Του Απόστολου Κουρουπάκη
Παρακολούθησα την παράσταση «Το μόνο πράγμα που χρειάζεται να ξέρετε για τον Derrida» στη λίμνη της Σιας, σε σκηνοθεσία Πάρη Ερωτοκρίτου, σε κείμενο του Γιώργου Τριλλίδη. Ο Πάρις Ερωτοκρίτου κατάφερε να δώσει ζωή στο απόκοσμο τοπίο της λίμνης της Σιας, δημιουργώντας μία τεράστια εικαστική και ηχητική εγκατάσταση πέριξ της λίμνης, μία εγκατάσταση που ήταν υποβλητική. Οι φωτισμοί του Χρίστου Χαραλάμπους και η εικαστική παρέμβαση, σε όλο το τοπίο, της Έλενας Κοτασβίλη εμπλούτιζαν το εγχείρημα του Ερωτοκρίτου, το οποίο χωρίς αμφιβολία είναι μεγαλεπήβολο και αρκούντως απαιτητικό.
Ωστόσο, θεωρώ πως δεν επιτελέστηκε θεατρική πράξη τέτοια που να αναδεικνύει τις αρετές του πυκνού και δύσβατου κειμένου του Τριλλίδη. Δεν ξέρω αν η εμπειρία του «Το μόνο πράγμα που χρειάζεται να ξέρετε για τον Derrida» στη λίμνη της Σιας εντάσσεται στο immersive theatre (εμβυθιστικό ή καθηλωτικό θέατρο), αλλά αισθάνομαι πως τα τόσα πολλά που συνέβαιναν στον αχανή χώρο της λίμνης, με τη χρήση και των τεχνικών του «live cinema», αλλά και των κινηματογραφημένων σκηνών, με τα οποία ο Ερωτοκρίτου εδώ και καιρό πειραματίζεται, δεν βοηθούσαν το κοινό να έρθει κοντά στον πυρήνα του κειμένου, ενώ και οι υποκριτικές δεξιότητες των ηθοποιών έπεφταν στο τεράστιο κενό μεταξύ θεατών και «σκηνής» και δημιουργούσαν μία τεράστια απόσταση από τον πυρήνα της δράσης και του ίδιου του κειμένου του Τριλλίδη. Η απόσταση προφανώς εντασσόταν στην εικαστική εμπειρία που ο σκηνοθέτης ήθελε να δώσει στη δουλειά του, τοποθετώντας μας σε απόσταση, σε ένα επίμηκες τραπέζι, ωσάν να συμμετείχαμε σε έναν αντίστροφο Μυστικό Δείπνο, και σαν μάρτυρες ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Το τραπέζι ήταν στολισμένο με νεκρικά λουλούδια, και με σταυρόσχημα ειδώλια, υποθέτω συμβολίζοντας τον τέλος και την αρχή, τον θάνατο και τη γέννηση, τον αέναο κύκλο του Ανθρώπου.
Ο Πάρης Ερωτοκρίτου είχε να διαχειριστεί δύο πράγματα, έναν αχανή και απαιτητικό χώρο, και ένα δύσκολο κείμενο. Θεωρώ πως στην προσπάθειά του να τιθασεύσει τον χώρο, άφησε το κείμενο πίσω –με εξαίρεση την τελευταία σκηνή του μονολόγου του φωτογράφου, με αποτέλεσμα να μην είναι εύκολη η σύνδεση αυτού που επιτελείται ποικιλοτρόπως εικαστικά με αυτό που λέγεται, σε μία από τα πολλές σκηνές της λίμνης της Σιας.
Σίγουρα η παράσταση «Το μόνο πράγμα που χρειάζεται να ξέρετε για τον Deridda» στη λίμνη της Σιας δεν είναι μία παράσταση για τον καθένα, αλλά νομίζω πως θα μπορούσε να είναι, λόγω της θεματικής της, και φυσικά λόγω της συμμετοχής των αφανών ανθρώπων της κοινωνίας μας, που είναι οι «κοπέλες», εκείνες που είναι απρόσωπες και πάντα στο πόδι για τις μάνταμ τους και τους σερ τους. Κρίνω, λοιπόν, πως ο Ερωτοκρίτου ενώ κατέκτησε τον χώρο και μαζί με τους συνεργάτες του σκηνοθέτησε τον χώρο, δεν τα κατάφερε στο να μετουσιώσει σε θεατρική πράξη το κείμενο του Τριλλίδη, το οποίο χρήζει ιδιαίτερης διαχείρισης, πόσω μάλλον όταν αυτό θέλει να παραδίδεται ιδίαις χερσίν.
