Της Μαρίνας Οικονομίδου
Τον Νοέμβριο του 2022, κατόπιν μιας βραδυφλεγούς ευαισθησίας, ο Νίκος Αναστασιάδης απαιτούσε από την Ανεξάρτητη Αρχή κατά της Διαφθοράς όχι μόνο να διερευνήσει κατά προτεραιότητα τα τρία βιβλία του Μακάριου Δρουσιώτη, τη «Συμμορία», το «Έγκλημα στο Κραν Μοντανά» και το «Κράτος Μαφία» αλλά και να δημοσιοποιήσει στη συνέχεια το πόρισμά της.
Δεν ήταν μία κίνηση που στόχο είχε να αποσείσει τις σκιές για τα όσα σοκαριστικά καταγράφονταν στα τρία βιβλία που είχαν τον ίδιο ως πρωταγωνιστή. Ούτε βεβαίως ήταν μία εν βρασμώ κίνηση. Και αυτό γιατί ενώ τα βιβλία κυκλοφορούσαν καιρό πριν, ενώ τα αποσπάσματα γίνονταν viral και ενώ οι συνεργάτες του τα είχαν ξεψαχνίσει, ο ίδιος επέβαλλε επί του προκειμένου σιωπή. Ήταν λοιπόν μία εκ του ασφαλούς προσπάθεια να προλάβει καταστάσεις. Να διαχειριστεί επικοινωνιακά το γεγονός ότι λίγες μέρες προηγουμένως ο υποψήφιος για την προεδρία Ανδρέας Μαυρογιάννης, ζήτησε μέσω επιστολής του το προφανές. Αφού η Νομική Υπηρεσία έκλεινε τα μάτια γύρω από τα σκάνδαλα που καταγράφονταν και που την αφορούσαν, αφού η κυβέρνηση είχε επιβάλει σιωπή, ίσως η νεοσύστατη Ανεξάρτητη Αρχή κατά της Διαφθοράς να μπορούσε να εκτελέσει τους όρους εντολής της: να διερευνήσει το θέμα μέχρι τέλους.
Ήταν όμως έτοιμη και πρόθυμη η Αρχή για ένα τέτοιο μεγάλο βήμα ή αποτελούσε εν πολλοίς μία διακοσμητική βιτρίνα; Ένα βολικό άλλοθι δηλαδή που δημιούργησε ο Νίκος Αναστασιάδης για να ρίξει στάχτη στα μάτια του κόσμου που απαιτούσε κάθαρση. Η Αρχή κατά της Διαφθοράς έχει δημιουργηθεί από το 2022. Πέραν της υπόθεσης του βοηθού γενικού εισαγγελέα για την οποία ο ίδιος νιώθει δικαιωμένος, δεν έχει ολοκληρώσει καμία άλλη έρευνα υψηλής πολιτικής σημασίας. Ενδεικτική η περίπτωση των καταγγελιών του βουλευτή του ΑΚΕΛ Χρίστου Χριστοφίδη. Καταγγελίες που αφορούσαν εισφορές πολιτογραφηθέντων στον ΔΗΣΥ, καταγγελίες για σύγκρουση συμφερόντων τόσο του προέδρου της Δημοκρατίας όσο και μελών του Υπουργικού του Συμβουλίου γύρω από τις πολιτογραφήσεις που ενέκριναν. Αυτές τις καταγγελίες, που πάνε και έρχονται δύο χρόνια χωρίς κατάληξη, αποφάσισαν πως θα τις διαχειριστούν συνταξιούχοι δημόσιοι υπάλληλοι και ακόμα περιμένουμε.
Το πόσο βολικό άλλοθι όμως θεωρήθηκε τόσο από τον τέως πρόεδρο της Δημοκρατίας όσο και από τη Γενική Εισαγγελία, πως θα είναι ο θεσμός επιβεβαιώθηκε με τον πιο ενδεικτικό τρόπο τη βδομάδα που πέρασε. Ο Μιχάλης Κατσουνωτός, του οποίου το όνομα εμπλέκεται στην πολύκροτη υπόθεση των Φυλακών, ο οποίος ήταν υπεύθυνος τροχαίας Λεμεσού, όταν έγινε το ανεξιχνίαστο δυστύχημα του 2012, ο Μιχάλης Κατσουνωτός λοιπόν στο πλαίσιο διερεύνησης καταγγελίας για χαριστική διαχείριση υπόθεσης πελάτη του δικηγορικού γραφείου του βοηθού γενικού εισαγγελέα επικαλέστηκε τη σιωπή. Και όταν η Αρχή ζήτησε από τον γενικό εισαγγελέα διεξαγωγή ποινικής ανάκρισης για ενδεχόμενη ποινική δίωξη του Μιχάλη Κατσουνωτού, αρνήθηκε να θέσει υπό ανάκριση τον συγκεκριμένο μάρτυρα, δίδοντας για δεύτερη φορά πέπλο προστασίας στον συγκεκριμένο.
Αυτή ακριβώς η κίνηση ακύρωσε πλήρως έναν θεσμό για τον οποίο κάποιοι είχαν την προσδοκία πως ίσως να οδηγήσει στην κάθαρση. Γιατί όταν γίνεται δεκτή η άρνηση του Μιχάλη Κατσουνωτού να μην απαντήσει σε καμία ερώτηση, αναμένουμε πως θα λειτουργήσει διαφορετικά ο Νίκος Αναστασιάδης; Θα λειτουργήσουν άραγε διαφορετικά πολιτικά πρόσωπα που θα κληθούν να μαρτυρήσουν, όταν το πολιτικό μέλλον κρέμεται από τον τέως πρόεδρο της Δημοκρατίας;
Αυτό που επιβεβαιώνεται από το φιάσκο της υπόθεσης του Μιχάλη Κατσουνωτού δεν είναι μόνο ότι η Γενική Εισαγγελία θα αρνείται να προχωρήσει σε ποινική ανάκριση οποιασδήποτε υπόθεσης διαφθοράς τού αποστέλλει η Αρχή, με το πρόσχημα ότι δεν τηρήθηκαν τα δικαιώματα του υπόπτου κατά την Έρευνα. Ούτε βεβαίως το προφανές, ότι θα μπορεί να διακόψει ανά πάσα στιγμή την έρευνα της Αρχής με το πρόσχημα πως ερευνά η ίδια. Είναι ότι δημιούργησε την αίσθηση, σε μία κοινωνία που περιμένει δικαίωση, πως μία ομερτά ελέγχει πλήρως το παιχνίδι της διαπλοκής. Και οι υποσχέσεις για διαφάνεια, δημιουργία κράτους δικαίου, απονομή δικαιοσύνης και λογοδοσίας, είναι ένα παραμύθι για να διηγούμαστε.
