Της Ελένης Ξένου
Οι δημοσκοπήσεις (μυστικές και φανερές) του δίνουν σοβαρό προβάδισμα. Κι αυτό χωρίς καν να έχει εξαγγείλει ακόμα την υποψηφιότητά του. Πείθει ψηφοφόρους από όλους τους χώρους, δημιουργώντας σε έναν παρατηρητή την εύλογη απορία τι είναι αυτό που βλέπουν στο πρόσωπό του και το οποίο τους ενώνει, ενώ υπό άλλες συνθήκες θα βρίσκονταν σε αντίπαλα στρατόπεδα.
Έχει το χάρισμα, λένε πολλοί. Είναι έντιμος και καθαρός, υποστηρίζουν άλλοι. Δεν είναι συγκρουσιακός και φέρει ένα άλλο πολιτικό ήθος, λένε οι πλείστοι. Είναι απαλλαγμένος από κομματικά βαρίδια συμφωνούν οι περισσότεροι. Είναι όλα αυτά μαζί και άλλα πολλά που συνθέτουν το φαινόμενο Νίκου Χριστοδουλίδη;
Μην σας ξενίζει η λέξη φαινόμενο, διότι περί αυτού πρόκειται. Όταν ένας πολιτικός που υπήρξε σημαντικό στέλεχος μιας κυβέρνησης από την οποία η πλειοψηφία του κόσμου θέλει πλέον να απαλλαγεί, επιρρίπτοντάς της ευθύνες για τη διαφθορά αλλά και για το αδιέξοδο στο Κυπριακό, καταφέρνει χωρίς τις πλάτες ενός κόμματος, όχι μόνο να διατηρεί τη δημοτικότητά του στα ύψη, αλλά και να συνενώνει ανθρώπους διαφορετικής κομματικής προέλευσης, τότε πρόκειται για ένα φαινόμενο. Ένα φαινόμενο που η δημιουργία του δεν περιορίζεται μόνο στο πρόσωπο και τις ικανότητες του κ. Χριστοδουλίδη, αλλά και στην ανικανότητα των κομματαρχών να αναγνώσουν τα σημεία των καιρών ώστε να ανταποκριθούν σε αυτά με τις υπερβάσεις που υπαγορεύει η εποχή.
Γιατί ο Νίκος Χριστοδουλίδης είναι τόσο δημοφιλής και δη χωρίς ακόμα καλά-καλά να έχει εξαγγείλει τις θέσεις και το ολοκληρωμένο του πρόγραμμα; Οι κομματάρχες θα απαντήσουν πως επειδή ξέρει να ελίσσεται, ξέρει να λέει στον καθένα αυτά που θέλει να ακούσει και κατάφερε να διατηρήσει αλώβητη την εικόνα του ως μη συγκρουσιακού. Περιορίζουν, δηλαδή, τις ερμηνείες τους σε ό,τι σκοπεύουν να μετατρέψουν σε όπλα «εξόντωσής» του χωρίς καν να μπαίνουν στον κόπο να συνειδητοποιήσουν την πιο σημαντική γενεσιουργό αιτία αυτού του φαινομένου.
Ποια είναι αυτή; Η απαξίωση του κόσμου απέναντι στα κόμματα και στους ανούσιους πλέον κομματικούς πατριωτισμούς. Η εξάντληση των πολιτών από τα κομματικά παίγνια, τους κομματικούς ελιγμούς εκπορευόμενους από το ιδιοτελές και όχι το δημόσιο συμφέρον, τις πελατειακές σχέσεις ως κύριο συστατικό της κομματοκρατίας και τη χρεοκοπία του στενοκοπημένου κομματικού τρόπου σκέψης, η οποία οδηγεί στην πεποίθηση πως «όλοι σας τον ίδιο καπνό φουμάρετε». Με απλά λόγια, ο κόσμος έχει μπουχτίσει από τον τρόπο λειτουργίας των κομμάτων και ψάχνει απεγνωσμένα έναν πολιτικό που να μην είναι γέννημα-θρέμμα αυτής της χρεοκοπημένης σκέψης.
Έναν πολιτικό που δεν ταυτίζεται με τον σκληρό κομματικό πυρήνα, έναν πολιτικό που δεν έχει πρώτη του έγνοια το πώς να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του κόμματος, έναν πολιτικό που να μη γνοιάζεται πρωτίστως να διατηρήσει τα κομματικά ποσοστά και να ικανοποιήσει τον κομματικό πυρήνα.
Δυστυχώς, όμως, όλα αυτά δεν λένε να τα κατανοήσουν οι κομματάρχες ή δεν θέλουν να τα κατανοήσουν, διότι προφανώς δεν τους συμφέρει. Τους συμφέρει πολύ περισσότερο να διατηρούν τις αντιπαραθέσεις του παρελθόντος, να οπαδοποιούν την πολιτική, να υπογραμμίζουν αυτά που μας χωρίζουν παρά εκείνα που μας ενώνουν και να συντηρούν την τοξικότητα και τους χρωματικούς διαχωρισμούς προκειμένου να έχουν λόγο ύπαρξης που να τους επιτρέπει να συνεχίσουν τα μικροκομματικά τους τερτίπια εις βάρος των πολιτών και της χρηστής διοίκησης του κράτους.
Η κοινωνία στρέφει την πλάτη της όμως σε όλα αυτά, οι κομματικοί δεσμοί χαλαρώνουν και ο κόσμος ψάχνει έναν πολιτικό που να μην είναι δημιούργημα του σάπιου κομματικού μηχανισμού. Το κατά πόσο ο Νίκος Χριστοδουλίδης πληροί αυτές τις προδιαγραφές θα ξεκαθαρίσει σύντομα. Εκείνο όμως που έχει ήδη ξεκαθαρίσει είναι ότι το έδαφος για να ευδοκιμήσει ένα τέτοιο φαινόμενο το έσπειραν οι ίδιοι οι κομματάρχες. Και το πιο τραγελαφικό είναι ότι αυτοί οι ίδιοι που το έσπειραν, τώρα μάχονται να βρουν τρόπους να το ξεριζώσουν. Ψεκάζοντας εις μάτην.
