Της Μαρίνας Οικονομίδου
Τη βδομάδα που πέρασε, η Αννίτα Δημητρίου παρουσίαζε τις θέσεις του ΔΗΣΥ για τις ευρωεκλογές και άνοιγε παράλληλα μέτωπο επίθεσης με το ΑΚΕΛ. Του χρέωνε ιδεολογία που δεν συνάδει με τη Δημοκρατία, το κατηγορούσε πως συναγωνίζεται σε αντιευρωπαϊκό λαϊκισμό το ΕΛΑΜ, και υπογράμμιζε πως το κόμμα στο οποίο ηγείται, σε αντίθεση με το ΑΚΕΛ, βάζει «το συμφέρον της Κύπρου μας πάνω από όλα».
Ήταν μία κίνηση που για κάποιους κρίθηκε παράταιρη, καθώς δεν προηγήθηκε κάτι που να δικαιολογεί αυτό το κρεσέντο έντασης. Για τους γνωρίζοντες, όμως, ήταν μία κίνηση που στόχο είχε τη συσπείρωση. Θα ανακινούσε δηλαδή το δίπολο Αριστεράς-Δεξιάς, σε μία πολύ κρίσιμη για τον ΔΗΣΥ εκλογική μάχη, όπου ο ΔΗΣΥ παρακολουθεί ψηφοφόρους του να στρέφονται προς το ΕΛΑΜ. Τη σκυτάλη σε αυτό τον παράταιρο –για τις ανάγκες της κοινωνίας– ιδεολογικό πόλεμο που ανακινήθηκε, πήρε ο εκπρόσωπος Τύπου του ΔΗΣΥ Ονούφριος Κουλλά. Είπε πως ο ΔΗΣΥ πρέπει να ενδυναμωθεί, καθώς η Ευρώπη –της οποίας εκπρόσωπος, όπως άφησε να υπονοηθεί, είναι ο ΔΗΣΥ– είναι πρωτοπόρος σε πολιτικές που αφορούν, μεταξύ άλλων, την καταπολέμηση των ανισοτήτων και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Το ερώτημα βεβαίως που θα έπρεπε να απαντήσουν πρώτα, είναι πόσο επίκαιρη είναι αυτή η κασέτα. Γιατί σε μία άλλη ίσως δεκαετία, με πολιτικούς άλλης εποχής, μπορεί αυτό να ήταν αρκετό για την συσπείρωση. Όμως η Ευρώπη ως έννοια και χώρος, είναι μέρος του βιώματος των νέων γενεών και εν πολλοίς δεδομένη. Το τραύμα του κουρέματος έχει ήδη επουλωθεί, με αποτέλεσμα η όποια δαιμονοποίηση ή εξιδανίκευση της Ευρώπης να φαντάζει ως παράταιρο μανιχαϊστικό δίλημμα που ξεσήκωσαν επικοινωνιολόγοι άλλης εποχής.
Αυτό από το οποίο κινδυνεύει η Ευρώπη, ωστόσο, είναι οι αξίες της οι οποίες τείνουν να διαβρωθούν, και πάνω σε αυτό οφείλουν να εργαστούν τα κόμματα. Και με δεδομένο αυτό, το αφήγημα ενός πρωτοπόρου ΔΗΣΥ, που πρωτοστατεί στην πρόοδο, την αλλαγή, την προστασία και επέκταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κυρίως που στέκεται στην πρώτη γραμμή για να στηρίζει θέσεις έστω και δυσάρεστες, ακυρώθηκε λίγες μέρες προηγουμένως, από την ίδια την πρόεδρο του ΔΗΣΥ και πρόεδρο της Βουλής Αννίτα Δημητρίου, η οποία, όταν κλήθηκε να πει τη θέση της για τον γάμο ομόφυλων ζευγαριών, έριχνε βολικά το μπαλάκι της ευθύνης στην ανέτοιμη κοινωνία.
Ήταν σαν να διατήρησε μία ποντιοπιλατική στάση, καθώς ούτε διαφώνησε με τον γάμο ομόφυλων ζευγαριών, και να επιχειρηματολογήσει για ποιο λόγο διαφωνεί, ούτε όμως υποστήριξε το δικαίωμά τους αυτό, ως ένα κόμμα που αυτοχαρακτηρίζεται κατά τα άλλα πρωτοπόρο στην προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μετέθεσε το βάρος στην κοινωνία που δεν είναι έτοιμη, για να αποφύγει τα πυρά και από τους μεν και από τους δε. Οι πολίτες δεν ήθελαν ποτέ πολιτικούς-παρατηρητές της κοινωνίας. Τα πολιτικά πρόσωπα οφείλουν να παίρνουν την κοινωνία μπροστά, δεν αποτελούν ουρά της κοινωνίας. Αν φοβούνται το κόστος, τότε πόσο ωφέλιμοι είναι στην κοινωνία; Και αν αποτελούν παρατηρητές της κοινωνίας, για το πόσο ώριμη ή ανώριμη είναι, τότε ποιο ρόλο αναλαμβάνουν, ποιο στόχο εξυπηρετούν;
Σε μία συγκυρία που ακούγονται συνθήματα, που το σοσιαλμιντιακό υπερθέαμα αποκτά πολιτικό μέγεθος, όπως είναι η περίπτωση του Φειδία, τα πολιτικά κόμματα όφειλαν να αντιπαραθέσουν εδώ και καιρό τις πολιτικές τους θέσεις. Δυστυχώς η πορεία που επέλεξαν τα τελευταία χρόνια, όπου το υπερθέαμα και η ανάγκη για πρόσκαιρο χειροκρότημα επικράτησαν της πολιτικής, μετέτρεψε το followership σε πολιτική εναλλακτική.
Και επειδή οι ίδιοι έχουν αυτοακυρωθεί ως πολιτικά πρόσωπα, σήμερα βλέπουμε περσόνες του lifestyle, με επικίνδυνα ανεπαρκείς θέσεις στην πολιτική, κάνοντας καλύτερα αυτό το οποίο οι ίδιοι ξεκίνησαν: να προσφέρουν υπερθέαμα. Δημιουργώντας το υπόβαθρο για να τους αναπληρώνουν με την πάροδο του χρόνου.
