Πέθανε η πολιτική;

Η διαμάχη μεταξύ ΟΚΥπΥ και συντεχνιών είναι θέμα εξόχως πολιτικό. Και μόνο ώς τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί αν θέλουμε να ξέρουμε με ποιους πολιτικούς έχουμε να κάνουμε. Όποιος διαθέτει δύο δράμια νου (δεν χρειάζονται περισσότερα) και έχει παρακολουθήσει αυτή τη «διαμάχη», αναπόφευκτα διερωτάται κατά πόσο η πολιτική σ’ αυτόν τον τόπο έχει πεθάνει. Διότι μόνο έτσι εξηγείται η στάση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης σε αυτό το τόσο καίριο ζήτημα το οποίο θέτει σε κίνδυνο την μεγαλύτερη μεταρρύθμιση που έγινε ποτέ και συνάμα δυναμιτίζει κάθε ελπίδα να απαλλαγούμε από την παθογένεια της δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας που αποτελεί τροχοπέδη στον εκσυγχρονισμό του κράτους. Αντί λοιπόν να σπεύσουν οι πολιτικοί μας να προστατεύσουν το ΓεΣΥ και να ορθώσουν πολιτικό λόγο και ανάστημα απέναντι στην απαίτηση των συντεχνιών να συντηρηθούν δημοσιοϋπαλληλικές δομές που το μόνο που πέτυχαν τόσα χρόνια ήταν την εξαθλίωση του Κύπριου ασθενή, επιλέγουν την εκκωφαντική σιωπή.

Η κυβέρνηση αντί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων με πολιτική τόλμη προβαίνοντας σε μια ξεκάθαρη και ισχυρή πολιτική παρέμβαση που να τοποθετεί τον κάθε κατεργάρη στο πάγκο του, προστατεύοντας έτσι τον πολίτη από τις νοοτροπίες που αποσκοπούν στην κατάργηση του ΓεΣΥ, επιλέγει την προσφιλή της τακτική να διαχειριστεί το ζήτημα πρωτίστως επικοινωνιακά και εξ απαλών ονύχων, αφήνοντας την κοινωνία των πολιτών (για την οποία τάχα μου κόπτεται) εκτεθειμένη στις στενοκοπημένες συντεχνιακές επιδιώξεις.

Όσον αφορά την αντιπολίτευση, η κατάσταση εκεί είναι ακόμα πιο θλιβερή με τον ΔΗΣΥ –το κόμμα που έπρεπε πρώτο να εναντιωθεί στις απαιτήσεις των συντεχνιών και να προστατεύσει το δικό του κληροδότημα– να ποντιοπιλατίζει σκανδαλωδώς, με την πρόεδρο του να μην έχει αρθρώσει ή έστω ποστάρει ούτε μισή ουσιαστική θέση επί του θέματος (μέχρι τη μέρα τουλάχιστον που γραφόταν η στήλη) και τον κ. Δίπλαρο να περιφέρεται στα ραδιόφωνα εξαπολύοντας μεσοβέζικα μισόλογα που προσβάλλουν την νοημοσύνη μας. Μόνο να άκουγε κανείς τον κ. Δίπλαρο στην «Πρωινή Επιθεώρηση» το πώς μασούσε τα λόγια του μιλώντας «για χρυσές τομές» και «διαβουλεύσεις» και την ανάγκη να «βάλουν οι δύο πλευρές νερό στο κρασί τους», έφτανε αβίαστα στο συμπέρασμα πως η κατρακύλα του ΔΗΣΥ είναι χωρίς επιστροφή. Το δε ΑΚΕΛ, βλέποντας ως συνήθως μέχρι τη μύτη του, τήρησε σιγή ιχθύος τρίβοντας παράλληλα τα χέρια του για τη χρυσή ευκαιρία που του παρουσιάστηκε να πάρει το αίμα του πίσω, αφού ουδέποτε υπήρξε υπέρμαχος της αυτονόμησης των δημόσιων νοσηλευτηρίων αλλά αναγκάστηκε να κάνει τότε τη μεγάλη υπέρβαση, αφού μεταρρύθμιση και αυτονόμηση έπρεπε να ψηφιστούν μαζί. Εκείνο ωστόσο που δεν αντιλαμβάνεται το ΑΚΕΛ είναι πως η απαίτηση των συντεχνιών θα οδηγήσει στην απαξίωση των δημόσιων νοσηλευτηρίων με αποτέλεσμα αυτά κάποια στιγμή να κλείσουν αφού πρώτα ταλαιπωρήσουν ένα σωρό πολίτες. Θα ήταν λοιπόν σαφώς πιο χρήσιμο αντί να μπογιατίζει το κτίριό του και να αλλάζει λογότυπα, να αποδείξει εμπράκτως και ευθαρσώς πως είναι πλέον σε θέση να διαχωρίζει τη θέση του από τις απαιτήσεις των συντεχνιών όταν αυτές εστιάζουν –όπως συμβαίνει επί του προκειμένου– μόνο στην αύξηση των προσωπικών τους ωφελημάτων χωρίς να λογαριάζουν τη ζημιά που αυτή η αύξηση θα επιφέρει στο υπόλοιπο σύστημα υγείας. ΓεΣΥ και αυτονόμηση πάνε χέρι-χέρι και προκειμένου τα δημόσια νοσηλευτήρια να αποδώσουν τα αναμενόμενα, πρέπει να απαλλαγούμε από τη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία διαφορετικά το ΓεΣΥ θα καταρρεύσει –και μαζί του και εμείς.

Οι συντεχνίες κάνουν αυτό που έμαθαν να κάνουν καλύτερα, δηλαδή να προασπίζονται τα συμφέροντα των μελών τους ανεξαρτήτως αν αυτά είναι εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος, αλλά γι’ αυτό ακριβώς είναι που χρειάζεται μια ισχυρή πολιτική παρέμβαση. Και εδώ είναι το πρόβλημα. Πού είναι οι πολιτικοί μας; Ποιος θα προστατεύσει το ΓεΣΥ όταν κόμματα και κυβέρνηση κωφεύουν; Απέμεινε πολιτικός που να γνοιάζεται πρωτίστως να είναι ωφέλιμος και μετά αρεστός, ή εις μάτην απορώ;