Της Μαρίνας Οικονομίδου
Όταν την παραμονή της υποβολής των υποψηφιοτήτων, ο Νικόλας Παπαδόπουλος και ο Μάριος Καρογιάν είχαν συνάντηση με τον Νίκο Χριστοδουλίδη, στο επιτελείο του, είχαν αναλύσει διεξοδικά τη λίστα των 100 υποστηρικτών και είχαν συνεννοηθεί για το πώς θα κινούνταν οι δύο πολιτικοί αρχηγοί την επομένη στο Συνεδριακό Κέντρο. Η εικόνα του Νικόλα Παπαδόπουλου πλάι στον Μάριο Καρογιάν να εξηγούν από κοινού για ποιο λόγο επικεντρώνονται σε όσα τους ενώνουν ήταν ίσως ο μεγαλύτερος συμβολισμός της ημέρας. Για κάποιους η ένδειξη πως η πολιτική προϋποθέτει παραμερισμό των προσωπικών αντιπαλοτήτων, για άλλους η ένδειξη πως η εξουσία αποτελεί το χάπι στην όποια πολιτική ασθένεια. Ήταν όμως και ένα προμελετημένο μήνυμα που ήθελε να στείλει ο Νίκος Χριστοδουλίδης προς τον Αβέρωφ Νεοφύτου και τον ΔΗΣΥ. Ότι, όπως η υποψηφιότητά του κατάφερε να ενώσει δύο ορκισμένους πολιτικούς αντίπαλους, με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσε να διαγράψει την έχθρα που αναπτύχθηκε από τη στιγμή που επέλεξε να κατέλθει ως υποψήφιος για την προεδρία.
Έχθρα, δεδομένου ότι όταν ο Αβέρωφ Νεοφύτου εξήγγειλε την υποψηφιότητά του, φωτογράφιζε τον Νίκο Χριστοδουλίδη ως το χρυσόψαρο που δεν θα μπορούσε να επιβιώσει σ’ έναν «ωκεανό καρχαριών». Αμφισβητούσε τις ικανότητες του μέχρι πρότινος υπουργού Εξωτερικών της κυβέρνησής του και εξηγούσε πως οι προεδρικές εκλογές δεν είναι διαγωνισμός δημοφιλίας. Στο ίδιο μοτίβο, ο υπουργός Οικονομικών Κωνσταντίνος Πετρίδης έλεγε σε συνέντευξή του στην «Κ» ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης δεν τσαλακώθηκε ποτέ, αλλά έκτιζε προεδρικό προφίλ. Δεν ήταν λίγες και οι αιχμές συναγερμικών στελεχών πως από τη στιγμή που επέστρεψε ο Ιωάννης Κασουλίδης η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης βελτιώθηκε. Ούτε αμελητέες οι αναφορές στην έλλειψη πολιτικής ηθικής λόγω του copy paste της εξαγγελίας Κασουλίδη αλλά και των αποκαλύψεων περί fake accounts. Και όταν μάλιστα επισφραγίστηκε η στήριξη του Νίκου Χριστοδουλίδη από τον ενδιάμεσο χώρο, ο ΔΗΣΥ συντεταγμένα μιλούσε για πολιτικό αχταρμά που θα οδηγήσει τη χώρα στα βράχια.
Η κορύφωση όλης αυτής της αντιπαράθεσης ήταν η κίνηση διαγραφής του Νίκου Χριστοδουλίδη από το κόμμα και η προειδοποίηση του Αβέρωφ Νεοφύτου ότι «όσοι έχουν σκέψη για τσιμέντωμα της κατοχής διαμέσου της διάσπασης του ιστορικού, Κληριδικού Δημοκρατικού Συναγερμού, θα πάρουν την απάντηση στην τενέκκα». Υποστήριζε στην ουσία ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης και τα συνεργαζόμενα μέρη, ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ ΔΗΠΑ, πρόκειται να τσιμεντώσουν την κατοχή.
Η κίνηση του Αβέρωφ Νεοφύτου να παρουσιάσει όλα τα υπόλοιπα κόμματα ως δυνάμεις που «θα τσιμεντώσουν την κατοχή» δεν είναι χαρακτηριστικό ενός κόμματος εξουσίας. Ούτε δείγμα ενός μεγαλόθυμου ηγέτη, να απευθύνεται, κατά την υποβολή της υποψηφιότητάς του, μόνο στο συναγερμικό κοινό, μέρος του οποίου προτίθετο να διαγράψει στη συνέχεια, επειδή δεν τον στηρίζει.
Όμως σε αυτό το κλίμα διαγραφών, χαρακτηρισμών και προσωπικών πλέον επιθέσεων, ο Νίκος Χριστοδουλίδης υποστηρίζει πως ο ΔΗΣΥ πρέπει να είναι παρών στη διακυβέρνηση του τόπου. Αποκαλύπτει, μάλιστα, στην «Κ» ότι στελέχη του ΔΗΣΥ που στηρίζουν αυτή τη στιγμή την υποψηφιότητα Αβέρωφ Νεοφύτου βρίσκονται σε επαφή μαζί του, συμφωνώντας στο σενάριο μιας κυβέρνησης ευρείας αποδοχής στο σενάριο που ο Αβέρωφ Νεοφύτου δεν εκλεγεί.
Η πολιτική προφανώς οφείλει να είναι διαλεκτική, τα κόμματα οφείλουν να προσαρμόζονται, αν αυτό επιτάσσει το καλό του τόπου. Όμως θα πρέπει να έχουν και θέσεις αρχών και να βάζουν τις κόκκινες γραμμές τους. Και σίγουρα να μη συμμετέχουν σε μία κυβέρνηση, αν τη θεωρούν επικίνδυνη για τον τόπο.
Και γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο πολύ καλά έκανε ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ που ξεκαθάρισε ευθύς εξ αρχής πως στο ενδεχόμενο ήττας του, το κόμμα του δεν μπορεί να βρίσκεται σε μία συγκυβέρνηση με τον Νίκο Χριστοδουλίδη. Όχι μόνο γιατί θα είναι ανακόλουθο, αφού θα συγκυβερνά με έναν Πρόεδρο «χρυσόψαρο» και με δυνάμεις που «έχουν σκέψη για τσιμέντωμα της κατοχής».
Αλλά γιατί ένα κόμμα εξουσίας οφείλει να σέβεται τη λαϊκή βούληση, όταν η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος το απορρίψει. Οι όποιες μυστικές επαφές και σκέψεις, πως ο ΔΗΣΥ θα χωρέσει μαγικά στην εξουσία, πέρα από τον πολιτικό αμοραλισμό, ενισχύεται η αίσθηση ότι ο ΔΗΣΥ, από κόμμα αρχών που υποστηρίζει ότι είναι, αργά και μεθοδικά αλλοιώνεται και παραφράζοντας την Κατερίνα Γώγου, καθορίζει τη στάση του στη ζωή από το στυλ της καρέκλας.
