Καμία μετατόπιση

Προφανώς δεν θέλουν να καταλάβουν γιατί ο κόσμος αποστρέφεται πλέον τα κόμματα, παρότι έρευνες που βγαίνουν συνεχώς στην επιφάνεια αναλύουν τις αιτίες αυτής της δυσπιστίας. Οι κομματάρχες και οι εκπρόσωποί τους εξακολουθούν να συμπεριφέρονται λες και δεν τους ενδιαφέρουν αυτές οι έρευνες ή λες και δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν το δημόσιο αίσθημα. Κι αυτό είναι άκρως ανησυχητικό. Διότι είτε δεν έχουν επαφή με την πραγματική πραγματικότητα όντας εγκλωβισμένοι στις προσωπικές και κομματικές τους ατζέντες, είτε είναι πεπεισμένοι πως είναι ο κόσμος που έχει λοξοδρομήσει και όχι οι ίδιοι. Και στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο.

Παραμένουν ανεπαρκείς να συναισθανθούν το δημόσιο αίσθημα. Και η αλήθεια είναι πως ένας πολιτικός, ο οποίος δεν μπορεί να αναγνώσει το δημόσιο αίσθημα ακόμα κι αν είναι έξυπνος ή διαθέτει προσόντα και θέσεις και όραμα, στερείται κάτι που είναι πρωταρχικής σημασίας και δη στις μέρες μας. Την επαφή με την πραγματική πραγματικότητα και όχι την πραγματικότητα κεκλεισμένων των θυρών. Το χάσμα μεταξύ πολιτικών και πολιτών έχει τη βαθύτερη αιτία του στη διαπίστωση πως οι πολιτικοί μας δεν κατάφεραν σε αυτές τις σκληρές εποχές που ζούμε να κατανοήσουν το τι πέρασε και περνά –σ’ ένα βαθύτερο επίπεδο– ο κόσμος.

Και αυτό έχει ήδη αποδειχθεί πανηγυρικά τον πρώτο καιρό της πανδημίας, όταν την ώρα που οι πολίτες καλούνταν να υπερβούν τον εαυτό τους μέσα σε συνθήκες εγκλεισμού, φόβου, ανασφάλειας και θανάτων, εκείνοι συνέχισαν αμέριμνοι τον ξύλινο λόγο τους με το βλέμμα επικεντρωμένο μόνο στις βουλευτικές. Αντί να κάνουν τις υπερβάσεις που υπαγόρευαν οι πρωτόγνωρες συνθήκες, όπως το να ρίξουν τους τόνους και να επιδιώξουν μια εθνική ενότητα προκειμένου να σεβαστούν αν μη τι άλλο τους θανάτους και τους φόβους, δημιουργούσαν τοξικό κλίμα με ανούσιες αντιπαραθέσεις, χρησιμοποιώντας την ίδια αποστραγγισμένη από κάθε ανθρωπιά ξύλινη γλώσσα. Επαφή μηδέν με την πραγματικότητα. Και μετά με όλα τα κακά που επακολούθησαν, αντί να επικεντρωθούν στη διαχείριση των δύσκολων νέων δεδομένων, έσυραν τη χώρα σε μια πρόωρη προεκλογική περίοδο, συνεχίζοντας το ίδιο τροπάρι. Και ύστερα διερωτώνται γιατί δεν πείθουν. Προφανώς, είναι τόσο ανίκανοι να περπατήσουν έξω από τα περιορισμένα τετραγωνικά της σκέψης τους ώστε αδυνατούν να αντιληφθούν τα προφανή. Πρόσφατο παράδειγμα: τις προάλλες εξήγγειλε την υποψηφιότητά του ο κ. Χριστοδουλίδης.

Ο πολιτικός που πριν καν εξαγγείλει είχε ένα πολύ σοβαρό προβάδισμα έναντι όλων στις δημοσκοπήσεις, γεγονός που υποδεικνύει πως μια συναινετική προσωπικότητα είναι αυτή που σήμερα ανταποκρίνεται στο δημόσιο αίσθημα. Ο κόσμος με απλά λόγια έχει απαυδήσει από τοξικότητα, διχασμούς και μικροκομματικά συμφέροντα και αυτός είναι επί του παρόντος ο λόγος που ο κ. Χριστοδουλίδης κερδίζει τους ψηφοφόρους πριν καν ξεκαθαρίσει τις θέσεις του. Γιατί δεν το αντιλαμβάνονται επιτέλους οι κομματάρχες ώστε να αλλάξουν τακτική και κυρίως γλώσσα; Γιατί επιμένουν ακόμα και τώρα να υιοθετούν μια «πολεμική», η οποία όχι μόνο δεν έχει αντίκρισμα, αλλά αποδεικνύει περίτρανα πως δεν κατάφεραν να μετατοπιστούν ούτε στο ελάχιστο ώστε να πλησιάσουν στο δημόσιο αίσθημα; Είναι δυνατόν το κυβερνών κόμμα να απαντά στην εξαγγελία του κ. Χριστοδουλίδη με μια γλώσσα που θυμίζει στην καλύτερη των περιπτώσεων κίτρινη φυλλάδα;

Μιλώντας για υπεραγορές ευχών και συνθημάτων; Μα είμαστε σοβαροί; Και δεν καταλαβαίνουν ότι μ’ αυτή τη γλώσσα το μόνο που καταφέρνουν είναι να απωθούν περισσότερο τους ψηφοφόρους τους; «Κάθε φορά που ακούω ένα πολιτικό ή διαβάζω αυτούς που μας διοικούν», είπε κάποτε ο Καμύ, «αισθάνομαι τρόμο, γιατί δεν ακούω τίποτα που να ηχεί ανθρώπινα». Τι άλλο πρέπει να συμβεί ώστε οι κομματάρχες να αντιληφθούν πως ο κόσμος ψάχνει απεγνωσμένα έναν ικανό πολιτικό που να ηχεί ανθρώπινα; Όσο πάντως δεν λένε να το αντιληφθούν ένα είναι το σίγουρο: πως είναι αυτοί οι ίδιοι που θα ενισχύουν τη δυναμική όποιου το έχει ήδη αντιληφθεί.