεινότητα της Αριστεράς που κατά τα άλλα τιμά. Ίσως να της διέφυγε πως όλο αυτό το δημόσιο ρεζιλίκι, μόνο τον ΔΗΣΥ εξυπηρετεί ο οποίος τρίβει τα χέρια του.
Επειδή ουδέν κακό αμιγές καλού, η περίπτωση Χαραλαμπίδου είναι ευκαιρία για το ΑΚΕΛ, ώστε να επαναπροσδιορίσει την αποτυχημένη συνταγή των Νέων Δυνάμεων. Αν θέλει να ανοίξει στην κοινωνία, ας δώσει σε αυτά τα άτομα ρόλο στα συλλογικά όργανα. Όμως προτού το κάνει ας είναι λίγο πιο προσεκτικό. Και στα πρόσωπα που μέχρι τώρα δεν του βγήκαν, αλλά και στην επιλογή χαρακτήρων, οι οποίοι τελικά τους εξέθεσαν. Ας είμαστε κι εμείς λίγο πιο προσεκτικοί ποιους χειροκροτούμε. Και ας κάνουμε πάντα μία δεύτερη ανάγνωση, καθώς οι προθέσεις τους δεν αποδεικνύονται πάντα αγνές. Ενίοτε αποτελούν μια καθωσπρέπει πέμπτη φάλαγγα.
