Ο κόσμος μέσα από θολά παράθυρα

Η στήλη αυτή κατά κανόνα δεν ασχολείται με πολιτικά ζητήματα, κάνοντας φυσικά εξαιρέσεις όποτε ο γράφων κρίνει ότι ο πολιτικός βίος και το πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας έχουν σοβαρό αντίκτυπο στην κοινωνία. Έτσι σήμερα αισθάνομαι πως οφείλει η στήλη να ασχοληθεί με τα απόνερα της παύσης του γενικού ελεγκτή με ομόφωνη δικαστική απόφαση του ∆ικαστικού Συμβουλίου, για ανάρμοστή συμπεριφορά και την απόδραση του ισόβια καταδικασμένου, συν τριανταπέντε, συν είκοσι έτη φυλάκισης γυναικοκτόνου και παιδοκτόνου ∆ώρου Θεοφάνους.

Σχετικά με το πρώτο θέμα αποδείχθηκε πως η διαμάχη και η μάχητα δύο κορυφαίων θεσμών της ∆ημοκρατίας έπρεπε να δικαστεί για να διασωθεί το κύρος τους. Κέρδισε η Γενική Εισαγγελία, έχασε η Ελεγκτική Υπηρεσία, κερδισμένοι ο γενικός και ο βοηθός γενικός εισαγγελέας, χαμένος και αποσυνάγωγος ο παυθείς πλέον γενικός ελεγκτής. Μαζί της φυσικά η δικαστική απόφαση συμπαρέσυρε και την πολιτική ζωή του τόπου και επιτρέψτε μου τη λέξη, διακωμώδησε με τον πιο άσχημο τρόπο και έφερε σε ανυποληψία κορυφαίους και πάλι θεσμούς της ∆ημοκρατίας μας, κατ’ αρχάς την ίδια την Προεδρία της ∆ημοκρατίας και έπειτα τη Βουλή των Αντιπροσώπων και φυσικά τα κόμματα της συγκυβέρνησης. Ο βουλευτής του ∆ΗΚΟ Ζαχαρίας Κουλίας με την απόφασή του να διορίσει ως προεδρεύων νέο γενικό ελεγκτή έφερε σε πανικό μια ολόκληρη χώρα, με την πρόεδρο της Βουλής κα Αννίτα ∆ημητρίου να ακυρώνει υπηρεσιακό ταξίδι της στη Μάλτα, για τον φόβο του Κουλία… Θεώρησε πως έτσι σώζει και την υπόληψη του κράτους, αλλά και τη δική της. Ο πρόεδρος της ∆ημοκρατίας βολικά απών, άφησε τα πράγματα να εξελίσσονται… ώσπου διόρισε εκείνος νέο γενικό ελεγκτή, ερχόμενος ως Μεσσίας ή ως εκείνος που έχει τον τελευταίο λόγο… Μόνο που έως ότου να λαλήσει, η ζημιά είχε γίνει. Συμποσούμενη δε με τη λαϊκή δυσαρέσκεια για την απόφαση του ∆ικαστικού Συμβουλίου οι θεσμοί είχαν δεχθεί πολλά και σοβαρά πλήγματα.

Όσο για το δεύτερο ζήτημα, την απόδραση του ισοβίτη, κάτω από τη μύτη δεσμοφυλάκων και μελών της ΜΜΑ∆, η Πολιτεία, και πιο συγκεκριμένα το υπουργείο ∆ικαιοσύνης και η Αστυνομία δέχθηκαν και άλλα πλήγματα, τα οποία ήλθαν να προστεθούν στα ήδη λαβωμένα σώματά τους… ∆ιότι η απόδραση δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό, το οποίο μπορεί να συμβεί και στις πιο οργανωμένες χώρες, αλλά μία συνέχεια των κακών επιδόσεων της ηγεσίας του υπουργείου ∆ικαιοσύνης (των δύο υπουργών της παρούσας κυβέρνησης) και της ηγεσίας της Αστυνομίας Κύπρου.

Κακές επιδόσεις που έχουν ονοματεπώνυμα, και συγκεκριμένα γεγονότα μπορούν να τα στοιχειοθετήσουν, που μόνο ήσσονος σημασίας δεν είναι (Χλώρακα και Πάφος, δολοφονία γυναίκας στην Πάφο, σειρά από αποδράσεις, αποτυχημένα σχέδια αποτροπής επεισοδίων σε γήπεδα, αναβολές αγώνων, υπόθεση ανηλίκων στη Λεμεσό, δολοφονίες εν μέση οδώ σε Λευκωσία και Λεμεσό, κ.ο.κ.). Γι’ αυτή την αδυναμία των δύο τελευταίων υπουργών να επιτελέσουν τα καθήκοντά τους ουδέν μεμπτό έχει βρει ώς τώρα ο πρόεδρος της ∆ημοκρατίας (φυσικά η κα Προκοπίου ανασχηματίστηκε…), με τον αρχηγό της ∆ύναμης Στέλιο Παπαθεοδώρου να μοιάζει όρος αμετακίνητο. Ουδείς σκέφτηκε πως στην ελληνική γλώσσα και φυσικά και στην κυπριακή ελληνική υπάρχει η λέξη ευθιξία, και η φράση αναλαμβάνω τις ευθύνες μου. Όχι οι μόνες λέξεις που είναι μάλλον πρόσφορες στο λεξιλόγιό τους είναι η σύγκληση σύσκεψης, και άλλες κενού περιεχομένου λέξεις, όταν τα αποτελέσματα είναι τόσο κραυγαλέα. Η θέση και το αξίωμα, όταν δεν εννοούνται από τον κατέχοντα αυτά ως δημόσιο υπούργημα, αλλά ως κάτι άλλο, τότε δεν έχουμε παρά να περιμένουμε τα χειρότερα.

Σε συνέντευξή του στον γράφοντα ο Κύπρος Χρυσοστομίδης, που είχε παραιτηθεί, όταν απέδρασε ο ισοβίτης Αντώνης Προκοπίου Κίτας (ισοβίτης που ειρήσθω εν παρόδω σχετίζεται τρόπον τινά με τον δραπέτη Θεοφάνους) είχε πει μεταξύ άλλων πως όλοι οι πολιτικοί πρέπει να είναι σε μόνιμη ηθική εγρήγορση και πως η πεμπτουσία του γνήσιου πατριωτισμού είναι η γνήσια έγνοια για την πατρίδα με συναίσθηση της συλλογικής ευθύνης. Όσο για τον πολιτικό λόγο μού είχε πει: «Θα ήθελα να ακούω ανταλλαγή πολιτικών επιχειρημάτων με στοχοπροσήλωση στο καλό της κοινωνίας, των πολιτών».

Πολίτες θυμωμένοι, αργοί πολιτικοί δημιουργούν μία κοινωνία σε συνεχή αναταραχή, η οποία μόνο θολά και στρεβλά βλέπει τα πράγματα και οι πράξεις τους είναι τέτοιες, και έτσι κάθε πολιτιστική έκφανση μοιάζει χαμένος παράδεισος, διότι ο πολιτισμός είναι παράθυρα ανοικτά σε ιδέες, όσο είναι ανοικτά η κοινωνία αναπνέει, όσο ο ζόφος τα κρατάει κλειστά τόσο το καζάνι βράζει και κανείς δεν ξέρει πού θα το βγάλει η βράση.

Σημ. Για ανάρμοστη συμπεριφορά υπάρχει απόφαση, έστω και δικαστική, για ανικανότητα γιατί δεν έχουμε έστω πολιτική θέση;