Του Γιάννη Ιωάννου
Ο σεισμός στη Τουρκία είναι ένα κομβικό γεγονός για την περιοχή εν μέσω μάλιστα ενός κρίσιμου προεκλογικού για την χώρα. Η τραγωδία είναι ανείπωτη και αφορά φυσικά και την γειτονική -ρημαγμένη από τον πόλεμο- Συρία. Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία πως ο απολογισμός των νεκρών μπορεί να ξεπεράσει και τις 200.000 ενώ οι συνέπειες για την περιοχή και δη για τους αστέγους που θα προκύψουν θα ακολουθούν την χώρα για αρκετά χρόνια.
Το πως προσεγγίζουμε την Τουρκία μέσα από την συχνά γραφική καθημερινή αναπαραγωγή τίτλων για το αν ο Ερντογάν θα ρίξει πυραύλους στην Αθήνα ή θα «έρθει νύχτα» δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με συντρίμμια από μπετόν που έχουν πλακώσει βρέφη 6μηνών και οικογένειες. Και η εικόνα Ελλήνων διασωστών να σώζουν κόσμο μας γεμίζει υπερηφάνεια. Όπως και η τελική απόφαση των αρχών της Τουρκίας να δεχτούν την βοήθεια της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ως εκ τούτου, στα συντρίμμια αγνοούνται και Τουρκοκύπριοι συμπολίτες μας. Αυτή η πρόσληψη είναι η σωστή, ανθρώπινη και υπεύθυνα πατριωτική. Κανείς δεν μας είπε ότι η Τουρκία δεν είναι κατοχική, πως θα έρθει να μας πιάσει και δεν θα την πετάξουμε στη θάλασσα και πως ο πατριωτισμός εκάστου κρίνεται από το αν νιώθει ή όχι δέος απέναντι σε ανθρώπους, μωρά στην ηλικία των μωρών μας, να κείτονται θαμμένοι στα ερείπια.
Κι όμως μια μερίδα συμπατριωτών μας -σε Κύπρο κι Ελλάδα- επιλέγει αυτές τις στιγμές για να δείξει τον μισανθρωπισμό της, την παντελή έλλειψη παιδείας, ενσυναίσθησης και κακεντρέχειας
Κι όμως μια μερίδα συμπατριωτών μας -σε Κύπρο κι Ελλάδα- επιλέγει αυτές τις στιγμές για να δείξει τον μισανθρωπισμό της, την παντελή έλλειψη παιδείας, ενσυναίσθησης και κακεντρέχειας. Ευχόμενη να πάθουν αυτά και χειρότερα οι Τούρκοι. Μια κατάσταση πραγμάτων που δείχνει ξεκάθαρα προς την έλλειψη ψυχικής ηρεμίας, το λούμπεν και την αμορφωσιά. Που δείχνει, στα social media κυρίως, την κατάντια του ανθρώπου προς άνθρωπο και το βαθύ κόμπλεξ που διακρίνει διάφορους συνανθρώπους μας εκεί έξω. Και που χρήζει, εκτός της κοινωνιολογικής διάστασης της μελέτης, κι άμεσης ψυχιατρικής -ίσως- εξέτασης. Μια τέτοια περίπτωση φυσικά ήταν και η υποψήφια για την Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας, Τσελεστίνα ντε Πέτρο. Μια γραφική, πολιτικά, περίπτωση που για κάποιους αποτελούσε το tease του προεκλογικού προκειμένου να την καλούν κάποιοι στα κανάλια για να… γελάει το τηλεοπτικό κοινό. Η φάση ωστόσο δεν είναι αστεία. Είναι πολλά και σοβαρότερα, πέραν αυτού.
Ο σεισμός στη Τουρκία επίσης πρέπει να μας υπενθυμίζει το που βρισκόμαστε. Είμαστε έτοιμοι στη Κύπρο για μια τέτοια ανείπωτη καταστροφή; Χτίζουμε καλά τα κτίριά μας; Έχουμε εκπαιδευτεί πως να αντιδράσουμε σε ένα σεισμό; Είμαστε έτοιμοι να συνεργαστούμε με τους Τουρκοκύπριους; Με την, γειτονική, Τουρκία αν ποτέ τύχει να βρεθούμε στην ανάγκη της για βοήθεια λόγω εγγύτητας; Πολλά και κρίσιμα ερωτήματα που πρέπει να σκεφτόμαστε πριν βγάλουμε την γλώσσα για περίπατο για να… ευχηθεί «θάνατο στον αντίπαλο».
Η τραγωδία στη Τουρκία είναι ανείπωτη. Μακάρι να βρεθούν όσοι περισσότεροι άνθρωποι ζωντανοί στα ερείπια. Οποιαδήποτε άλλη συζήτηση μπορούμε να την κάνουμε κι αργότερα. Oι άνθρωποι πρώτα.
Twitter: @JohnPikpas
