Της Ελένης Ξένου
Με την Τουρκία να γίνεται όσο ποτέ άλλοτε επιθετική και τον Ερντογάν να κλιμακώνει τη ρητορική του σε πρωτοφανείς τόνους, διεκδικώντας ακόμα και ελληνικά νησιά, δεν έχουμε κανένα περιθώριο πολιτικής σύγχυσης και αποπροσανατολισμού ελέω προεκλογικής εκστρατείας. Και αυτό οφείλουμε να το αντιληφθούμε πάραυτα ώστε άμεσα να γυρίσουμε την πλάτη στην προσπάθεια κομμάτων, κομματαρχών και οποιουδήποτε άλλου υποψηφίου επιδιώξει να υποβαθμίζει την κρισιμότητα της περιόδου, προκειμένου να προτάξει θέματα που εξυπηρετούν το δικό του προεκλογικό αφήγημα. Μ’ έναν Ερντογάν που απειλεί, έναν Τατάρ που υιοθετεί τις απειλές και μία διεθνή κοινότητα που περιορίζεται μόνο σε φραστικές επιπλήξεις της Τουρκίας, δεν επιτρέπονται πλέον τα μισόλογα, οι στρουθοκαμηλισμοί, τα κενού περιεχομένου ευχολόγια, οι αοριστολογίες και τα διχαστικά αφηγήματα απλώς και μόνο για χάρη των προεδρικών.
Το Κυπριακό επείγει και πρέπει να είναι πρώτο στην ατζέντα όποιου υποψηφίου του οποίου πραγματικό μέλημα είναι το καλό του τόπου. Και επειδή οσμίζομαι ότι το πολιτικό σκηνικό μετατρέπεται ήδη σε πρόσφορο έδαφος για αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές, ας γίνω πιο συγκεκριμένη. Η ανεξάρτητη υποψηφιότητα άρχισε να αποκτά μια επικίνδυνα αόριστη ερμηνεία τόσο πλατιά ώστε να μπορεί το κάθε κόμμα να βουτά στα νερά της και να κολυμπά αμέριμνο. Διότι καλή είναι η απαλλαγή από την κομματοκρατία και τα δεινά που αυτή έχει επιφέρει στον τόπο, αλλά και η ανεξαρτησία του τάδε ή του δείνα υποψηφίου, όταν χρησιμοποιείται από τα εν λόγω κόμματα προκειμένου να κρυφτούν πίσω της ή να ανεβούν σε ένα οποιοδήποτε τρένο ώστε να μη μείνουν καθηλωμένα στον σταθμό, πλήττει και την αξιοπιστία του ανεξάρτητου υποψηφίου.
Και της όποιας αλλαγής αυτός επικαλείται. Γι’ αυτό ακριβώς και οφείλουν όλοι τους σ’ αυτή την προεκλογική να είναι συγκεκριμένοι στις θέσεις του και δη οι ανεξάρτητοι υποψήφιοι, αν πραγματικά θέλουν να εμπιστευτούμε την ανεξαρτησία τους. Και όταν λέω συγκεκριμένοι και ξεκάθαροι στις θέσεις τους, εννοώ πρωτίστως το Κυπριακό, γιατί ειδικά αυτή την κρίσιμη περίοδο, το εθνικό μας θέμα είναι εκείνο το οποίο θα αποκαλύψει πραγματικά το who is who. Συγκεκριμένα: Γιατί το ΔΗΚΟ να θέλει να υποστηρίξει τον πρώην υπουργό Εξωτερικών δεδομένου ότι διαφωνούσε με την κυβέρνηση στους χειρισμούς της στο Κυπριακό; Και γενικά είναι τοις πάσι γνωστόν ότι πρόκειται για ένα κόμμα που επιχειρεί εδώ και χρόνια να δυναμιτίσει τη λύση της ΔΔΟ με την πρώτη ευκαιρία και με κάθε αφορμή. Θα αλλάξει στάση το ΔΗΚΟ σε σχέση με το Κυπριακό; Ο κ. Χριστοδουλίδης ξεκαθάρισε ότι είναι υπέρ της ΔΔΟ. Άρα; Πώς τα βρίσκει με το ΔΗΚΟ; Ή μήπως το ΔΗΚΟ θεωρεί ήδη κλειστό ζήτημα το εθνικό ώστε βολικά προτάσσει την καταπολέμηση της διαφθοράς ως το πιο επείγον;
Από την άλλη, το ΑΚΕΛ γιατί υποστηρίζει τον κ. Μαυρογιάννη, αφού το αφήγημά τους σχετικά με το ναυάγιο του Κραν Μοντανά διαφέρει τόσο πολύ; Κι αν δεν ενοχλεί το ΑΚΕΛ που το αφήγημά τους διαφέρει, τότε γιατί μετέτρεψε αυτό το ναυάγιο σε κόκκινο πανί εναντίον της κυβέρνησης, και ειδικά σε μια περίοδο που το καλό του τόπου επέβαλλε την ενότητα και όχι την ακατάσχετη τοξικότητα; Μήπως τελικά τα κόμματα προσβλέπουν στο να μετατρέψουν τους ανεξάρτητους υποψήφιους σε υπόγειες κρυψώνες τους; Και οι ανεξάρτητοι υποψήφιοι είναι διατεθειμένοι να παίξουν αυτό τον ρόλο; Εις βάρος ποιου; Των κομμάτων ή των πολιτών; Με πιο απλά λόγια οφείλουν οι ανεξάρτητοι υποψήφιοι, όσο είναι νωρίς, να διαχωρίζουν τη θέση τους από ό,τι πλήττει την αξιοπιστία της ανεξαρτησίας τους. Και ο τρόπος να το κάνουν είναι να μιλήσουν με συγκεκριμένες θέσεις και όχι με αόριστες έννοιες. Συγκεκριμένες θέσεις για το Κυπριακό όπως διαμορφώνεται ήδη το διεθνές σκηνικό. Ξεκαθαρίζοντας πόσο συγκλίνουν και σε τι αποκλίνουν οι θέσεις τους με αυτές των κόμματων που τους υποστηρίζουν. Για να ξέρουμε επί της ουσίας τι μας γίνεται και με ποιους έχουμε να κάνουμε.
