Του Απόστολου Κουρουπάκη
Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον περίμενα την απάντηση του Κύπριου ευρωβουλευτή Φειδία Παναγιώτου σχετικά με το συμβάν στο Προεδρικό Μέγαρο την περασμένη εβδομάδα, όταν μέλη του Συνδέσμου Συζύγων / Τέκνων Αγνοουμένων Οι 1619 τον πλησίασαν ζητώντας του να τους βοηθήσει σχετικά με την προβολή του μείζονος θέματος των αγνοουμένων.
Προσπάθησα να κρατήσω αποστάσεις απ’ όσα κατήγγειλαν, όχι γιατί δεν πίστευα στα καταγγελλόμενα, αλλά γιατί «Μηδενί δίκην δικάσεις πριν αμφί γνώμην ακούσης». Οφείλω, ωστόσο, να ομολογήσω ότι όσα διάβασα δεν μου έκαναν εντύπωση, μιας και η όλη παρουσία του κ. Παναγιώτου στα δημόσια πράγματα και ιδιαίτερα μετά την εκλογή του μόνο προβληματισμό –επιεικώς– μού προκαλούν.
Η απάντησή του σε πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης ήρθε και επιβεβαίωσε όσα σκέφτηκα… φταίνε πάλι όσοι πολεμούν την ανεξάρτητη υποψηφιότητά του, φταίει η παλαιά σχολής σκέψης των πολιτικών που τάζουν, αλλά δεν κάνουν αυτό που υπόσχονται, ή και αν το κάνουν δεν το πιστεύουν. Φταίνε τα κόμματα, όλα τα κόμματα, που δεν θέλουν να ξαναβγούν (ο πρώτος πληθυντικός του κ. Παναγιώτου). Εγώ συμπεραίνω λοιπόν πως ο Σύνδεσμος παρακινήθηκε από όλα τα κόμματα, ώστε να βγάλει ανακοίνωση για ό,τι συνέβη και να αμαυρίσει (sic) τον κ. Παναγιώτου και τους άλλους που είναι μαζί του… Γιατί ο Σύνδεσμος αντέδρασε; Είναι υποκινούμενος;
Ο ίδιος είπε πως δεν ήθελε να κάνει μία από τα ίδια, αλλά θέλει ό,τι γίνει να γίνει με τον σωστό τρόπο… αλλά προτείνει μία από τα ίδια, και όσα ξέρει να κάνει δηλαδή, να συμμετάσχουν σ’ ένα podcast, τη μόδα της εποχής, τη θεραπεία πάσης νόσου και πάσης μαλακίας ή να γίνει ένα βίντεο…. Πράγματι, νέοι και σωστοί τρόποι, podcast και βίντεο… πράγματα καινούργια δηλαδή, που δεν τα έχουμε ξαναδεί και κανείς δεν τα έχει σκεφτεί…
Ίσως να τα σκέφτηκε ως μία αρχή, αλλά ήθελε τόση περίσκεψη; Γιατί δεν το πρότεινε από την αρχή, λέγοντάς τους, είναι ακόμα νωρίς για μένα να κάνω σημαντικά πράγματα στην Ευρωβουλή, με πιάνετε εξ απροόπτου, αλλά για αρχή ας κάνουμε ένα podcast, να το επικοινωνήσουμε το ζήτημα και σιγά-σιγά να σκεφτούμε και κάτι άλλο, που να ξεφεύγει από τα τετριμμένα, κάτι περισσότερο από ένα βίντεο... φυσικά. Ήταν πολυσύνθετες οι σκέψεις αυτές και μάλλον χρειαζόταν να σκεφτεί με τους συμβούλους του…
Επίσης, ο κ. Παναγιώτου χρησιμοποίησε και το κλασικό επιχείρημα πως και οι δημοσιογράφοι τον χρησιμοποιούν για να πιάσουν κλικς. Εντάξει, τα κλικς τώρα είναι κακά, πριν γιατί πήγαινε στα κανάλια; Από αβρότητα; Δεν σχολιάζω επίσης πόσο γρήγορα υιοθέτησε τον χαρακτηρισμό πολιτικός, «δεν είμαι από τους πολιτικούς που αν μου πει ο άλλος και πιστεύω ότι δεν είναι καλό εκείνο που θα μου πει, ναι θα το πω» (τα νέα ελληνικά δικά μου), ντομπροσύνη και όλα στο φως... Βέβαια, θεωρεί και πλεονέκτημα ότι είναι celebrity, όπως είπε στην Πέτρα Αργυρού, στις 9 Ιουλίου, έχει βέβαια την επίγνωση ότι από αυτόν εξαρτάται πώς θα το χειριστεί αυτό το προσόν.
Επανέρχομαι όμως στο συμβάν με τα μέλη του Συνδέσμου... και στην απολογία του, η οποία σύμφωνα με τον ίδιο και την ανάρτησή του ειπώθηκε αφού ειπώθηκαν και μερικές κουβέντες παραπάνω... κάψε με Γιάννη, να σ’ αλείψω λάδι. Αναγκάστηκε να ζητήσει συγγνώμη, είπε. Αν δεν το αισθανόταν ας μην το έκανε, γιατί χρειάζεται να το κάνει, αφού δεν φοβάται να λέει τη γνώμη του.
Κλείνοντας, θα πρέπει να μάς προβληματίσει όλους πόσο βαθιά ελαφρά έχει γίνει η πολιτική και πόσο ασυνάρτητος έχει γίνει ο δημόσιος λόγος, και πώς έχει περιπέσει σε απαξίωση η έκφραση πολιτικών θέσεων. Και το χειρότερο, πώς ο υποτιθέμενος ανεξάρτητος και καθαρός λόγος, μπορεί να υποκρύπτει σάπια και κατεστημένα τσιτάτα. Και έχει διαφορά ο ξύλινος από τον ακατανόητο λόγο, τον πρώτο τον αναγνωρίζεις και τον αποφεύγεις, ο δεύτερος φέρνει κλικς...
* Το θέμα του αγνοούμενου θείου του δεν το ακουμπώ, ασχέτως αν χρησιμοποιήθηκε από τον ίδιο, ως επίκληση στο συναίσθημα, γιατί είναι κάτι που αφορά την οικογένειά του.
