Μα τι ζούμε και δεν το μαρτυρούμε;

Ότι εισήλθαμε στην εποχή όπου στην πολιτική κυριαρχεί η εικόνα παρά η ουσία, το συνειδητοποιήσαμε ποικιλοτρόπως. Ενδεικτικά αναφέρουμε το παράδειγμα της προέδρου της Βουλής μας, που είναι και πρόεδρος του ΔΗΣΥ και που είναι επίσης και μια νέα υποσχόμενη πολιτικός. Με τις τόσες αναρτήσεις που κάνει –από το προσκύνημα στην εκκλησία μέχρι τους διαδρόμους της Κομισιόν– κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε πως πρόκειται για μία πολιτικό, και να την μπερδέψουμε με μια ακόμα ιφλουένσερ που περιφέρεται φωτογραφίζοντας τον εαυτό της με ωραία συνολάκια. Μπορώ να επεκτείνω το παράδειγμα φτάνοντας μέχρι και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας που επίσης δεν θα τον αποκαλούσαμε φειδωλό στις αναρτήσεις του. Ένας σώφρων πολίτης εύλογα διερωτάται: Tι χρειάζονται τόσες φωτογραφίες του Προέδρου στην Πορεία Χριστοδούλας ή σε όποια άλλη εκδήλωση τη στιγμή που θα μπορούσε η παρουσία του να καλυφθεί με μια-δύο εικόνες;

Γιατί τόσες αναρτήσεις και πόζες και χειραψίες; Είναι μήπως επειδή έτσι θεωρούν οι σύγχρονοι πολιτικοί μας ότι αποδεικνύουν πως είναι κοντά στον λαό; Ακόμα όμως κι αν πρέπει να καταπιούμε το εν λόγω φαινόμενο με την αιτιολογία πως πρόκειται για παθογένεια της εποχής μας και πως συμβαίνει και σε άλλες πολιτισμένες χώρες, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν όρια στην ανοχή μας. Και το μέγα ατόπημα του υφυπουργού Πολιτισμού να αναρτήσει από την σελίδα του υφυπουργείου το πάρτι γενεθλίων τού προέδρου του ΔΗΚΟΥ στο οποίο παρευρέθηκε και τραγούδησε μάλιστα και το Happy Birthday, ξεπερνά κάθε όριο ανοχής, ανάγοντας το όλο πρόβλημα της επιδερμικότητας της πολιτικής σε ένα άλλο ακόμη πιο θλιβερό επίπεδο. Διότι ακόμα κι αν η επίμαχη ανάρτηση κατέβηκε σε χρόνο μηδέν, ευτυχώς πρόλαβαν τα ειδησεογραφικά σάιτ να την κυκλοφορήσουν και διαβάζοντάς την το λιγότερο που αισθάνεται ένας σκεπτόμενος πολίτης, πέραν της γελοιότητας της όλης διατύπωσης, είναι πως στα ψηλά τα δώματα περιφέρεται μια αβάσταχτη ελαφρότητα που μετατρέπει την πολιτική σε λαϊφσταϊλάδικη εκπομπή και τον πολιτισμό σε παιχνιδάκι του κάθε αδαούς παρουσιαστή ελαφρόμυαλου πρωινάδικου.

Όταν ένας υφυπουργός Πολιτισμού διανοείται να κάνει μια τέτοια ανάρτηση, προφανώς δεν έχει καμία συναίσθηση της θέσης του, διότι αν είχε όχι μόνο δεν θα χρησιμοποιούσε τη σελίδα του υφυπουργείου γι’ αυτή την καμία-σχέση-με πολιτισμό ανάρτηση, αλλά θα φρόντιζε να μην ποστάρει κανένας από τους λοιπούς παρευρισκόμενους ότι έπαιζε τραγουδάκια στο πιάνο αφιερωμένα στον πρόεδρο του ΔΗΚΟ για τα γενέθλιά του. Διότι το επόμενο που θα συμβεί είναι αυτό το οποίο γράφει εύστοχα κάποιος σε σχόλιό του στα σόσιαλ: Κατά πόσο «αναλαμβάνει και βαφτίσεις το υφυπουργείο εκτός από γενέθλια και αν κοστίζει κάτι ή αν ο υφυπουργός τραγουδά δωρεάν;».

Για όσους δεν είχαν την «τύχη» να διαβάσουν την εν λόγω ανάρτηση, αναφέρω πως αφού μας ενημέρωνε ο υφυπουργός ότι παρευρέθηκε στα γενέθλια του κ. Παπαδόπουλου μάς γνωστοποιούσε πως του επιφύλαξε και μια ιδιαίτερη έκπληξη, τραγουδώντας του τα Χρόνια Πολλά στο πιάνο αλλά και άλλα αγαπημένα του τραγούδια. Μας έλεγε επίσης πόσο εντυπωσιακή ήταν η τούρτα, αλλά και ο χορός που χόρεψε ο κ. Παπαδόπουλος μαζί με τη σύζυγό του. Όλα αυτά, επαναλαμβάνω, ήταν αναρτημένα στη σελίδα του υφυπουργείου Πολιτισμού. Κι αν αυτό δεν σημαίνει πως κάποιος κάνει κάτι πολύ λάθος, τότε τι άλλο να σημαίνει; Σίγουρα αυτοί οι οποίοι δεν κάνουν λάθος είναι οι άνθρωποι του πολιτισμού που αμφισβήτησαν τον κ. Χατζηγιάννη από την πρώτη στιγμή και παρότι ο υφυπουργός δοκίμασε να υποτιμήσει τις αντιδράσεις τους χαρακτηρίζοντάς τους ως «κερκίδα του φέισμπουκ», δικαιώνονται μέρα με τη μέρα. Μήπως τελικά αυτός που κάνει το μεγαλύτερο λάθος είναι ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος με αυτή του την επιλογή μοιάζει να μην αντιλαμβάνεται πως το υφυπουργείο Πολιτισμού συστάθηκε για λόγους –σαφώς– πιο σοβαρούς από τα τραγουδάκια στο πιάνο που παίζει ο υφυπουργός στο πάρτι γενεθλίων του κάθε κομματάρχη;