Του Απόστολου Κουρουπάκη
Αλήθεια, ποιος κατέχει τη μία και μοναδική αλήθεια; Το «Τάδε έφη» σε ποιον ανήκει τελικά; Η τελευταία εβδομάδα νομίζω ότι μας αποκάλυψε ότι ανήκει σε όλους μας, δημοσιογράφους, πολιτικούς, ακτιβιστές, δικηγόρους, καθηγητές, ηλεκτρολόγους, λοιμοί, λιμοί, σεισμοί και καταποντισμοί! Τα έκτροπα στο Συγκρότημα ∆ΙΑΣ και τα επεισόδια έξω από το Προεδρικό μας το απέδειξαν περίτρανα. Την αλήθεια τους διά της βίας στην περίπτωση του συγκροτήματος ∆ΙΑΣ, με την εισβολή σε ένα κανάλι, επιτιθέμενοι σε εργαζόμενους και με στόχο τι; Να ξεριζώσουν το κακό; Φευ! Βρήκαν μόνο τη βάση της πυραμίδας, σκεφτείτε πόσο τυφλοί ήταν, πόσο φανατισμένοι. Και όσα έγιναν στη συνέχεια συγκροτούν την εικόνα της κοινωνίας μας σήμερα, φανατικοί ολιγόνοες άνθρωποι, οι οποίοι κυκλοφορούν δίπλα μας, άνθρωποι που άγονται και φέρονται από θρησκόληπτους ηγετίσκους, που κατεβάζουν αμάσητα ό,τι τους σερβίρεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και ναι, και σε μέσα ενημέρωσης και εδώ έρχομαι στο προκείμενο. ∆αιμονοποιήθηκε ένας δημοσιογραφικός οργανισμός, και πολύ καιρό τώρα πολλοί και πολλές, που έχουν δημόσιο λόγο υποδαυλίζουν εν αγνοία τους άλλοι, άλλοι όχι, το μίσος ενός απαίδευτου όχλου και όταν αυτός ο κόσμος πάει και τα κάνει όλα λίμπα «Παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο» και καταδίκες επί καταδικών για τα γεγονότα. Και αυτό δεν συνέβη πρώτη φορά, έχει συμβεί και στο πρόσφατο παρελθόν.
Γενικά επικρατεί η τάση «ή μαζί μας ή απέναντί μας, και όποιος επιβιώσει». Ένα άλλο ζήτημα, που μου έκανε εντύπωση είναι τα «ναι, μεν αλλά», κακώς έγινε ό,τι έγινε, αλλά και εκείνοι το είχαν παραξηλώσει... Κανείς ποτέ δεν υποχρέωσε κανέναν να διαβάζει οποιοδήποτε μέσο, η Πολιτεία έχει αρμό δια όργανα στα οποία κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα να προσφύγει, αν θεωρεί ότι ένας δημοσιογραφικός οργανισμός παραβιάζει τη δημοσιογραφική δεοντολογία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, δόξα τω Θεώ, δικηγόροι πολλοί για να οδηγήσεις στη δικαιοσύνη ένα παράπονό σου. Τι σημαίνει «και αυτοί όμως διαχρονικά...»; ∆εν το καταλαβαίνω, και προσοχή, δεν γράφω αυτό το κείμενο από συναδελφική αλληλεγγύη, αλλά από απλή απορία. Αλλά η βία δικαιολογείται με την παρέλευση κάποιου χρόνου; Υπάρχουν εκεί έξω πολλοί και πολλές που πραγματικά ενδιαφέρονται για την κοινωνία μας, και συχνά πυκνά καταφεύγουν σε αυτές τις αρχές και όταν έχουν δίκιο, το βρίσκουν. Αυτά τα μισόλογα στη βία που ασκείται σε έναν φρουρό πύλης και σε μία τηλεφωνήτρια δεν τα καταλαβαίνω. Ποιος χρήζει ποιον προστάτη της αλήθειας; Καλά σε μεταφυσικούς όρους δεν το καταλαβαίνω ούτως ή άλλως, αλλά σε όρους γήινους; Και φυσικά έρχεται ως επακόλουθο το ανακόλουθο στις πράξεις των αστυνομικών αρχών.
Η ηγεσία της Αστυνομίας φαίνεται ότι δεν μπορεί να καταλάβει από πού έρχεται ο κίνδυνος σε πρακτικό επίπεδο. Η ηγεσία της Αστυνομίας Κύπρου λειτουργεί ωσάν να είναι πρωτοκολλητές... Σχεδιάζεται κάτι, το βάζουν σε ένα συρτάρι, και όποτε νομίσουν ότι χρειάζεται το βγάζουν και αρχίζουν να ενεργούν. Αδιάφορο αν πρόκειται για εκπαιδευτικό συλλαλητήριο, αν είναι εκδήλωση διαμαρτυρίας με υψηλό ρίσκο τα πράγματα να ξεφύγουν, ή αν πρόκειται για την Πορεία Χριστοδούλας, όλα αντιμετωπίζονται με το ίδιο εγχειρίδιο, που κάποιος, κάποτε έγραψε... Στην περίπτωση του Προεδρικού και του ∆ΙΑ δεν ήθελε και θεογνωσία να καταλάβει κανείς ότι τα πράγματα θα εξελίσσονταν όπως εν τέλει εξελίχθησαν, αλλά οι επικεφαλής των επιχειρήσεων διάβασαν το εγχειρίδιο που έλεγε αυτό και αυτό... τύπου DIY κατασκευές. Έβγαλαν όμως τον Αίαντα σε μία ήρεμη διαμαρτυρία, τραυμάτισαν πολύ σοβαρά μία κοπέλα και μετά τον φυλάξαμε, και πληρώσαμε και μια κοπή λίρες… αλλά ουδείς κόπτεται στο Αρχηγείο, θα περάσει και αυτό και οι αστυνομικοί της πρώτης γραμμής πρέπει να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά, ανεκπαίδευτοι, ως επί το πλείστον. Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι οι άνθρωποι που έκαψαν και απείλησαν είναι γέννημα θρέμμα της υποανάπτυκτης παιδείας μας σε όρους γενικούς. Η αναποτελεσματικότητα της ηγεσίας της Αστυνομίας είναι αποτέλεσμα της διαχρονικής κρατικής απουσίας ευρύτερων σχεδιασμών.
Η πόλωση και ο διαχωρισμός της κοινωνίας είναι απότοκο άλλων εποχών, που κληροδοτείται από γενιά σε γενιά. Κυριαρχούν οι μεμονωμένες βεβαιότητες, και οι ατομικές αλήθειες, και αυτές φυσικό είναι να συγκρουστούν. ∆εν μάθαμε καν να διαφωνούμε ώστε εν τέλει να προχωρήσουμε παρακάτω, δεν ήταν αρκετό για την Κύπρο το πραξικόπημα, η εισβολή, οι συνοικισμοί, οι αγνοούμενοι, οι νεκροί. Όχι, είμαστε εν πολλοίς πρωτόγονη κοινωνία, που λειτουργούμε αταβιστικά, γιατί έτσι βολευόμαστε όλοι, έως τη στιγμή που θα θρηνήσουμε θύματα και ορκιστούμε ότι θα πάμε μπροστά...
kouroupakisa@kathimerini.com.cy
