Του Γιάννη Ιωάννου
Kαθώς ο νέος χρόνος θα γίνεται ολοένα και πιο αντιληπτός ως προς τις δυναμικές που φέρνει -σε κάθε επίπεδο- στην Κύπρο, το 2023 δεν θα καταγραφεί μόνο ως «χρονιά εκλογών» αλλά και ως το τέλος της αθωότητας μετά από την δεκαετή διακυβέρνηση Αναστασιάδη. Συνεπώς, καθώς ο ορίζοντας της πρώτης Κυριακής των προεδρικών διαγράφεται σε λιγότερο από ένα μήνα, το παλιό ρητό του «κανείς δεν σώζεται» αποκτά εκ νέου αξία.
Για την πλειοψηφία του κόσμου, η εκλογική συμπεριφορά δεν είναι όσο ορθολογιστική όσο και η πρόσληψη μεταξύ των δημοσιογράφων, των πολιτικών αναλυτών και των πολιτικών επιστημόνων. Ο μέσος Κύπριος στις 5 Φεβρουαρίου δεν θα κρίνει τον επόμενο Πρόεδρο μόνο στη βάση της πολιτικής κληρονομιάς της δεκάχρονης κυβέρνησης Αναστασιάδη. Θα επιλέξει και την εικόνα, και το πρόσωπο εκείνο που θα κάνει και την δουλειά του και -σε μικρότερο βαθμό αυτή τη φορά- τον υποψήφιο του κόμματός του -όχι από ιδεολογική καθαρότητα αλλά από υποχρέωση απέναντι σε ένα κομμάτι της ίδιάς του της ταυτότητας.
Η επόμενη ημέρα είναι κρίσιμη για κάθε πολιτική δύναμη: Για την Δεξιά ως προς την διαμόρφωσή της την επόμενη ημέρα, ιδίως αν στο σενάριο που η υποψηφιότητα του ΔΗΣΥ δεν περάσει στον δεύτερο γύρο και το κόμμα βρεθεί προ σοβαρής εσωστρέφειας καλούμενο να απαντήσει αν θα συμμετέχει ή όχι σε μια κυβέρνηση Χριστοδουλίδη. Για την Αριστερά που εκτός απροόπτου θα βρεθεί για τρίτη φορά εκτός εξουσίας -και τα 15 χρόνια θα φαντάζουν το 2028 αρκετά- το στοίχημα εδράζεται στο αν μπορεί, εκ νέου, να βρεθεί ποτέ σε τροχιά νίκης. Και τέλος για τον ενδιάμεσο, ούτως καλούμενο χώρο, αν τελικά η εκλογή Χριστοδουλίδη θα σταθεί όντως η αφορμή για ανανέωσή του ή αν θα είναι -ιδίως για το ΔΗΚΟ και την ΕΔΕΚ- ένα διάλειμμα συγκυβέρνησης με ανάσες πολιτικής ζωής πριν -αμφότεροι- τεθούν εκτός εξουσίας -ως συνηθίζεται με τα εν λόγω κόμματα σε κυβερνήσεις του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ τα τελευταία χρόνια.
Φυσικά η πρόκληση αφορά και τον ίδιο τον κ. Χριστοδουλίδη, φαβορί των επικείμενων εκλογών, που ναι μεν έχει δείξει την εικόνα της δημοφιλίας και της γενικής αποδοχής αλλά που δεν παύει να αποτελεί και μια περίπτωση πολιτικού που ως υπουργός Εξωτερικών δεν έδειξε σπουδαία δείγματα γραφής αλλά και που αποτελεί μέρος και κομμάτι της δεκαετίας Αναστασιάδη. Πολύ πέραν αυτών όλων όμως, τα προβλήματα εξακολουθούν να υπάρχουν. Το 2023 θα είναι μια δύσκολη χρονιά για το Κυπριακό και την κυπριακή οικονομία αλλά ακόμη μια χρονιά που το κοινό περί δικαιοσύνης αίσθημα μεταξύ του μέσου Κύπριου παραμένει προβληματικό, στους δρόμους της Κύπρου ακόμη σκοτώνεται κόσμος ή τρώει μια ώρα για να πάει στη δουλειά του, οι νέοι προσοντούχοι δουλεύουν για 800 ή 1000 ευρώ την στιγμή που οι «Γιαννάκηδες» κυριαρχούν και στις πρώτες βοήθειες του ΓΝΛ ακόμη περιμένεις για 5 ώρες προκειμένου να τύχεις εξέτασης. Και που η νοοτροπία του μέσου Κύπριου ως φτωχοδιάβολου που με έπαρση αναζητεί το μέγιστο δυνατό κέρδος με την λιγότερη δυνατή προσπάθεια, τον φέρει να θεωρεί τον εαυτό του το κέντρο του κόσμου. Υπάρχει, άραγε, λύση για να αλλάξουν όλα αυτά; Σίγουρα οι προεδρικές δεν αποτελούν την απάντηση. Χρειάζεται πολλά παραπάνω από μια απλή αλλαγή παραδείγματος στην εξουσία. Αλλά χωρίς ηγεσία από την τελευταία δεν μπορείς να πετύχεις ούτε ένα μικρό ποσοστό από τις κρίσιμες αυτές ανάγκες που έχει ο τόπος.
Για το 2023 ας ευχηθούμε λοιπόν πέρα από υγεία και ειρήνη, απαραίτητα στοιχεία αν ζει κανείς στην Κύπρο, πως θα ζήσουμε τα επόμενα χρόνια τις πολυπόθητες αλλαγές, προς το καλύτερο, στην ιδιωτική και δημόσια ζωή μας. Ασχέτως εξουσίας και πολιτικής, κάνοντας την αρχή από το προσωπικό μας παράδειγμα στο μικρότερο δυνατό επίπεδο, της προσωπικής μας κοινότητας. Χωρίς αυτές τις αλλαγές δεν μπορούμε ούτε να δούμε κατάματα την εξουσία αλλά και σημαντικότερα ούτε να σταθούμε, απέναντί της, με κριτική στάση αλλά και με διάθεση συνδιαλλαγής μαζί της, που τόσο λείπει στη νήσο των συναλλαγών. Αυτά και καλή χρονιά!
Twitter: @JohnPikpas
