Της Μαρίνας Οικονομίδου
Η είδηση της υποψηφιότητας του Νίκου Τορναρίτη για τη δημαρχία της Λευκωσίας παρουσιάστηκε ως ο άσος στο μανίκι του ΔΗΣΥ από τα ΜΜΕ. Αφενός γιατί διέσωζε τη συμμαχία του κόμματος με το ΔΗΚΟ και αφετέρου γιατί ενίσχυε σοβαρά τις πιθανότητες νίκης στην πρωτεύουσα. Απαντούσε παράλληλα στις κριτικές που δέχτηκε όλο αυτό το διάστημα η Πινδάρου για το αμφιλεγόμενο πολιτικό βάρος τού μέχρι προσφάτως εκλεκτού της Πινδάρου, Ανδρέα Κωνσταντίνου. Η πίεση πλέον στρέφεται στο ΑΚΕΛ, που έδειξε για ακόμη μία φορά μειωμένα αντανακλαστικά σε μία σημαντική εκλογική αναμέτρηση. Γέννησε και πολλά ερωτήματα για την επόμενη μέρα του κόμματος. Αν δεν μπορεί για παράδειγμα να βρει υποψήφιο για την πρωτεύουσα, σε μία τόσο θετική –για το κόμμα συγκυρία– πότε θα βρει; Αν την ώρα δηλαδή που ο ΔΗΣΥ βυθίζεται στην εσωστρέφεια, δεν μπορεί να παρουσιάσει σοβαρή εναλλακτική μπροστά στην επιλογή Κωνσταντίνου και να πετύχει συμμαχίες, μπορεί να πείσει κανέναν ότι το κόμμα προετοιμάζεται για πρωτιά, όπως εμμέσως υπαινίχθηκε ο Στέφανος Στεφάνου;
Όσο όμως κι αν τα βλέμματα στρέφονται προσωρινώς στις επιλογές που έχει ενώπιόν του το ΑΚΕΛ, η κίνηση της Πινδάρου να παρουσιάσει ως λύση στο πρόβλημα τον Νίκο Τορναρίτη αποτελεί και την πιο εκκωφαντική παραδοχή της αποτυχημένης στρατηγικής που ακολούθησε όλο αυτό το διάστημα η ηγεσία του κόμματος. Μία στρατηγική αντιφάσεων και μειωμένων πολιτικών αντανακλαστικών. Γιατί ενώ ο ΔΗΣΥ απαξίωνε πλήρως στις προεδρικές εκλογές τις δημοσκοπήσεις, επέλεξε απότομα να τις απολυτοποιήσει. Κάποιοι ανταπάντησαν ότι αυτό αποτελεί την καλύτερη απόδειξη ότι το κόμμα ακούει την κοινωνία, όμως η πραγματικότητα ήταν πως η ηγεσία κρύφτηκε πίσω από αυτές καταργώντας την πολιτική.
Ακόμα όμως και με την πολιτική των δημοσκοπήσεων, ακολούθησε πολιτική αντιφάσεων. Στη Λευκωσία, ενώ απονεύρωσε προσωπικότητες όπως τη Νατάσα Πηλείδου, τον Χαράλαμπο Πετρίδη και τον Νίκο Νουρή, βάζοντας κάποιους εξ αυτών στη βάσανο των ερευνών, φρόντισε να δώσει τα χέρια με τον Ανδρέα Κωνσταντίνου, όταν οι δημοσκοπήσεις τον έδειχναν φαβορί. Στη Λάρνακα από την άλλη αγνοούσε τις έρευνες που έδειχναν πρώτο τον Ευάγγελο Ευαγγελίδη και έψαχνε εναλλακτικές. Στη Λεμεσό, η ηγεσία προσπάθησε να περάσει τον Γιάννη Αρμεύτη και αφότου οι τοπικοί έβαζαν βέτο για τη στήριξη του Νίκου Νικολαΐδη, παρουσίασε από το πουθενά τον Ανδρέα Μιχαηλίδη ως λύση. Και ενώ η πρόεδρος του ΔΗΣΥ απέκλεισε από το ενδεχόμενο συνεργασιών στις δημοτικές εκλογές, τόσο το ΑΚΕΛ όσο και το ΕΛΑΜ, στη συνέχεια διέρρεε το ενδεχόμενο στήριξης του κατεξοχήν ΑΚΕΛικού δημάρχου, Ανδρέα Βύρα.
Ο Ανδρέας Κωνσταντίνου δεν θα μπορούσε να αποτελεί την επιλογή του ΔΗΣΥ για τον Δήμο Λευκωσίας για καθαρά πολιτικούς λόγους. Όχι μόνο γιατί ο ίδιος προσωπικά πολέμησε τη μεταρρύθμιση της τοπικής αυτοδιοίκησης που πέρασε επί διακυβέρνησης ΔΗΣΥ, αλλά γιατί σε έναν κατεξοχήν πολιτικό δήμο μιας μοιρασμένης πρωτεύουσας, χρειάζεται δήμαρχος που να έχει πολιτικό υπόβαθρο και όχι ανεπτυγμένες δημόσιες σχέσεις.
Ο κ. Κωνσταντίνου βεβαίως έχει κάθε δικαίωμα να διεκδικεί την δημαρχία της Λευκωσίας. Το ερώτημα είναι για ποιον λόγο η Πινδάρου δεσμεύτηκε να τον στηρίξει και στη συνέχεια να τον εκθέσει με αυτό τον τρόπο. Γι’ αυτούς τους χειρισμούς θα κληθεί να απαντήσει. Θα πρέπει να απαντήσει παράλληλα στους καχύποπτους βάσει ποιων κριτηρίων επιλέχθηκε από το πουθενά για τη δημαρχία ο πρωταγωνιστής της διαπραγμάτευσης με τα κόμματα, που κατά τα άλλα προωθούσε την υποψηφιότητα Κωνσταντίνου έναντι των υπολοίπων. Το πρόσωπο που δεν είχε αναμετρηθεί σε έρευνες, όπως κατά τα άλλα απαιτούσε από τους Πετρίδη, Νουρή και Πηλείδου.
Οι δημοτικές εκλογές ήταν ανέκαθεν ένα παζάρι συνδιαλλαγών και διεργασιών. Εξυπηρετούσαν ωστόσο κάποιους ευρύτερους πολιτικούς στόχους. Το πώς από αυτό το παζάρι κατέληξε ο Νίκος Τορναρίτης να είναι ο άσος στο μανίκι της Αννίτας Δημητρίου, είναι μία άλλη ανάλυση. Το μεγάλο ερώτημα που θα πρέπει να απαντήσει η Αννίτα Δημητρίου αυτή τη στιγμή είναι πώς μία νέα ηγεσία, η οποία φιλοδοξούσε να αποτελέσει την ανανέωση, που δεσμευόταν να σταθεί απέναντι από το κατεστημένο, έστειλε το μήνυμα μέσα από αυτή τη διαδικασία πως πρώτιστος στόχος είναι να βολέψει τους δικούς της ανθρώπους. Και πως παρά τις θεωρίες και τις εξαγγελίες, δεν δίστασε να επιβραβεύσει πρόσωπα που όλο αυτό το διάστημα ήταν προκλητικά πολύ κοντά στον κατά τα άλλα διασπαστή του ΔΗΣΥ, τον Νίκο Χριστοδουλίδη.
