Της Ελένης Ξένου
Γράφω αυτή τη στήλη περπατώντας πάνω στη γραμμή μιας οξύμωρης πραγματικότητας, όπου το οξύμωρο στάζει βρώμικα νερά, σαν χαλασμένο ψυγείο, στο πάτωμα των συνειδητοποιήσεων. Βλέπω τη φωτογραφία της Ζέτας ανάμεσα σε λευκά λουλούδια να σηματοδοτεί την αμετάκλητη απουσία ενός ανθρώπου που νοηματοδότησε με το πέρασμά του τις έννοιες της προσφοράς, της ανθρωπιάς και του ήθους. Εστιασμένη στον άνθρωπο και με ενσυναίσθηση, πορεύτηκε μακριά από πολιτικές μικρότητες θέτοντας το γενικό καλό του τόπου πάνω από τις όποιες προσωπικές φιλοδοξίες. Ήξερε να ακούει, να προσφέρει, να συναισθάνεται και να υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον.
Συγκίνηση, λουλούδια και ένα σωρό μηνύματα αγάπης συνυπογράφουν τη θλιβερή διαπίστωση πως το κενό που αφήνει είναι δυσαναπλήρωτο. Γιατί ήταν μια εξαίρεση στον κανόνα που μας υπενθυμίζει πόσο μακριά είμαστε ακόμα, από το να αλλάξει ο κανόνας και πολιτικοί όπως τη Ζέτα να μην αποτελούν εξαίρεση. Και ειδικά σήμερα, εν τω μέσω μιας προεκλογικής που όλο και παραπαίει ανάμεσα σε μικρότητες και λαϊκισμούς που αποσκοπούν στη χειραγώγηση του μυαλού μας, η απουσία της Ζέτας κάνει ένα εκκωφαντικό κρότο, ο οποίος μετατρέπει το μπλα-μπλα των «μικρών αντρών» σε ένα ενοχλητικό θόρυβο, όμοιο μ’ εκείνο των πεινασμένων κουνουπιών που μας ρουφούν το αίμα. Η σύγκριση αναπόφευκτη αλλά και επιβεβλημένη. Από τη μία το ήθος της προσφοράς και της εντιμότητας και από την άλλη η ανηθικότητα και η ανεντιμότητα, συμπυκνωμένη μέσα σε κοντόφθαλμους τακτικισμούς. Την ίδια ώρα που τα λευκά λουλούδια στέκονται όρθια πλάι στη φωτογραφία μιας πολιτικού που διέθετε το ανάστημα που αρμόζει στη χώρα και στον άνθρωπο, οι πολιτικάντηδες δεν διστάζουν να ανασύρουν από τα χρονοντούλαπά τους τα γνωστά και στερεότυπα διχαστικά αφηγήματα, με απώτερο σκοπό να τραυματίσουν ξανά και τη χώρα και τον άνθρωπο. Ρίχνοντας τον διχασμό στην πράσινη τσόχα της ιδιοτέλειάς τους σαν τραπουλόχαρτα παρτίδας πόκερ.
Κι αυτό συμβαίνει προκειμένου να συσπειρώσουν τους χαμένους οπαδούς και προφανώς όχι γιατί έχουν έγνοια να διδαχθούμε από την ιστορία, ούτε και γιατί κόπτονται να αγγίξουν αποσιωπημένες αλήθειες ή να αποκαθηλώσουν μύθους, ούτε γιατί προσδοκούν να περπατήσουμε επιτέλους έξω από τις αγκυλώσεις που μας αφήνουν καθηλωμένους στο ψέμα, το τραύμα και τον αποπροσανατολισμό από την ουσία της υπέρβασης. Το αντίθετο. Συντηρούν εις βάρος της ίδιας της χώρας και των ανθρώπων, διχασμούς οι οποίοι συμφέρουν αποκλειστικά τους ίδιους δεδομένου ότι σ’ αυτούς οφείλουν τις πολιτικές τους καριέρες και το όποιο μέλλον των κομμάτων τους, χωρίς να λογαριάζουν στιγμή τη ζημιά που προκαλούν στο παρόν και στο μέλλον του τόπου. Την ίδια ώρα που μία πολιτικός όπως τη Ζέτα δεν βρίσκεται πια εν ζωή, υπενθυμίζοντάς μας με την απουσία της ότι η έγνοια για τον άνθρωπο και η ενσυναίσθηση είναι η μεγαλύτερη αρετή ενός πολιτικού, οι πολιτικάντηδές μας συνεχίζουν αμέριμνοι το ίδιο τροπάρι της τοξικότητας, των υπογείων μεθόδων χειραγώγησης και των συμφεροντολογικών «ευαισθησιών», ανίκανοι να ερμηνεύσουν τις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων, τις πραγματικές ανάγκες του τόπου και κυρίως το αμετάκλητο γεγονός του θανάτου και μαζί το ιερό καθήκον που αυτό υπαγορεύει: Τη νοηματοδότηση του περάσματός μας από τη ζωή. Και για ένα πολιτικό αυτό ένα πράγμα σημαίνει: Να προσφέρει τα μέγιστα στον άνθρωπο, απαλύνοντας τα τραύματά του, βελτιώνοντας την ποιότητα ζωής του, δημιουργώντας όραμα και ελπίδα και όχι πατώντας πάνω στις πληγές του για να ανεβαίνει ο ίδιος αλώβητος τα σκαλιά της εξουσίας. Οι άνθρωποι σ’ αυτό τον τόπο, εδώ και χρόνια, πεθαίνουν κουβαλώντας στο σώμα τους διαψεύσεις, παραχαραγμένα όνειρα και ματαιώσεις. Γι’ αυτό, όταν φεύγουν πολιτικοί όπως η Ζέτα, που αν μη τι άλλο προσπάθησαν να ελαφρύνουν λίγο το χώμα που θα μας σκεπάσει, οφείλουμε σαν φόρο τιμής να απαιτήσουμε όπως αυτές οι εξαιρέσεις πολιτικού ήθους, γίνουν επιτέλους ο κανόνας. Διαγράφοντας όποιον δεν διαθέτει παρόμοιο ηθικό και πολιτικό ανάστημα. Τώρα και άμεσα.
