Η μεγάλη εικόνα

Με ποιους είμαστε; Είναι δυνατόν να κυκλοφορεί –απροκάλυπτα ή έστω και συγκεκαλυμμένα– αυτό το ερώτημα μετά τις φρικαλεότητες που είδαμε να συμβαίνουν; Είναι δυνατόν ακόμα και μπροστά σ’ αυτές τις φρικαλεότητες να προέχει το όποιο προσωπικό μας «ιδεολογικό» αφήγημα, ώστε αντί να παίρνουμε ξεκάθαρη θέση απέναντι στην φρίκη να σπεύδουμε μετά από συνοπτική καταδίκη να ψάχνουμε τρόπο να παραθέσουμε τα διάφορα «ναι μεν, αλλά» μας;

Είναι δυνατόν να μην αντιλαμβανόμαστε πως μόνο μέσα από απόλυτη καταδίκη των θηριωδιών –χωρίς κανένα ναι μεν αλλά– της κάθε τρομοκρατικής οργάνωσης, όπως είναι η Χαμάς, δηλώνουμε καθαρά πως η δικαιοσύνη δεν χωρεί ούτε και συγχωρεί τυφλούς φανατισμούς και βία, τα οποία δεν οδηγούν πουθενά αλλού παρά στην αποκτήνωση του ανθρώπου και στην επιβολή του νόμου της ζούγκλας; Τι άλλο μπορεί να είναι παρά νόμος της ζούγκλας να πανηγυρίζει κανείς πάνω από το πτώμα ενός νέου κοριτσιού και να το φτύνει; Είναι δυνατόν να μη συνειδητοποιούμε ότι με τα διάφορα «ναι μεν αλλά» είναι λες και αφήνουμε χώρο να δικαιολογηθεί η ύπαρξη αυτών των σκοταδιστικών οργανώσεων, οι οποίες εκτός από τις φρικαλεότητες που διαπράττουν τους πρώτους που καταπιέζουν είναι αυτούς τους οποίους δήθεν μάχονται να υπερασπιστούν; Μήπως είναι λοιπόν πιο χρήσιμο να προσπαθήσουμε να υπερβούμε τα όποια προσωπικά μας φίλτρα ώστε να ψάξουμε καλύτερα τη μεγάλη εικόνα και να θέσουμε τα σωστά ερωτήματα; Και μερικά από αυτά τα ερωτήματα είναι τα εξής: Ποιων τα συμφέροντα εξυπηρετούν στην πραγματικότητα αυτές οι φανατικές ισλαμιστικές οργανώσεις που μιλούν για τζιχάντ; Όπως εύστοχα λέει ο κ. Μιχαηλίδης, καθηγητής διδάκτωρ ανθρωπολογίας στο Πρίνστον, «οι ισλαμιστικές αυτές οργανώσεις καπελώνουν τα δίκαια αιτήματα των Παλαιστινίων, τα εργαλοποιούν και τα αλλοτριώνουν, και κατά βάση χρηματοδοτούνται από ξένες οργανώσεις (π.χ. του Ιράν και της Τουρκίας)». «Η διείσδυση του Ιράν και της Τουρκίας, και πιο πίσω της Ρωσίας και της Κίνας, στην παλαιστινιακή κοινωνία», λέει ο κ. Μιχαηλίδης, «άλλαξε σταδιακά τον χαρακτήρα και τις πρακτικές του παλαιστινιακού κινήματος το οποίο πλέον μονοπωλείται, δυστυχώς, κυρίως από φανατικούς τζιχαντιστές.

Επιπλέον, δυστυχώς και στην ισραηλινή κοινωνία τα τελευταία χρόνια έχουν ενισχυθεί οι πιο ακραίες φονταμενταλιστικές φωνές, δημογραφικά και πολιτικά. Δηλαδή και στις δύο κοινότητες ενισχύθηκαν τα λιγότερο διαλλακτικά, πιο ακραία στοιχεία και αυτό δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικό για το μέλλον της ειρήνης και της συνύπαρξης στην περιοχή». Πρόκειται άρα για μια τοπική αντιπαράθεση για απελευθέρωση και ελέγχων εδαφών ή μήπως για κάτι μεγαλύτερο; Αν όντως πίσω από τις τρομοκρατικές επιθέσεις της Χαμάς βρίσκεται το Ιράν, η Τουρκία και η Ρωσία και ενδεχομένως η Κίνα, αυτό τι σημαίνει για την περιοχή; Μήπως με πρόσχημα τη δήθεν προστασία των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων, οι τρομοκρατικές επιθέσεις της Χαμάς υπονομεύουν τις αραβοϊσραηλινές συμφωνίες του Αβραάμ, την προσέγγιση Ισραήλ – Σαουδικής Αραβίας και επιπλέον θέτουν σε κίνδυνο το πρόσφατα ανακοινωθέν ιστορικής σημασίας πρότζεκτ για τη δημιουργία εμπορικού διαδρόμου μεταξύ Ινδίας και Ε.Ε. μέσω Ισραήλ και Ελλάδας; Επιπλέον, η αποδυνάμωση του Ισραήλ θα έθετε σε κίνδυνο τα ενεργειακά πρότζεκτ της Ανατολικής Μεσογείου στα οποία αντιτίθεται σθεναρά Ρωσία και Τουρκία.

Άρα όλη αυτή η φρίκη που συμβαίνει, έχει τις ρίζες της σε πολύ πιο πολύπλοκα ζητήματα από τα διάφορα «ναι μεν αλλά» που σπεύδουμε να αραδιάσουμε; Ο κ. Μιχαηλίδης λέει πως «είναι θλιβερό να βλέπουμε την παρέμβαση αυταρχικών κρατών με σκοπό την αποσταθεροποίηση της περιοχής και την υπονόμευση του μέλλοντος Παλαιστίνιων και Ισραηλινών αλλά και της ενεργειακής ασφάλειας της Ευρώπης. Ο δυτικός κόσμος οφείλει να δει τη μεγάλη εικόνα και να αντιδράσει αναλόγως. Πρέπει να προστατευτούν οι άμαχοι Παλαιστίνιοι και οι πολίτες του Ισραήλ να ζουν με ασφάλεια και ηρεμία. Ένα σταθερό, ασφαλές και δημοκρατικό Ισραήλ είναι προς το συμφέρον και των ίδιων των Παλαιστίνιων αλλά και ευρύτερα όλου του δημοκρατικού κόσμου». Μήπως αυτή είναι η μεγάλη εικόνα;