Ασθενεί ο ΘΟΚ;

Με ιδιαίτερο προβληματισμό αντιμετωπίζω το γεγονός ότι ο ΘΟΚ δεν κατάφερε να επαναπρογραμματίσει την παράσταση «Μια ιστορία αγάπης» του Αλέξις Μιχαλίκ, σε σκηνοθεσία Ελένης Αναστασίου, η οποία δεν είχε ευτυχή κατάληξη. Το έργο ανέβηκε για τρεις μόνο παραστάσεις στη Νέα Σκηνή του ΘΟΚ και εξαιτίας τραυματισμών σημαντικών συντελεστών του τελικά κατέβηκε.

Είναι κρίμα ότι η παράσταση αυτή δεν βρήκε τον χώρο της και δεν βρέθηκε καμία λύση από το Δ.Σ. του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου ώστε τουλάχιστον να γίνει κάποιου είδους απόσβεση για τα χρήματα που ο Οργανισμός δαπάνησε για την παραγωγή της. Διότι μιλάμε για χρήματα που ήδη δόθηκαν σε όσους και όσες εργάστηκαν για να δημιουργηθεί η παράσταση. Δεν πρόλαβα να παρακολουθήσω την παράσταση, έτσι δεν έχω άποψη για το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, ωστόσο δεν μπορώ να μη σημειώσω ότι με τον μη επαναπρογραμματισμό της ακυρώνεται το όραμα της σκηνοθέτριας, ο κόπος των ηθοποιών και των υπολοίπων συντελεστών της και συνεπακόλουθα ο ρόλος του ίδιου του ΘΟΚ. Δεν γίνεται να μην υπάρχει πρόνοια εξ αρχής για αντικαταστάσεις από τον Οργανισμό, ώστε να αποφεύγονται τέτοια προβλήματα, τα οποία μόνο κακό κάνουν στον ΘΟΚ και κατ’ επέκταση στο θεατρικό κοινό και τη θεατρική μας παιδεία.

Και για να είμαι ειλικρινής ο προβληματισμός μου δεν είναι καινούργιος, δεν ήλθε δηλαδή από την ακύρωση της παράστασης «Μια ιστορία αγάπης». Με αμηχανία αντιμετώπισα και την ακύρωση της παράστασης «Η Κύπρος είναι …ική» του Γιώργου Νεοφύτου, για το πρόγραμμα Εκτός Έδρας και την αντικατάσταση του με τη «βεγγέρα» του Ηλία Καπετανάκη, σε σκηνοθετική επιμέλεια Πολυξένης Σάββα και Αντωνίας Χαραλάμπους, οι οποίες είχαν αναλάβει και την προηγούμενη πρόταση. Επί του παρόντος δεν εξετάζω τους λόγους που επέβαλαν την αλλαγή. Αυτό όμως που με ενδιαφέρει είναι η επιλογή του νέου έργου, από ένα πολιτικό έργο, πήγαμε σε μία ηθογραφία, σε ένα κωμειδύλιο του 19ου αιώνα, που περιόδευσε τον Απρίλιο και τον Μάιο για επτά παραστάσεις, σε αντίστοιχες κοινότητες, σχεδόν εν κρυπτώ. Απορίας άξιον, τουλάχιστον για τα δικά μου μέτρα, πώς είναι δυνατόν οι ηθοποιοί και όλοι οι υπόλοιποι συντελεστές να κατάφεραν να αποδώσουν σε μία εντελώς νέα συνθήκη. Πώς η Πολυξένη Σάββα και η Αντωνία Χαραλάμπους θα μπορούσαν να δουν τι παράσταση ήθελαν;

Και αβίαστα στη συζήτηση μπαίνει και το θέμα του γενικού διευθυντή – καλλιτεχνικού διευθυντή, μία θέση που παραμένει κενή, και όσο παραμένει κενή τέτοια προβλήματα δεν θα βρίσκουν ποτέ λύση, όπως και ποτέ δεν θα γίνει κατορθωτό ο Οργανισμός να αποκτήσει ρόλο και λόγο στα θεατρικά πράγματα ολιστικά. Σαφώς και δεν ακυρώνω όσα γίνονται, αλλά δεν νομίζω πως είναι κάποιος ευχαριστημένος, όταν ο Οργανισμός θεατρικά είναι ανενεργός… όταν τα προβλήματα συσσωρεύονται και όλοι περιμένουν τον από μηχανής θεό για να τα λύσει.

Μέχρι να λυθεί και να διοριστεί το κατάλληλο πρόσωπο στη θέση του διευθυντή, θα πρέπει επιτέλους να εγκύψουν οι ιθύνοντες του ΘΟΚ σε όλες τις στρεβλώσεις του Οργανισμού. Και είναι μια καλή ευκαιρία και για το νέο Διοικητικό Συμβούλιο να σκεφτεί πώς ο Οργανισμός τον οποίο διοικούν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τις θεατρικές προκλήσεις του τόπου, να αποδείξουν άπαντα τα μέλη του ότι έχουν όραμα για το ποιος θέλουν να είναι ο χαρακτήρας του κρατικού μας θεατρικού οργανισμού, και όταν με το καλό διοριστεί ο νέος διευθυντής ή η νέα διευθύντρια να δώσουν έναν τρόπο, και όχι να εγχειρίσουν ογκώδεις φακέλους εκκρεμοτήτων.

Ο οργανισμός μάλλον ασθενεί και χρειάζεται πάραυτα όχι παυσίπονα, αλλά πλήρη ανάταξη.