Στο έλεος της μοίρας τους

Το θέμα δεν είναι καινούργιο. Το είπε άλλωστε και η ίδια η Επίτροπος Προστασίας των Δικαιωμάτων του Παιδιού. Πως δεν πρόκειται για μια συγκλονιστική αποκάλυψη. «Συγκλονιστήκαμε μια, συγκλονιστήκαμε δύο, πλέον δεν πρόκειται για συγκλονισμό αλλά για μια θλιβερή υπόθεση» είπε η κ. Μιχαηλίδου. Ο λόγος για το Πουρνάρα και τις συνθήκες διαβίωσης ιδιαίτερα των ασυνόδευτων παιδιών. Θέμα για το οποίο η κ. Μιχαηλίδου έκανε επανειλημμένα παρεμβάσεις. Και το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Άθλιες συνθήκες διαβίωσης.

Αυτή την αθλιότητα έρχεται να την υπογραμμίσει με έκθεσή της και η Επίτροπος Διοικήσεως, στην οποία αναφέρει πως «η ανεπάρκεια ζεστού νερού, η δυσλειτουργία των αποχετευτικών συστημάτων και ο συνωστισμός των διαμενόντων σε ακατάλληλα καταλύματα επιφέρουν σημαντικό πλήγμα στην ψυχική και σωματική κατάσταση των διαμενόντων στο Κέντρο». Με απλά λόγια άνθρωποι πρόσφυγες ζουν εδώ δύο βήματα πιο κάτω από τα σπίτια μας, σε άθλιες συνθήκες. Και ανάμεσα σ’ αυτούς ασυνόδευτα παιδιά. Παιδιά χωρίς στον ήλιο μοίρα. Τόσο απλά. Τόσο απάνθρωπα. Όλα αυτά συμβαίνουν δίπλα μας. Και συμβαίνουν μάλιστα σε μια εποχή όπου όλοι μας συγκλονισμένοι βλέπουμε στις τηλεοράσεις το δράμα των Ουκρανών προσφύγων, με τα παιδιά να κλαίνε, να φοβούνται, να περπατούν μέσα στο κρύο χιλιόμετρα για να σωθούν.

Το συνειδητοποιούμε άραγε ότι και αυτά τα ασυνόδευτα παιδιά που ζουν δίπλα μας έχουν περάσει από εξίσου τρομαχτικές πραγματικότητες μέχρι να καταλήξουν εδώ; Προφανώς και δεν το συνειδητοποιούμε. Ή το συνειδητοποιούμε τόσο όσο για να το μετατρέψουμε σε εργαλείο κομματικών αντιπαραθέσεων. Το θέμα ωστόσο είναι πολύ μεγαλύτερο από τις όποιες διαμάχες αντιπολίτευσης-κυβέρνησης.

Και το να βγαίνει ο υπουργός Εσωτερικών και να απαντά στις επικρίσεις λέγοντας ότι είναι «εκπληκτική η ευκολία με την οποία τόσο το ΑΚΕΛ όσο και η Επίτροπος στοχεύουν τον υπουργό Εσωτερικών για ό,τι συμβαίνει στο Πουρνάρα» είναι ενδεικτικό της παντελoύς απουσίας ανθρωπιάς και κυρίως ενσυναίσθησης από μέρους του. Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι το μεταναστευτικό είναι ένα απλό ζήτημα. Έτερον εκάτερον ωστόσο. Εδώ μιλάμε για ένα πολύ συγκεκριμένο αριθμό ασυνόδευτων παιδιών (166) που ζουν κάτω από απαράδεκτες συνθήκες. Και αν το θέμα σκαλώνει στο ότι «η μετανάστευση είναι υπόθεση πολλών συναρμοδίων Υπηρεσιών», όπως δικαιολογείται ο υπουργός ή στο ότι «οι Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας δεν έχουν βρει τους κατάλληλους χώρους για να μετακινήσουν αυτά τα παιδιά» αυτό δεν σημαίνει απολύτως τίποτα επί της ουσίας. Διότι η ουσία είναι ότι αυτά τα παιδιά μέχρι να επιλυθούν τα όποια θέματα πολιτικής ανεπάρκειας, παραμένουν στο έλεος της μοίρας τους. Και αν δεν αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει να παραμένει ένα παιδί στο έλεος της μοίρας του τότε είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι.

Το θέμα είναι πλέον κατεπείγον και δεν περιορίζεται ούτε στο ποιος ευθύνεται, ούτε στο ποιος καθυστερεί ούτε στο πού νοσεί το σύστημα αλλά στο πώς κινητοποιούνται μηχανισμοί, κόμματα, πολίτες, ΜΚΟ και όποιος άλλος μπορεί και δύναται ώστε να προσφέρουμε σ’ αυτά τα παιδιά άμεσα αξιοπρεπείς συνθήκες. Και γι’ αυτό ακριβώς τα κόμματα της αντιπολίτευσης αντί να εξαντλούν την ενέργειά τους σε επικρίσεις και πολιτικές υποδείξεις, θα έπρεπε, αν ήμασταν όντως πραγματικά ευαισθητοποιημένοι, να κινητοποιήσουν όποιους μηχανισμούς έχουν ώστε να θέσουν σε εγρήγορση τους πολίτες (οπαδούς τους, χορηγούς τους κτλ.) για να βρεθούν χώροι και ό,τι άλλο χρειάζεται γι’ αυτά τα παιδιά και όχι απλώς να υποδεικνύουν την ανεπάρκεια της κυβέρνησης και του συστήματος.

Η υπόδειξη δεν λύνει το πρόβλημα. Και το πρόβλημα είναι επείγουσας φύσεως. Χρήζει άμεσων κινητοποιήσεων και δράσεων από όλους μας, αν όντως εκείνο που επιδιώκουμε είναι να βοηθήσουμε τα παιδιά και όχι απλά να εργαλειοποιήσουμε τις άθλιες συνθήκες στις οποίες ζουν προς πολιτικό όφελος. Γι’ αυτό επιμένω. Το θέμα είναι πολύ πιο βαθύ. Και αφορά στο πόσο επί της ουσίας βγαίνουμε από το δρόμο μας για να φανούμε άνθρωποι και να προσφέρουμε ουσιαστική βοήθεια.