Του Γιάννη Ιωάννου
Ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή, με αφορμή μια αποτρόπαια και βαρβαρική τρομοκρατική επίθεση της οργάνωσης Χαμάς το περασμένο Σάββατο, δεν είναι μια άγνωστη κατάσταση για την Κύπρο. Η τελευταία, ως ανεξάρτητο κράτος, βίωσε όλους τους γύρους των αραβοϊσραηλινών συγκρούσεων. Τον Πόλεμο των «Έξι Ημερών», τον Πόλεμο Φθοράς, τον Πόλεμο του «Γιομ Κιπούρ», τον Πόλεμο στον Λίβανο, τις παλαιστινιακές Ιντιφάντα.
Βέβαια, ούτε το 1967 ούτε το 2006, ξανά στον Λίβανο, είχαμε MKΔ προκειμένου να παρακολουθούμε live τη βία αυτών των συγκρούσεων ή να βγάζουμε τη γλώσσα μας περίπατο για ιδεοληπτικές αναρτήσεις, πολεμική κάθε είδους, οπαδικού τύπου αναλύσεις ή –στην πολιτική δημόσια σφαίρα– για δημόσιες δηλώσεις χωρίς κανένα ίχνος ενσυναίσθησης, σοβαρής προετοιμασίας ή διαχείρισης ενός πολέμου που συμβαίνει δίπλα μας και αλλάζει άρδην τις ισορροπίες ολόκληρης της περιοχής αλλά και του διεθνούς συστήματος.
Η Μέση Ανατολή, τα κράτη της, οι λαοί της και η Ιστορία της υπήρξαν ανέκαθεν για την Κύπρο μια μάλλον άγνωστη, γνωσιακά, περιοχή. Μάλλον οι «αραπιές» όπου οι Κύπριοι βρήκαν εργασιακό καταφύγιο μετά το 1974, οι «Εβραίοι», –που συχνά προσλαμβάνονταν με όρους αντισημιτισμού, τα γλυκά, τα σταυρουδάκια και οι κουρτίνες που αγόραζε ο μέσος Κύπριος από τα ταξίδια ή προσκυνήματά του στην περιοχή και φυσικά η ανάγνωση του Μεσανατολικού με όρους ετεροπροσδιορισμού, πάντα σε σχέση με το Κυπριακό. Το ’80 και το ’90 με τους Παλαιστίνιους, το 2000 και μετά με τους Ισραηλινούς. Χωρίς κανένα, περαιτέρω, βάθος.
Η κατανόηση ενός πολέμου –και το είδαμε στη Συρία, στην Ουκρανία, στη Λιβύη, στον Καύκασο– από την κυπριακή κοινή γνώμη, συχνά, γίνεται με όρους whataboutism. Η πολεμική, μάλιστα, της μιας προς την άλλη πλευρά περιλαμβάνει πάντα αναρτήσεις που δολοφονούν χαρακτήρα, τραγική ιδεοληψία αλλά και σειρά αναπτυξιακών αγκυλώσεων που αποκαλύπτουν τον χαρακτήρα συχνά του ανθρώπου πίσω από τον δημοσιολογούντα. Οι δε εξελίξεις στην περιοχή ξεγυμνώνουν και την πολιτική επικοινωνία πίσω από τον πραγματικό ρόλο που διαδραματίζει η Κύπρος –ως γεωπολιτικό μέγεθος– στην περιοχή. Κι όταν καλείται να τον διεκδικήσει, δεδομένου του διπλωματικού κεφαλαίου που επένδυσε τα τελευταία χρόνια, δεν το κάνει ενεργητικά αλλά περιορίζεται σε αυτό που, πραγματικά, μπορεί «αν της το ζητήσει η Ε.Ε.». Το whataboutism στην Κύπρο πρέπει να εκλείψει στη δημόσια σφαίρα. Σκοτώνει τον δημόσιο διάλογο, δεν λύνει το Παλαιστινιακό και δεν φέρνει κανενός το νεκρό παιδί πίσω. Ούτε του Ισραηλινού, ούτε του Παλαιστινίου. Κι ένας πόλεμος στην περιοχή δεν αποτελεί ούτε «ευκαιρία» για το Κυπριακό, ούτε «κατάρα», αν υπάρχει σοβαρότητα. Μας επηρεάζει με τρόπους που δεν μπορούμε καν να αναλύσουμε στην παρούσα φάση που τα πράγματα τελούν υπό εξέλιξη.
Η περίοδος στην οποία έχουμε εισέλθει είναι κρίσιμη και θα επιφέρει τεκτονικές αλλαγές στην περιοχή. Η Κύπρος πρέπει να δει τις εξελίξεις με σοβαρότητα, σοβαρότητα και… σοβαρότητα. Δεν είναι η κατάλληλη περίοδος για ασκήσεις πολιτικής επικοινωνίας σε βάρος της ουσίας. Εξάλλου το βασικό πρόβλημα αυτού του υπό εξέλιξη πολέμου είναι ο οριστικός, πιθανόν, θάνατος του πλαισίου λύσης της ειρηνευτικής διαδικασίας για λύση δύο κρατών στη Μέση Ανατολή. Και που ο θάνατός του δύναται να συμβεί, νωρίτερα ή –ακόμη χειρότερα– παράλληλα με τον θάνατο του πλαισίου λύσης της ειρηνευτικής διαδικασίας στο Κυπριακό. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα κράτη της περιοχής μας, τους φίλους Ισραηλινούς, τους φίλους Παλαιστίνιους αλλά, κυριότερα, για την ίδια μας την πατρίδα.
Σοβαρότητα λοιπόν.
Twitter: @JohnPikpas
