Μερικά πολιτιστικά

Τελειώνει το πρώτο εξάμηνο του 2024 και στον πολιτιστικό τομέα της χώρας είχαμε κυρίως τις αναταράξεις που έφεραν στον κόσμο του θεάτρου τα αποτελέσματα του Α΄ εξαμήνου του Σχεδίου Θυμέλη. Γενικώς πάντως τα θεατρικά πράγματα κινήθηκαν και δεν κινήθηκαν αυτό το εξάμηνο, ανέβηκαν κάποιες παραστάσεις και ώς εκεί. Μετά ανακοινώθηκαν και τα αποτελέσματα του Β΄ εξαμήνου του Θυμέλη, που μάλλον βρήκαν σύμφωνους τους περισσότερους ή πολύ κουρασμένους για έναν δεύτερο γύρο αντιπαραθέσεων –υπήρξαν βέβαια και φωνές που διαμαρτυρήθηκαν, όπως το Θέατρο Versus της Λεμεσού και το Θέατρο Ροή από τη Λάρνακα.

Ως εκεί όμως, η δε κοινωνία των πολιτών δεν φάνηκε να της λείπει το θέατρο, καλό ή κακό. Θεατρολόγοι, ενώσεις και λοιποί δεν πήραν κάποια θέση για το άγονο θεατρικά πρώτο εξάμηνο και αυτό είναι κάτι που με απασχολεί… Τώρα μπαίνει καλοκαίρι, θα δούμε αρχαίο δράμα, και ναι ας είναι καλά το ∆ιεθνές Φεστιβάλ Αρχαίου Ελληνικού ∆ράματος που φέρνει τις παραστάσεις που φέρνει.

Και μιας και το ανέφερα, αν δεν είχαμε και αυτό το Φεστιβάλ θα βλέπαμε μία παραγωγή, αυτή του ΘΟΚ και τίποτε άλλο… και φανταστείτε να συνέχιζαν οι αναποδιές στον ΘΟΚ… ούτε αυτή θα βλέπαμε. Όπως και να ’χει, αν θέλουμε παραπάνω προτάσεις και παραγωγές, πέραν των ελληνικών ας κάνουμε όλοι ό,τι μπορούμε για να πιέσουμε την Πολιτεία να δώσει περισσότερα χρήματα στο Φεστιβάλ, να πιέσουμε το υφυπουργείο Πολιτισμού και αυτό του Τουρισμού να δώσουν περισσότερα, όσο για το αν πρέπει να υπάρχει ή όχι κυπριακή παραγωγή, θεωρώ πως θα ήταν καλό, αλλά όχι με το στανικό, τύπου κυπριακή θέλομεν… Ελπίζω πως το β΄ εξάμηνο θεατρικά θα ανανήψουμε και θα δούμε περισσότερο θέατρο. Λογικά και ο ΘΟΚ θα έχει ξεπεράσει τις δυσκολίες του και θα καταφέρει να μπει στα πράγματα, μπροστάρης, με πρόγραμμα (εννοώ θέσεις για το θέατρο στην Κύπρο).

Περνώντας στα εικαστικά, τα πράγματα είναι όπως πάντα. Ιδιωτικές πρωτοβουλίες κυρίως με αποκορύφωμα την έκθεση στις Αποθήκες Χαρουπιών στη Λεμεσό, την «Casts of an Island», η οποία είναι πραγματικά ένα επίτευγμα του επιμελητή της και συλλέκτη Νίκου Χρ. Παττίχη. Όσο για την κυπριακή συμμετοχή μας στην Μπιενάλε της Βενετίας με τον τίτλο «Σε έναν ανθισμένο χωματόδρομο δίπλα από μια ήσυχη πάροδο…» ή αγγλιστί «On a wildflower-lined gravel track off a quiet thoroughfare» αυτή είναι μία ιστορία που κατά την άποψή μου θα πρέπει να μας προβληματίσει για το πώς επιλέγονται τα θέματα, οι καλλιτέχνες, κτλ. και πώς μια ιδέα μπορεί να επικοινωνηθεί ώστε να πείσει και να προσελκύσει. Για να μην είμαι άδικος, δεν πήγα στη Βενετία να δω το κυπριακό περίπτερο, αλλά δεν μπήκε και κάποιος στον κόπο να μας εξηγήσει εμάς εδώ στην άκρη του κόσμου τι κάνουμε και τι δείχνουμε στην πόλη των ∆όγηδων. Ό,τι κατάλαβα προσπάθησα να το καταλάβω από τα σιβυλλικά δελτία Τύπου του υφυπουργείου Πολιτισμού. Η ΣΠΕΛ παραμένει κλειστή, και αναμένει την έκθεση της Βουλής, η Ματζέστικ έχει μετατραπεί σε χώρο ποικίλων εκδηλώσεων, που έχουν μία αισθητική δεν λέω, αλλά πόρρω απέχουν από αυτό που κατά την ταπεινή μου άποψη οφείλει να προσφέρει μία Πινακοθήκη Σύγχρονης Τέχνης. Αλλά είπαμε προκειμένου να μη μένουν κλειστές και μοναξιασμένες, ας είναι και έτσι, μπορεί να τραβήξουν κανενός ή καμιάς το μάτι και να επιστρέψει για να την επισκεφθεί ως Πινακοθήκη. Το Φυτώριο από την άλλη περιμένει τη μοίρα του και ελπίζω να είναι καλά τα νέα. Το ΝΙΜΑC προχωράει με τη δική του έκθεση, τα «Φανερώματα», και εννοείται πως οι ιδιωτικές γκαλερί έχουν ποικίλες εκθέσεις, από τις οποίες λείπει όμως η κριτική και η αξιολόγηση, που και αυτό είναι πρόβλημα.

Στα του κινηματογράφου, είχαμε ωραία και σπουδαία κατά τη γνώμη μου, και τις Κινηματογραφικές Μέρες Κύπρου, και το Φεστιβάλ Εναλλακτικού Κινηματογράφου, που έδωσαν στο κοινό την ευκαιρία να δει και να απολαύσει εγχώριο και ξένο κινηματογράφο. Και στον χορό είχαμε ενδιαφέρουσες δουλειές και διοργανώσεις, όπως το On Bodies και το 25ο Φεστιβάλ Σύγχρονου Χορού Κύπρου, όπου παρουσιάστηκαν ενδιαφέρουσες δουλειές.

∆ιάφορες δράσεις γίνονται και από τις Πολιτιστικές Πρωτεύουσες, κυρίως της Λάρνακας και τώρα τελευταία της Λεμεσού. Το θέμα είναι όμως τι θα αφήσουν ως αποτύπωμα…

Τώρα πια περιμένουμε τα λογής-λογής φεστιβάλ, που είναι και φέτος στην ομπρέλα των Κυπρίων πιλοτικά. Αυτό που αισθάνομαι, πάντως, έντονα αυτή την περίοδο είναι πως ο πολιτισμός σε αυτή τη χώρα όπου τον ακουμπάς σε πονάει.