Πολιτική ωριμότητα και ψευδαισθήσεις

Είναι ωριμότητα ή αδιαφορία, ρώτησε ο Παύλος Τσίμας τον Διονύση Σαββόπουλο αναφερόμενος στο γεγονός πως αυτή η προεκλογική περίοδος στην Ελλάδα είναι χαμηλότερων ντεσιμπέλ. Ωριμότητα, απάντησε ο κ. Σαββόπουλος προσθέτοντας τα εξής: «Ο κόσμος έχει περάσει κρίση, επιδημίες, μετακινήσεις πληθυσμών, Ελληνοτουρκικά, πόλεμο στην Ουκρανία, όλα αυτά σε κάνουν κάπως να σου φεύγουν ορισμένες ψευδαισθήσεις και σε αναγκάζουν να σκεφτείς τι είναι το βασικό, τι είναι το κανονικό, τι είναι το πιο επείγον». Υπογράμμισα τα λόγια του επειδή μου προκάλεσαν βαθύ προβληματισμό σε ό,τι αφορά τη δική μας πολιτική ωριμότητα και την ικανότητα να διακρίνουμε τι είναι το βασικό και το πιο επείγον ώστε να το αναγάγουμε σε κριτήριο επιλογής των πολιτικών στους οποίους εμπιστευόμαστε το παρόν και το μέλλον μας.

Αν δεν με απατά η μνήμη μου πολλές δημοσκοπήσεις που διεξήχθησαν κατά τη διάρκεια της δικής μας ατέρμονης προεκλογικής περιόδου έδειχναν πως πρώτο κριτήριό μας ήταν η προσωπικότητα του υποψηφίου, δεύτερο οι θέσεις του για την οικονομία και τρίτο το εθνικό μας θέμα. Ερχόμενη στο σήμερα, με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας –φαιδρά και σοβαρά– θεωρώ χρήσιμο να ξαναθέσω αυτόν τον προβληματισμό, κατά πόσο δηλαδή όσα βιώσαμε τα τελευταία χρόνια ακόνισαν το μυαλό μας και μας ώθησαν να ωριμάσουμε πολιτικά ή απλώς μας οδήγησαν σε σπασμωδικές κινήσεις αντανακλαστικής αντίδρασης που δεν ήταν αποτέλεσμα πολιτικής ωριμότητας αλλά πολιτικού θυμού (καίριας σημασίας η διαφορά). Να σημειώσω πως όταν αναφέρομαι σ’ αυτά που βιώσαμε, στη δική μας περίπτωση ήταν προφανώς και οι δραματικές εξελίξεις στο Κυπριακό με την τουρκική αδιαλλαξία να αγγίζει το ζενίθ της και το άνοιγμα της περίκλειστης Αμμοχώστου να προμηνύει τα μύρια κακά που έπονται. Ήταν λοιπόν απόδειξη πολιτικής ωριμότητας το γεγονός πως στα κριτήρια επιλογής των πολιτικών προσώπων και κομμάτων στους οποίους θα εναποθέταμε την τύχη μας για το Κυπριακό ερχόταν σε τρίτη μοίρα; Γιατί δεν ήταν το βασικό και το πιο επείγον, δεδομένων των όσων συνέβαιναν και συμβαίνουν και τα οποία ενέχουν κίνδυνο διχοτόμησης; Το θέμα της διαφθοράς και κατ’ επέκταση της αναξιοπιστίας μας αναμφισβήτητα ήταν και παραμένει σοβαρό αλλά κρίνεται πιο ουσιαστικό από τον κίνδυνο της διχοτόμησης; Κι αν είναι πιο σημαντικό αυτό, τι καταδεικνύει για την πολιτική μας ωριμότητα και για την ικανότητά μας να μαθαίνουμε από τα παθήματά μας; Εκτός κι αν έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε εμείς οι ίδιοι το Κυπριακό τελειωμένη υπόθεση είτε γιατί στο βάθος δεν θεωρούμε την ΔΔΟ βιώσιμη λύση, είτε γιατί προτιμούμε να παραμένουμε κλεισμένοι στις όποιες ψευδαισθήσεις μας καταπίνοντας αμάσητα διάφορα παραμυθιάσματα. Το πού βρισκόμαστε σήμερα ωστόσο, καθιστά κάτι περισσότερο από επείγον την ανάγκη να θέσουμε ο καθένας στον εαυτό του τα εν λόγω ερωτήματα προκειμένου να αναμετρηθούμε αφενός με την πραγματικότητα και αφετέρου με την πολιτική μας ανωριμότητα.

Σήμερα, όπου να ’ναι, ο Ερντογάν επανεκλέγεται και επισφραγίζει την απόλυτη του κυριαρχία, το Βαρώσι χάνεται σταδιακά, ο κ. Στιούαρτ προβλέπει ότι θα υπάρξει μια νέα κινητικότητα στο Κυπριακό μετά τις εκλογές σε Τουρκία και Ελλάδα, την οποία χαρακτηρίζει ως τελευταία ευκαιρία και εμείς ψάχνουμε ακόμα τρόπους να πείσουμε την Ε.Ε. για ενεργότερη εμπλοκή της στις προσπάθειες άρσης του αδιεξόδου. Την ίδια ώρα στο εσωτερικό η κυβέρνηση εμφανίζει σοβαρά συμπτώματα πολιτικής απειρίας μέσα από σωρεία άστοχων ενεργειών και χειρισμών, κι αυτό αν είσαι καλόπιστος, διότι αν είσαι πιο υποψιασμένος διερωτάσαι κατά πόσο πρόκειται για απειρία ή πολιτική ανεπάρκεια η οποία, ειδικά στους χαλεπούς καιρούς που διανύει το Κυπριακό, είναι άκρως ανησυχητική. Κι αν υποθέσουμε ότι όντως πρόκειται για πολιτική ανεπάρκεια, που όλοι βέβαια το απευχόμαστε, τότε ποιος φέρει την ευθύνη; Αυτοί που μας έπεισαν πως ήταν πολιτικά επαρκείς ή εμείς που ακόμα δεν ωριμάσαμε πολιτικά ώστε να διακρίνουμε τι είναι το πιο βασικό και το πιο επείγον και τι μία ακόμα ψευδαίσθηση;