Της Ελένης Ξένου
Φεύγοντας από το Προεδρικό η κ. Κωμοδρόμου δήλωσε πως θεωρεί ότι «ενορχηστρώθηκε ένα πολύ καλοστημένο σχέδιο για να πλήξει τον πρόεδρο Χριστοδουλίδη, την κρίσιμη ώρα που ο ίδιος έδινε μάχη στη Νέα Υόρκη για το Κυπριακό». Μήπως ήρθε η ώρα αυτό το σύνδρομο να το κοιτάξουν εκεί πάνω στο Λόφο –και αυτοί που μένουν και αυτοί που φεύγουν; Ότι δηλαδή πίσω από την κάθε αστοχία του προέδρου Χριστοδουλίδη και των πέριξ του κρύβεται ένα καλοστημένο σχέδιο εκείνων που μάχονται να τον πλήξουν; Αρκετά δεν φλομώθηκε ήδη η κοινωνία των πολιτών μ’ αυτό το τροπάρι που θέλει τον πρόεδρο θύμα μιας πλεκτάνης παλαιών και νέων κομματαρχών, οι οποίοι δεν χώνεψαν τη νίκη του και προσπαθούν με κάθε τρόπο να τον διαλύσουν επειδή είναι εξωκομματικός; Ακόμα κι αν όντως υπάρχουν παλιοί και νέοι κομματάρχες που επιδίδονται νυχθημερόν σ’ αυτό το «σπορ», δηλαδή την πολεμική εναντίον του πρόεδρου, πότε ακριβώς θα πάψει αυτό να χρησιμοποιείται ως δικαιολογία για την κάθε κυβερνητική τσαπατσουλιά και προχειρότητα; Ποιος μπορεί να πειστεί ότι αυτή είναι η αιτία για την ανεπαρκή διαχείριση των κρίσεων ή ο λόγος που η μέχρι τώρα διακυβέρνηση κινείται πολύ πιο κάτω από τον πήχη που έθεσε ο κ. Χριστοδουλίδης προεκλογικά;
Το αφήγημα που θέλει τον πρόεδρο να αγωνίζεται για το καλό της πατρίδας και το σάπιο κατεστημένο με τους καρεκλοκένταυρούς του να μην τον αφήνουν να αγιάσει, βάζοντας συνεχώς τρικλοποδιές, στο μυαλό του σκεπτόμενου πολίτη μεταφράζεται πλέον ως ένας άλλου είδους λαϊκισμός, και μάλιστα πιο ύπουλος από εκείνο που έμαθε να διακρίνει. Πώς είναι δυνατόν κάθε φορά που ένα κυβερνητικό ατόπημα (επιεικής ο χαρακτηρισμός) βλέπει το φως της δημοσιότητας να μετατίθενται βολικά οι ευθύνες στους υπόγειους εχθρούς σε μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού από την ουσία; Ας σοβαρευτούμε επιτέλους. Ο κόσμος έχει σοβαρά προβλήματα να αντιμετωπίσει στην καθημερινότητά του, και το να επικαλούνται οι κυβερνώντες κάθε λίγο και λιγάκι τα καλοστημένα σχέδια που συμβαίνουν στο παρασκήνιο εναντίον του προέδρου είναι –το λιγότερο– ασέβεια στις καθημερινές δυσκολίες του πολίτη και στην ανασφάλειά του που καθημερινά εντείνεται.
Διότι ακόμα και αν συμβαίνουν αυτές οι παρασκηνιακές δολοπλοκίες, δεν είναι πρόβλημα των πολιτών αλλά του ίδιου του προέδρου, ο οποίος οφείλει να βρει τρόπους διαχείρισής τους και μάλιστα να τους βρει κεκλεισμένων των θυρών. Το πρόβλημα των πολιτών δεν είναι λοιπόν οι εχθροί και τα φαντάσματα αλλά το ότι με πρόσχημα τους εχθρούς και τα φαντάσματα τίποτα δεν επιλύεται όπως έπρεπε να επιλυθεί και η νέα υποσχόμενη πολιτική κουλτούρα μοιάζει όλο και περισσότερο σαν όνειρο απατηλό. Φεύγει π.χ. η Δόξα Κωμοδρόμου και κανένας δεν αναλαμβάνει την ευθύνη για το φιάσκο των υπερωριών, ούτε και κανένας μπαίνει στον κόπο να μας εξηγήσει πώς συνέβη αυτό το φιάσκο και πώς κολλάει στη «νέα εποχή».
Συμβαίνουν διάφοροι άκυροι διορισμοί στο Προεδρικό και ο πολίτης πρέπει να τους δει με επιείκεια, ώστε να μην κατηγορηθεί πως παρασύρεται από τον «κανιβαλισμό και την ανθρωποφαγία» της εποχής που ζούμε, λες και αυτό είναι το θέμα μας και όχι η διαφάνεια. Ασκείται κριτική στον πρόεδρο για τα πεπραγμένα των 100 ημερών και εκείνος απαντά πως έχει αποκτήσει αντισώματα στην κριτική λες και η κριτική είναι μεταδοτικός ιός. «Περιμένατε τίποτα άλλο; Γιατί εγώ δεν περίμενα», θυμίζω πως είπε τότε ο κ. Χριστοδουλίδης στους δημοσιογράφους σχολιάζοντας τις επικρίσεις που δέχτηκε από τα δύο μεγάλα κόμματα.
Συμπερασματικά λοιπόν, όσες φορές κλήθηκε μέχρι σήμερα ο πρόεδρος και ο περίγυρός του να τοποθετηθούν ευθαρσώς για τα φιάσκα και τις αστοχίες τους αντί να σταθούν στο ύψος της αξιοκρατίας, της διαφάνειας και της λογοδοσίας που υποσχέθηκαν, προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, μετατοπίζοντας τις ευθύνες στους υπόγειους εχθρούς. Αυτό λογαριάζεται ως νέο πολιτικό ύφος και ήθος; Ειλικρινής η απορία.
