Του Απόστολου Κουρουπάκη
Παρακολούθησα την παράσταση «Φοίνισσες» του ΘΕΠΑΚ στο Αρχοντικό της Αξιοθέας, σε σκηνοθεσία Παναγιώτη Λάρκου και ομολογώ πως έφυγα από την αυλή του πλήρης. Οι ηθοποιοί της παράστασης υπό τις οδηγίες του σκηνοθέτη τους έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. Δεν είχαν εύκολο ρόλο, και μιλάμε για αρχαίο δράμα, το ίδιο το έργο του Ευριπίδη «Φοίνισσες» είναι απαιτητικό.
Μιλάμε για μία ερασιτεχνική παράσταση, τουλάχιστον όσον αφορά τους ηθοποιούς, γιατί κατά τα άλλα, σκηνοθεσία, κίνηση, φώτα, μουσική, ήταν όλα δουλειά επαγγελματιών, και μάλιστα καλών επαγγελματιών. Να μία ακόμη δύσκολη –κατά τη γνώμη μου– συνθήκη για όλα τα μέρη, να βρεθεί ο κοινός κώδικας επικοινωνίας μεταξύ ερασιτεχνών και επαγγελματιών, να μη γίνουν εκπτώσεις από τους επαγγελματίες και οι ερασιτέχνες να μη νιώσουν πως φτάνουν μόνο μέχρι ενός σημείου. Στην περίπτωση του ΘΕΠΑΚ αυτός ο κώδικας βρέθηκε και λειτούργησε. Λειτούργησε προς όφελος του ίδιου του θεάτρου και της πεμπτουσίας του, να καταβυθιστεί ο θεατής και ο ηθοποιός σε βάθη που δεν γνώριζε πως υπήρχαν.
Οι ηθοποιοί του ΘΕΠΑΚ επί σκηνής λειτούργησαν ως επαγγελματίες, και οι επαγγελματίες φαίνεται πως τους συμπεριφέρθηκαν με τον ανάλογο σεβασμό, μία εκατέρωθεν συνθήκη σεβασμού, που εν τέλει τους δικαίωσε όλους, και τους ηθοποιούς και τους άλλους συντελεστές, αλλά και το ίδιο το Πανεπιστήμιο Κύπρου.
Δεν ξέρω τι θα έλεγε ο Μιχάλης Πιερής, αν έβλεπε την παράσταση, ωστόσο μπορώ να εικάσω πως θα έμενε πλήρως ευχαριστημένος, που η μετάφρασή του βρέθηκε στα χέρια ενός σκηνοθέτη που τη σεβάστηκε, και τα λόγια του της μετάφρασής του ειπώθηκαν από ερασιτέχνες ηθοποιούς που τα διάβασαν, τα διδάχθηκαν και στο τέλος τα μίλησαν στο κοινό.
Μία θεατρική πράξη που προσωπικά με άφησε όχι απλώς ικανοποιημένο, αλλά ευτυχισμένο, γιατί που έδωσε την ευκαιρία να παρακολουθήσω μία ζεστή θερινή βραδιά, μία παράσταση απαλλαγμένη από μανιέρες και άλλα περιττά στοιχεία, που η απλότητά της και οι εγγενείς της αδυναμίες δεν δήλωναν αδυναμία, αλλά στοχοπροσήλωση και έγνοια για το τελικό αποτέλεσμα. Μιλάμε για ηθοποιούς, που ό,τι κάνουν το κάνουν στον ελεύθερό τους χρόνο, για το μεράκι τους. Μπράβο λοιπόν σε όλους, μα πρωτίστως σε αυτή την ομάδα ανθρώπων που κατάλαβε πως το θέατρο είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση, αλλά που όμως δεν ζυγίζεται με το καντάρι. Η σοβαρότητα της θεατρικής πράξης ενυπάρχει στην έγνοια εκείνου που διαβάζει ένα κείμενο και επιθυμεί να το κατακτήσει, για να το προσφέρει παρακάτω. Και οι ηθοποιοί το ΘΕΠΑΚ πήραν σοβαρά τον ρόλο τους, και στάθηκαν εμπρός από το κοινό με σεβασμό στο κείμενο όσο και στην ίδια τη θεατρική πράξη.
Συγχαρητήρια στο ΘΕΠΑΚ, στις Φοίνισσες: Έφη Γαβριήλ, Ευτυχία Γεωργίου, Ιωάννα Ιωάννου, Νατάσα Καυκαλιά, Κωνσταντίνα Κωνσταντίνου, Γεωργία Λιασσή, Χαρίκλεια Παπαγιάννη, Μιχαέλα Πρωτοπαπά, Νικολέττα Σιάνου, Άντρη Χατζηγεωργίου, Γεωργία Χατζηνικολάου, Μαρία Χριστοδούλου. Στον παιδαγωγό: Mιχάλη Γιάγκου, στην Αντιγόνη: Χριστίνα Πιερή, στον Πολυνείκη: Σολομώντα Κουντούρη, στην Ιοκάστη: Μύρια Χατζηματθαίου, στον Ετεοκλή: Μιχάλη Φιλιππάκη, στον Κρέοντα: Χαρίτωνα Ιωσηφίδη, στον Τειρεσία: Μιχάλη Μιχαήλ, στον πρώτο αγγελιαφόρο: Λούη Γαβριήλ, στον δεύτερο αγγελιαφόρο: Γρηγόρη Παπαγρηγορίου και στον οιδίποδα Σταύρο Αροδίτη.
Και στους Παναγιώτη Λάρκου (σκηνοθεσία/ διασκευή), Κώστα Βόμβολο (μουσική), Παναγιώτη Τοφή (χορογραφία), Ελένη Ιωάννου (κοστούμια-σκηνικά), Γεώργιο Κουκουμά (σχεδιασμό φωτισμού) και Κυριάκο Κακουλλή (τεχνική υποστήριξη) και Σταματία Λαουμτζή (υπεύθυνη παραγωγής).
Το Θεατρικό Εργαστήρι Πανεπιστημίου Κύπρου υπάρχει εδώ και χρόνια και καλό θα είναι το Πανεπιστήμιο Κύπρου να βρει τρόπους να το ενισχύσει περισσότερο. Να το εξελίξει, να το καταστήσει φυτώριο νέων θεατών και γιατί όχι και συντελεστών, γιατί το θέατρό μας έχει ανάγκη από νέους θεατές. Γιατί ο πολιτισμός μας έχει ανάγκη.
