Της Ελένης Ξένου
Τι θα περίμενε από αυτή την προεκλογική ένας βαθιά προβληματισμένος πολίτης που έχει συνείδηση των ανατροπών που βιώσαμε τα τελευταία χρόνια, αλλά και των όσων σαθρών του πολιτικού συστήματος κυκλοφόρησαν ξεδιάντροπα μπροστά μας; Θα περίμενε αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει σήμερα; Με αυτούς τους πρωταγωνιστές; Με αυτό τον πολιτικό λόγο και πολιτικά επιχειρήματα; Αυτή ήταν η προσδοκία ενός υποψιασμένου πολίτη που διατηρεί συναίσθηση της πραγματικότητας και της κρισιμότητας της εποχής;
Δεν νομίζω να ήταν αυτή. Το πιο πιθανόν είναι πως ο σκεπτόμενος πολίτης δεν αισθάνεται καθόλου καλά, δεδομένου ότι οι επιλογές που ξεδιπλώνονται μπροστά του μοιάζουν να μην ανταποκρίνονται στις υπερβάσεις που θα ανέμενε να συμβούν και οι οποίες θα τον έπειθαν ότι πράγματι έγινε μια μετατόπιση στον πολιτικό τρόπο σκέψης και δράσης. Τι θα ανέμενε λοιπόν ο σκεπτόμενος πολίτης; Πρώτα απ’ όλα να αντιληφθούν τα δύο μεγάλα κόμματα πως ο τρόπος που λειτουργούν με την παλαιοκομματική τους νοοτροπία και την παρωχημένη τους συνθηματολογία απέχει χιλιόμετρα μακριά από την ψήφο εμπιστοσύνης του κόσμου. Και πως η εμμονική προσήλωση σε μεθόδους οι οποίες μέχρι τώρα εξυπηρετούσαν τα μικροκομματικά συμφέροντα με τη συντήρηση των υπόγειων «συναλλαγών και ανταλλαγών» είναι πλέον αποκρουστική για τον ψηφοφόρο που διατηρεί ίχνη πολιτικής ωριμότητας. Θα ανέμενε λοιπόν αυτός ο ψηφοφόρος να δει και τους μεν και τους δε να επαναπροσδιορίζονται και να εγκαταλείπουν τα διχαστικά αφηγήματα και όχι να τα επαναφέρουν μόνο και μόνο για να έχουν αυτοί λόγο ύπαρξης και τα κόμματά τους ελπίδες συσπείρωσης, ζημιώνοντας έτσι τον ίδιο τον τόπο. Θα ανέμενε επίσης πως οι εν λόγω αρχηγοί μετά από όσα έχουν αποκαλυφθεί –ένθεν και ένθεν– θα είχαν τη διορατικότητα να αντιληφθούν πως όσο επέμεναν στην ιεράρχηση του κομματικού πατριωτισμού πάνω από το καλό του τόπου το μόνο που θα πετύχαιναν ήταν τη δημιουργία πρόσφορου εδάφους για να εμφανιστούν ανεξάρτητοι «σωτήρες».
Η όποια δημοφιλία των ανεξάρτητων υποψήφιων είναι πρωτίστως αποτέλεσμα της ανεπάρκειας των δύο μεγάλων κομμάτων και όχι τόσο των φοβερών ικανοτήτων των ιδίων ή της όποιας αποδεδειγμένης τόλμης τους να τα βάλουν με το κατεστημένο. Και είναι γι’ αυτό που ο σκεπτόμενος πολίτης αισθάνεται μουδιασμένος. Διότι ένας υποψήφιος, ο οποίος κατεβαίνει ανεξάρτητος, για να ανταποκριθεί στις σημερινές προσδοκίες της κοινωνίας, θα έπρεπε να έχει την αποφασιστικότητα να τα βάλει με το κατεστημένο και όχι να του προσφέρει τον χώρο και το άλλοθι να παριστάνει πως κάνει υπερβάσεις ενότητας, ενώ στην πραγματικότητα εκείνο που κάνει είναι αυτό που ανέκαθεν έκανε: να κυνηγά πάση θυσία την εξουσία. Ένας υποψήφιος που πραγματικά θέλει να πάρει το μαχαίρι μέχρι το κόκκαλο των παθογενειών μας και δη της διαφθοράς θα έπρεπε να έχει την τόλμη να διαχωρίζει τη θέση του από τους υπαίτιους και τα αιτιατά της. Ένας υποψήφιος που θέλει να υπερβεί τα σάπια της κομματοκρατίας και να φέρει άλλο πολιτικό ήθος θα έπρεπε να μην ανέχεται τη συνεργασία με πολιτικά πρόσωπα που συχνά πυκνά έχουν συμπεριφερθεί με πολιτική αγυρτεία εις βάρος του δημόσιου συμφέροντος αλλά και να δαχτυλοδείχνει τα σάπια του δικού του κόμματος. Άρα, ποια μετατόπιση πετύχαμε τελικά; Ποιος είναι αυτός ο πολιτικός –από τους βασικούς που διεκδικούν την ψήφο μας– που έχει όντως αντιληφθεί πως επείγει ένα άλλο πολιτικό ήθος; Εκείνος που επιμένει με γινάτι στις παλαιοκομματικές πρακτικές ακόμα και όταν εκείνες έχουν χρεωκοπήσει; Ο άλλος που επικαλείται την προοδευτική αλλαγή χωρίς να την έχει πρώτα απαιτήσει από το ίδιο το κόμμα που τον στηρίζει; Ή ο τρίτος που δεν δείχνει την τόλμη να διαχωρίσει τη θέση του από κομματικά κατεστημένα και πρόσωπα αμφιβόλου πολιτικού ήθους, ενώ επικαλείται την ανανέωση; Ο βαθιά σκεπτόμενος ψηφοφόρος δυστυχώς αφήνεται ξανά και πάλι στην ίδια θλιβερή επιλογή του μη χείρον βέλτιστον. Και στο θλιβερό προβληματισμό ποιο άραγε να είναι αυτό;
