Θλιβερή Αριστερά

Θα έπρεπε να ήταν έτοιμοι από καιρό. Όχι μόνο δεν είναι αλλά το ΑΚΕΛ μοιάζει να πελαγοδρομεί αμήχανο και αδύναμο να επαναπροσδιοριστεί ώστε να ανταποκριθεί σ’ εκείνο που μοιάζει ως αίτημα της εποχής. Το αίτημα μιας προοδευτικής Αριστεράς, απαλλαγμένης από αγκυλώσεις και απεγκλωβισμένης από τον παρωχημένο της εαυτό, ικανής ν’ αρθρώσει ένα πολιτικό λόγο που να ανταποκρίνεται στο σήμερα και στα όσα ουσιαστικά έχουν συμβεί και συμβαίνουν όχι μόνο εντός αλλά και εκτός. Οι τελευταίες βουλευτικές εκλογές αυτό κατέδειξαν άλλωστε, ότι το επείγον σε ό,τι αφορούσε την κυπριακή Αριστερά ήταν ο επαναπροσδιορισμός της. Αντ’ αυτού μοιάζει να περιφέρεται ακόμα μέσα στα ασφυκτικά τετραγωνικά των αγκυλώσεών της, επαναλαμβάνοντας το ίδιο τροπάρι περί επείγουσας απαλλαγής του τόπου από αυτή την καταστροφική κυβέρνηση και ανάγκης να υπάρξει ένα υγιές πολιτικό σύστημα, χωρίς ωστόσο αυτό το τροπάρι να συνοδεύεται από τις υπερβάσεις που αποτελούν προϋπόθεση της ουσιαστικής υλοποίησής του.

Διότι από λόγια ο κόσμος έχει μπουχτίσει. Και οι εποχές που διανύουμε υπαγορεύουν μία επί της ουσίας επανατοποθέτηση απέναντι σε ένα σωρό σοβαρά πολιτικά ζητήματα, καθώς και πολιτικές προτάσεις που να εμπεριέχουν διορατικότητα, ενσυναίσθηση και κυρίως υπερβάσεις, αν πραγματικά συνειδητοποιούμε τι συμβαίνει γύρω μας και αν εκείνο που όντως ενδιαφέρει το ΑΚΕΛ είναι το μέλλον της χώρας και όχι απλώς του κόμματος. Τίποτα, ωστόσο, από τα πιο πάνω δεν μοιάζει να είναι σε θέση να πράξει η κυπριακή Αριστερά. Αντιθέτως επαναλαμβάνει τις ίδιες θλιβερές κινήσεις που καταδεικνύουν πως παραμένει εγκλωβισμένη μέσα στον παρωχημένο της εαυτό, παριστάνοντας πως διαβουλεύεται με περισυλλογή για το καλύτερο του τόπου. Χωρίς ακόμα να έχει να προτείνει ένα υποψήφιο, ενώ θα έπρεπε να τον είχε έτοιμο από καιρό και χωρίς να πείθει επί τους παρόντος κανένα σκεπτόμενο πολίτη ότι οι διαβουλεύσεις που κάνει αποσκοπούν σε μια ουσιαστική αλλαγή και όχι απλά στο πως θα «μαγειρευτούν» τα ποσοστά ώστε απλώς να διώξουν την παρούσα κυβέρνηση. Το αίτημα όμως δεν είναι απλώς να φύγει η κυβέρνηση αλλά να αλλάξει επιτέλους το σαθρό πολιτικό σύστημα και να αντιμετωπιστούν ριζικά οι παθογένειες που το συντηρούν. Και βέβαια να ανοίξει ξανά και αποφασιστικά το κεφάλαιο του Κυπριακού με τα νέα γεωπολιτικά δεδομένα που ήδη δημιουργούνται. Μια προοδευτική Αριστερά θα έπρεπε να είναι από καιρό σε θέση να ανταποκριθεί σ’ αυτά που συμβαίνουν, ώστε να προτείνει τον επαναπροσδιορισμό της επόμενης μέρας του τόπου.

Το ΑΚΕΛ, ωστόσο, μοιάζει ακόμα χιλιόμετρα μακριά από ένα τέτοιο προοδευτικό επαναπροσδιορισμό, αφού επιδίδεται στις ίδιες μίζερες αντιπολιτευτικές πιρουέτες που το μόνο που πετυχαίνουν είναι να το απομακρύνουν όλο και περισσότερο από τις υπερβάσεις που όφειλε να κάνει. Και ενώ είχε την ευκαιρία να μπει δυναμικά στην προεκλογική κούρσα, με την επιλογή Παμπορίδη, αποδεικνύοντας ότι τολμά να κάνει την υπέρβαση, όταν το συμφέρον της χώρας το απαιτεί, στηρίζοντας έναν πολιτικό που έχει αποδείξει ότι πληροί τις προϋποθέσεις μιας ουσιαστικής μεταρρύθμισης στο πολιτικό μας σύστημα, επέλεξε να οπισθοχωρήσει μόλις τα βρήκε σκούρα με τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς του και τις φιτιλιές που τους άναψε η κ. Χαραλαμπίδου σκοπίμως και εσκεμμένα, για να καταντήσει σήμερα να μοιάζει άτολμο και ανίκανο να ανταποκριθεί στην έννοια μιας πραγματικά προοδευτικής Αριστεράς.

Απόρριψε τον πλέον κατάλληλο πολιτικό απλώς και μόνο για τις δεξιές καταβολές του και επειδή κάποτε επέκρινε το ΑΚΕΛ, αποδεικνύοντας με αυτή του τη θλιβερή «οπισθοχώρηση» ότι προτιμά να επιλέγει την πεπατημένη, αντί να τολμά την υπέρβαση και να την υποστηρίζει δυναμικά ως τη μόνη ουσιαστική πολιτική θέση. Και τώρα προτιμά να άγεται και να φέρεται από τους δηκοϊκούς «ελιγμούς» και να συνομιλεί με αυτό το κόμμα, το οποίο πάση θυσία θέλει να βρίσκεται στην εξουσία και με το οποίο τους χωρίζει το χάος στο Κυπριακό, αντί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να περπατήσει αποφασιστικά προς τον προοδευτισμό. Κρίμα.