Της Ελένης Ξένου
«Η ΔΔΟ αποτελεί τη χειρότερη μορφή νομιμοποιημένης διχοτόμησης της πατρίδας μας» είπε ο κ. Σιζόπουλος τις προάλλες σε ομιλία του σε αντικατοχική εκδήλωση. Είπε μάλιστα και το εξής: Ότι «η Κυπριακή Δημοκρατία ιδρύθηκε και διατηρήθηκε με θυσίες και αίμα ηρώων και δεν θα επιτρέψουμε να καταλυθεί με υπογραφή πολιτικών». Υποστήριξε πως η «διεκδίκηση του δίκαιου στοχοποιείται» (εννοεί από τους υποστηρικτές της ΔΔΟ) «ενώ η υποταγή και ο ευσεβοποθισμός» (εννοεί των υποστηρικτών της ΔΔΟ) «επικροτούνται και αμείβονται». Η πολιτική που ακολουθήθηκε μέχρι τώρα στο Κυπριακό –σύμφωνα με τον κ. Σιζόπουλο– δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα «πέρα από τον εποικισμό των Κατεχομένων κάτω από τα απαθή βλέμματα του ΟΗΕ και της Ε.Ε.» και όσοι εξακολουθούν να την υποστηρίζουν –κατά τον κ. Σιζόπουλο–«προσαρμόζονται στις απαιτήσεις του κατακτητή, ενώ όσοι συνεχίζουν να διεκδικούν τα αυτονόητα», όπως ο κ. Σιζόπουλος, «βρίσκονται στο εδώλιο του κατηγορουμένου ως αιθεροβάμονες, απορριπτικοί και ακραίοι». Είπε και άλλα πολλά ο κ. Σιζόπουλος, τα οποία επί της ουσίας περιστρέφονται γύρω από την κατηγορηματική του βεβαιότητα ότι η «ΔΔΟ θα προσδώσει στην Τουρκία τη δυνατότητα να ελέγχει απόλυτα τη λειτουργία ολόκληρου του κράτους». Και έρχεται λοιπόν μετά από αυτή την ομιλία, ο σκεπτόμενος πολίτης να διερωτηθεί αυτό το οποίο διερωτήθηκε και πριν από τις εκλογές χωρίς να πάρει ωστόσο καμία ξεκάθαρη απάντηση. Το καυτό αυτό ερώτημα (πιο καυτό και από τον καύσωνα) επανέρχεται δριμύτερο: Γιατί ο κ. Σιζόπουλος δέχθηκε να συμβιβάσει αυτές τις τόσο πατριωτικές του θέσεις και να βάλει σε δεύτερη μοίρα τον τόπο προκειμένου να υποστηρίξει ένα ανεξάρτητο υποψήφιο, ο οποίος –κατά τα προεκλογικά και μετεκλογικά του λεγόμενα– είναι υπέρ της ΔΔΟ; Ένας «πατριώτης» όπως ο κ. Σιζόπουλος λογικά θα είχε τεράστιο συνειδησιακό πρόβλημα να υποστηρίξει υποψήφιο που υποστηρίζει την ΔΔΟ, αν όντως θεωρεί πως η ΔΔΟ «είναι η χειρότερη μορφή νομιμοποιημένης διχοτόμησης της πατρίδας μας». Και κανονικά, αφού ο κ. Σιζόπουλος έχει αυτή τη βεβαιότητα, όχι μόνο δεν θα έπρεπε να ταχθεί με το μέρος του νυν προέδρου αλλά θα έπρεπε να τον «πολεμά» νυχθημερόν, αφού πιστεύει ότι όσοι υιοθετούν αυτή τη λύση ανάβουν το πράσινο φως στον κατακτητή να ελέγχει ολόκληρη τη χώρα. Άρα πώς συμβαίνει αυτό το οξύμωρο; Τι διαδραματίζεται στο μυαλό του κ. Σιζόπουλου; Γιατί έκρινε ως πιο σημαντικό να βρεθεί συγκυβέρνηση παρά να υπερασπιστεί τις πατριωτικές του θέσεις, διαχωρίζοντας φωναχτά την εναντίωσή του στη ΔΔΟ και δη στο κρίσιμο σημείο που διανύει το Κυπριακό;
Κι αν κρίθηκε ως πιο σημαντικό τότε αυτό τι μπορεί να σημαίνει πέρα του ότι ο κ. Σιζόπουλος ιεράρχησε πιο ψηλά το πολιτικό του τομάρι από το καλό της πατρίδας, πράγμα που από μόνο του αμφισβητεί τον πατριωτισμό που ο ίδιος διαφημίζει τόσο σθεναρά; Γιατί λοιπόν δέχτηκε να συμβιβάσει τις κατά τ’ άλλα απόλυτες και αδιαπραγμάτευτες θέσεις του για το εθνικό; Ξέρει κάτι που εμείς δεν ξέρουμε σε ό,τι αφορά τις θέσεις του κ. Χριστοδουλίδη; Και γιατί ακόμα και τώρα που ο κ. Χριστοδουλίδης επιμένει στην ΔΔΟ, ο κ. Σιζόπουλος δεν αποσύρει την υποστήριξή του, παραδεχόμενος πως διάλεξε λάθος υποψήφιο να υποστηρίξει; Τι ακριβώς τον εμποδίζει; Και από την άλλη ο κ. Χριστοδουλίδης γιατί ανέχεται τον κ. Σιζόπουλο, αν όντως το εννοεί πως υποστηρίζει τη ΔΔΟ;
Διότι κάποιος όποιος συμβιβάζει τις θέσεις του στο Κυπριακό προκειμένου να είναι στη συγκυβέρνηση τότε στην καλύτερη είναι πολιτικά αναξιόπιστος και στην χειρότερη αμοραλιστής. Άρα; Εκτός κι αν όταν έρθει η ώρα του «σωστού περιεχομένου» αποδειχθεί πως εν τέλει οι δύο τους είχαν εξαρχής κάποια κοινά που μας τα έκρυβαν σκόπιμα και συνειδητά. Υπάρχει κανείς να δώσει μια ξεκάθαρη απάντηση ή δεν ενδιαφέρει κανέναν ότι όλα αυτά τα ερωτήματα που αιωρούνται προσβάλλουν κατάφωρα τη νοημοσύνη του κάθε σκεπτόμενου πολίτη που αγωνιά πραγματικά γι’ αυτό τον τόπο;
