Της Ελένης Ξένου
Αντιμετωπίσαμε μια πανδημία με όλες τις βίαιες ανατροπές που αυτή επέφερε στην καθημερινότητά μας. Τώρα αντιμετωπίζουμε, έστω και από μακριά, έναν πόλεμο του οποίου η έκβαση είναι επικίνδυνα απρόβλεπτη. Οι οικονομικές του επιπτώσεις αρχίζουν ήδη να γίνονται αισθητές και το μέλλον διαγράφεται ήδη ζοφερό. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά η Τουρκία αναβαθμίζει τον ρόλο της, στοχεύοντας να αποτελέσει τον ρυθμιστή της περιοχής κάτω από την εξίσου επικίνδυνη μεγαλομανία του Ερντογάν. Και εμείς τι κάνουμε; Προετοιμαζόμαστε για τις επικείμενες προεδρικές εκλογές, παρακολουθώντας τις θλιβερές προσπάθειες των κομματαρχών να χτίσουν ευκαιριακές συμμαχίες προκειμένου να κατακτήσουν την εξουσία λες και ό,τι έχουμε ζήσει δεν τους έχει μετατοπίσει ή έστω προβληματίσει στο ελάχιστο.
Μα είναι δυνατόν; Και όμως είναι. Η αντιπολίτευση αδυνατεί να αρθρώσει έναν λόγο που να ανταποκρίνεται στο σήμερα, η δε κυβερνώσα παράταξη, αφού έχει σύρει τη χώρα σε μια πρόωρη προεκλογική παράνοια μόνο και μόνο για να «εξοντώσει» το ενδεχόμενο της υποψηφιότητας του κ. Χριστοδουλίδη, προσπαθεί τώρα να διασώσει τα ποσοστά της εις βάρος του ίδιου του τόπου. Ο κόσμος συνεχίζει να απαξιώνει τα κόμματα και να ψάχνει απεγνωσμένα για το πρόσωπο που θα φέρει μια ουσιαστική αλλαγή και την ίδια ώρα παρακολουθεί με τρόμο την ίδια πολιτική ανεπάρκεια να πλασάρεται ως πρόταση αναδιαμόρφωσης.
Και όσο περνούν οι μέρες, με τα νέα δεδομένα να εντείνουν την ανασφάλεια για το τι μέλλει γενέσθαι η αντιπολίτευση μοιάζει ακόμα πιο αναξιόπιστη, αφού το μόνο που καταφέρνει να παρουσιάσει ως περιεχόμενο της αλλαγής που υπόσχεται είναι την επιθυμία της να εκδιώξει την παρούσα κυβέρνηση χωρίς να είναι σε θέση να πει ούτε τι θα γίνει όταν αυτή φύγει, ούτε με ποιους θα εφαρμόσει την αλλαγή. Και δυστυχώς οι προβλέψεις είναι ότι αυτή η γελοιότητα που παρουσιάζεται ως «νέος» πολιτικός λόγος, θα πάρει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις, όταν οι κομματάρχες, αντιλαμβανόμενοι πως δεν καταφέρνουν να συσπειρώσουν τους οπαδούς τους, θα ανασύρουν από τα ντουλάπια τα γνωστά διχαστικά αφηγήματα προκειμένου να πυροδοτήσουν όλα εκείνα από τα οποία οφείλαμε, εν όψει της κρίσιμης εποχής που διανύουμε, να απομακρυνθούμε συνειδητά. Ανήμποροι όμως να συνομιλήσουν με το σήμερα και ανίκανοι να διαχειριστούν την απαξίωσή μας προς αυτούς, θα επιδιώξουν να μας διχάσουν ξανά, θέτοντας το συμφέρον της χώρας σε δεύτερη μοίρα προκειμένου να εξυπηρετήσουν το συμφέρον του κόμματος, το οποίο υπαγορεύει τη συντήρηση των διχαστικών αφηγημάτων ως τη μόνη «αποτελεσματική» μέθοδο «μαντρώματος των αρνιών».
Σωστά υπογράμμισε ο κ. Κατσουρίδης σε συνέντευξή του στον «Φιλελεύθερο»: «Αυτό το οποίο γίνεται είναι ανορθόδοξο. Μια ατέλειωτη ονοματολογία, διαβουλεύσεις μεταξύ των κομμάτων για εξεύρεση κοινού υποψηφίου και καμιά διαβούλευση για να διαφανεί αν υπάρχει κοινός στόχος». Και όλα αυτά την ώρα που γύρω μας ανατρέπεται το σύμπαν, με ένα πόλεμο που μαίνεται και με μια πανδημία που έγινε πλέον η νέα συνθήκη ζωής. Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, πως σε όποιον έχει συνείδηση της μεγάλης εικόνας, μόνο γελοίοι μπορούν να του φανούν οι κύριοι πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής, όταν επιχειρούν να υπερασπιστούν την αλλαγή χωρίς καν να έχουν αλλάξει οι ίδιοι μεθόδους και μυαλά. Όποιος λοιπόν έχει συνείδηση της μεγάλης εικόνας μόνο μία πρόταση δύναται να αναγνωρίσει ως ουσιαστική πρόταση αλλαγής: την υπέρβαση που αναγνωρίζει την επιτακτική ανάγκη για κυβέρνηση ευρείας αποδοχής. Μια κυβέρνηση στην οποία να μετέχουν οι ικανότεροι από όλους τους χώρους, αυτοί δηλαδή που διαθέτουν ένα άλλο ήθος, ένα άλλο λεξιλόγιο και σαφώς λιγότερους λεκέδες στο μητρώο τους. Και μόνο αυτός ο οποίος είναι διατεθειμένος να κάνει αυτή την υπέρβαση μπορεί να πείσει τον σκεπτόμενο πολίτη πως αντιλαμβάνεται ποιο είναι το καθήκον του απέναντι στη χώρα.
Οτιδήποτε λιγότερο συντηρεί τις παθογένειες του συστήματος και επιτρέπει στους κομματάρχες να συνεχίσουν αμέριμνοι να παίζουν τα ίδια «βρώμικα» παιχνίδια εις βάρος και της νοημοσύνης μας και των βιωμάτων μας.
