Του Γιάννη Ιωάννου
Σε μόλις 100 ημέρες κανείς δεν μπορεί να αξιολογήσει, σε πληρότητα, το έργο μιας νέας κυβέρνησης. Μπορεί ωστόσο να αναγνώσει προθέσεις, κυρίαρχες αντιλήψεις, την μεθοδολογία προσέγγισης σε κρίσιμα ζητήματα και, επιμέρους, θέματα αισθητικής -γιατί η τελευταία συνοψίζει το πως κινείται κανείς πολιτικά και επικοινωνιακά.
Η κυρίαρχη αίσθηση είναι πως μέσα σε 100 ημέρες ολόκληρη η αισθητική του προεκλογικού του Προέδρου Χριστοδουλίδη διαψεύστηκε πλήρως. Το προφίλ ενός ανεξάρτητου υποψήφιου, που διαβουλεύεται με την κοινωνία, που επιθυμεί να τρέξει στις εκλογές μακριά από το κόμμα του και που επιθυμεί, μοντερνιστικά, να έρθει σε ρήξη με παλιές πολιτικές πρακτικές κομματοκρατίας και ικανοποίησης πελατειακών σχέσεων δεν επιβεβαιώθηκαν. Η αντίληψη δηλαδή μιας μοντέρνας και καινοτόμας προσέγγισης που θα στέκονταν απέναντι σε ότι συνηθίσαμε, διαχρονικά, στο πολιτικό σύστημα της Κύπρου όχι μόνο διαψεύστηκε αλλά διανθίστηκε κι από σειρά από γκάφες όπως η επιλογή συνεργατών οι οποίες προκάλεσαν επιμέρους κρίσεις/αντιδράσεις κι ανάγκασαν την κυβέρνηση να.. ανακρούσει πρύμναν. Το ίδιο ισχύει για ένα υπουργικό συμβούλιο που οποιοσδήποτε, πολιτικά εγγράμματος, μπορεί εύκολα να αναγνώσει πως πρόκειται για διπλών ταχυτήτων: Διατηρεί ορισμένα αξιόλογα στελέχη αλλά, παράλληλα, και ιδιαίτερα αδύναμους κρίκους.
Εκείνο που ωστόσο κληρονόμησε ο προεκλογικός αγώνας του υποψήφιου Χριστοδουλίδη στον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη είναι η πολιτική επικοινωνία. Η οποία όχι μόνο εστιάζει στην εικόνα, έναντι της ουσίας, συχνά-πυκνά αλλά και που δίνει, πάλι αισθητικά, την εντύπωση πως οι πρώτες 100 ημέρες συνεχίζουν το προεκλογικό συγκείμενο έναντι του πολιτικού σχεδιασμού και της πολιτικής εφαρμογής. Κι αυτό το διακρίνει κανείς, εντονότερα, όχι μόνο στο πως η εν λόγω πρακτική διαχέεται οριζόντια στην αντιπολίτευση (ΔΗΣΥ, ΑΚΕΛ) αλλά και στο πως η ίδια η κυβέρνηση διαχειρίζεται κρίσεις ή αναστοχάζεται επί της κριτικής στην οποία δέχεται -από την αντιπολίτευση και τα ΜΜΕ. Πότε δηλαδή απαντά επί της ουσίας.
Οι σοβαρές κρίσεις που η κυβέρνηση Χριστοδουλίδη, σε εξωτερικό κι εσωτερικό επίπεδο, δεν έχουν ωστόσο ξεδιπλωθεί σε πλήρη ισχύ. Κι αφορούν ένα τεράστιο φάσμα πολιτικής που ξεκινάει από το Κυπριακό, την οικονομία και ζητήματα αξιοπιστίας της Κυπριακής Δημοκρατίας και εκτείνονται μέχρι την εσωτερική συνοχή της κυβέρνησης -λόγω της ετερόκλητης στήριξης- την διαφθορά, την Δικαιοσύνη αλλά και αστάθμητους παράγοντες που, κάθε φορά, οδηγούν σε σοβαρές πολιτικές κρίσεις. Εκεί θα διαφανεί και το πραγματικό πολιτικό κεφάλαιο του Χριστοδουλίδη κι, ακολούθως, θα επέλθει ή όχι η πολιτική του ενηλικίωση. Η τελευταία εξάλλου χρειάζεται «πολιτικές δυνάμεις πυρός» έναντι της διαχείρισης και της πολιτικής επικοινωνίας -που μαθηματικά θα σε οδηγήσουν μέχρι ενός σημείου, στη «πρώτη γραμμή» πριν τις πραγματικές «μάχες».
Συνεπώς, καλό θα ήτανε, ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης να μην «αναπτύξει αντισώματα» στη κριτική. Να δώσει έμφαση στην ουσία έναντι της επικοινωνίας, να τολμήσει εκεί που χρειάζεται κάποιος να γίνει τολμηρός και, κυριότερα, να μπει στη διαδικασία του σοβαρού πολιτικού σχεδιασμού έναντι της διαχείρισης. Να προσαρμοστεί δηλαδή όχι στην παράταση της προεκλογικής επικοινωνίας αλλά στο πολιτικό κεφάλαιο που απαιτεί κάποιος να αντλήσει προκειμένου και να κυβερνήσει και να παράξει απτά αποτελέσματα στα ζητήματα που έχει να αντιμετωπίσει -και που είναι σοβαρά και πολύπλοκα.
Εξάλλου οι πρώτες 100 ημέρες είναι πάντα δύσκολες.
Twitter: @JohnPikpas
