Της Ελένης Ξένου
Οι πολίτες παρακολουθούν και κρίνουν είπε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος εκφράζοντας τη δυσαρέσκεια της κυβέρνησης για την απόρριψη από ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ ακόμα δύο κυβερνητικών προτάσεων. Αναμφισβήτητα οι πολίτες «παρακολουθούν και κρίνουν» αλλά αυτό, επί του παρόντος, δεν διαδραματίζει κανένα απολύτως ρόλο ούτε στη διακυβέρνηση ούτε και στον τρόπο που λειτουργεί η αντιπολίτευση. Διότι το ότι οι πολίτες «παρακολουθούν και κρίνουν» δεν μοιάζει να ασκεί καμία πίεση ούτε προς την μία πλευρά, ούτε προς την άλλη (όπως άλλωστε συνέβαινε πάντα) και η όποια κρίση των πολιτών θα ξαναμετρήσει μόνο στις επόμενες εκλογές.
Στο μεταξύ όμως η χώρα έχει να αντιμετωπίσει σωρεία προβλημάτων (από πού να αρχίσει κανείς) κι αυτό που ο πολίτης παρακολουθεί να συμβαίνει είναι μια κυβέρνηση που αντιμετωπίζει πρόβλημα να περάσει τις προτάσεις της στη Βουλή και μια αντιπολίτευση η οποία παριστάνει την «υπεύθυνη» χωρίς ωστόσο να πείθει πως το κίνητρό της είναι πράγματι το δημόσιο συμφέρον και όχι πολιτικές «ρεβανσισμού». Το ότι τα δύο μεγάλα κόμματα δεν χώνεψαν ακόμα την εκλογική τους ήττα, και δη ο ΔΗΣΥ, αυτό είναι προφανές. Με κανένα τρόπο ωστόσο δεν νομιμοποιούνται να ασκούν αντιπολίτευση με «εκδικητικά» κίνητρα ή με απώτερο σκοπό να αποδείξουν στην κοινωνία ότι διέπραξε μέγα λάθος που τους καταψήφισε.
Διότι το καλό της χώρας υπαγορεύει να ιεραρχούν το δημόσιο συμφέρον πάνω από τις όποιες μικροκομματικές πίκρες ή απωθημένα. Ειδικά σε ό,τι αφορά τον ΔΗΣΥ αν πραγματικά προσδοκάει να επανεφεύρει τον εαυτό του οφείλει να επιδείξει υπεύθυνη πολιτική συμπεριφορά, πράγμα που σημαίνει ότι οφείλει να πείσει πως οι αντιπολιτευτικές του θέσεις δεν έχουν αλλότρια κίνητρα. Από την άλλη αυτό το οποίο συμβαίνει, να αντιμετωπίζει πρόβλημα η κυβέρνηση, επειδή δεν έχει την πλειοψηφία στη Βουλή ήταν προβλέψιμο και αναμενόμενο και πολλές φορές στην προεκλογική περίοδο είχε τεθεί ως ερώτημα στον νυν Πρόεδρο της Δημοκρατίας το πώς σκοπεύει να υπερβεί αυτό τον σκόπελο. Ο ίδιος πολλάκις υποστήριξε πως η λύση θα ερχόταν από τη πίεση που οι πολίτες θα έβαζαν προς τα κόμματα για να ψηφίσουν υπέρ νομοσχεδίων που είναι προς όφελος της κοινωνίας και πως οι βουλευτές εξαιτίας αυτής της πίεσης δεν θα μπορούσαν να τα απορρίψουν. Μια πολιτική θέση η οποία δυστυχώς δεν ανταποκρίνεται στην κυπριακή τουλάχιστον πραγματικότητα και αν μόνο σε αυτή επένδυσε ο Πρόεδρος για την επίλυση του καίριας σημασίας αυτού θέματος κακώς το έπραξε. Ακόμα και αν τα κίνητρα της αντιπολίτευσης είναι μικροπολιτικά εκείνο που ενδιαφέρει τον πολίτη «που παρακολουθεί και κρίνει», δεν είναι το αν η «καημένη» η κυβέρνηση βάλλεται από την «άκαρδη» και «κιστιμένη» αντιπολίτευση, ούτε αν ο δρόμος του Προέδρου είναι μοναχικός και δύσκολος, αλλά το πώς θα επιλύσει η χώρα τα προβλήματα που έχει ενώπιόν της και πώς θα γίνει η καθημερινότητα του πολίτη καλύτερη όπως ο Πρόεδρος υποσχέθηκε. Άρα το θέμα δεν είναι τα κίνητρα της αντιπολίτευσης (τα οποία προφανώς και θα κριθούν όταν έρθει η ώρα) ούτε το ότι η κυβέρνηση έρχεται αντιμέτωπη με τις όποιες κομματικές σκοπιμότητες.
Όλα αυτά ήταν προβλεπτά και αναμενόμενα (ακόμα και οι πολιτικές ρεβανσισμού) και άρα εκείνο το οποίο οφείλει η κυβέρνηση να κάνει δεν είναι να παριστάνει το «θύμα» αλλά να βρει τρόπους διαβούλευσης και συνεννόησης με τις πολιτικές δυνάμεις που την αντιπολιτεύονται ώστε να μπορέσει να κυβερνήσει όπως δεσμεύτηκε. Ο πολίτης έτσι κι αλλιώς δεν εμπιστεύεται την αντιπολίτευση και άρα επί του παρόντος δεν αναμένει κάτι καλύτερο από αυτήν εξού και την έχει καταψηφίσει ως πολιτικά αναξιόπιστη. Εκείνον που εμπιστεύτηκε είναι τον νυν Πρόεδρο και είναι από αυτόν που αναμένει να βρει τη λύση σ’ αυτό το σοβαρό πρόβλημα που εκ των προτέρων γνώριζε πως θα αντιμετωπίσει. Το να μετατίθεται εμμέσως το βάρος στον πολίτη «που παρακολουθεί και κρίνει» αυτό σίγουρα δεν αποτελεί λύση.
