Πιτζάμες, κάστανα και Ερνό

Ποτίζω τα φυτά, ανάβω τα κεριά και μένω σπίτι. Οι έξω βόλτες ντύθηκαν στα γιορτινά τους και ελάχιστα μου κινούν τη περιέργεια, περισσότερο μου ανοίγουν την όρεξη να μπουκοτάρω την επιτηδευμένη τους λάμψη με πιτζάμες, σόμπα πετρελαίου, καναπέ και διάβασμα. Κι’αυτό ακριβώς κάνω. Απλώνω στον καναπέ και διαβάζω τα Χρόνια της Ερνό. Από το Νόμπελ την ανακάλυψα την Ερνό, πριν δεν την ήξερα, τώρα την μαθαίνω και στοιχηματίζω πως υπάρχει λόγος που τώρα την μαθαίνω. Δεν έχω ιδέα ποιός είναι και ούτε θέλω νάχω ιδέα, με απωθεί πλέον η ανάγκη να θέλουμε να εξηγήσουμε ακόμα και κείνα που η εξήγηση τους δεν είναι στο χέρι μας. Πώς το λέει ο Πεσσόα: “Η επιθυμία μας να καταλάβουμε το ακατανόητο του σύμπαντος μας υποβιβάζει σε κάτι λιγότερο από ανθρώπους, γιατί άνθρωπος σημαίνει να γνωρίζεις την αδυναμία σου να το κατανοήσεις”…Κάπως έτσι λοιπόν. Παίρνω ένα ταψί, ένα μαχαίρι και μερικά κάστανα. Τα σταυρώνω με το μαχαίρι, τα βάζω στο ταψί και μετά το ταψί πάνω στην σόμπα πετρελαίου. Και ξανά πίσω στον καναπέ. Μ’αρέσουν τα Χρόνια της Ερνό, μιλάει απογυμνωμένα, αληθινά, χωρίς φιοριτούρες. Αφηγείται το παρελθόν για να το καταλάβει, μνήμη, χρόνος, γλώσσα, το θέμα της.

Θυμάμαι όλες εκείνες τις ενστάσεις των διάφορων “διανοούμενων" του πληκτρολογίου, τότε που ανακοινώθηκε το Νόμπελ της, πως δεν γράφει για θέματα του σήμερα, δεν καταπιάνεται με ό,τι ταλαιπωρεί τώρα τον πλανήτη και διάφορες άλλες μπούρδες. Λες και τα σημερινά προβλήματα είναι διαφορετικά από τα αλλοτινά και όχι τα ίδια με άλλο πρόσωπο, άλλη στολή και με μια ολόιδια γύμνια από κάτω. Ο Κορτασάρ το είπε καλύτερα: “ Πως είναι δυνατόν ο άνθρωπος ώς γένος, ώς είδος, ώς συνισταμένη πολιτισμών να έφτασε στην εποχή μας ακολουθώντας ένα δρόμο που διόλου δεν του εξασφαλίζει την οριστική εγκαθίδρυση της ειρήνης, της δικαιοσύνης, της ευτυχίας, ένα δρόμο γεμάτο δυστυχίες, αδικιές και καταστροφές, όπου ο άνθρωπος είναι ο λύκος του ανθρώπου…”; Αυτά είναι που σκέφτομαι τον τελευταίο καιρό και με καταβάλει μια ανησυχία που όσο και να θέλω να την αγνοήσω ξέρω πως δεν πρέπει γιατί τότε θα επανεμφανιστεί χειρότερη. Τις φοβάμαι τις ανησυχίες που τις προσπερνάμε, είναι πολύ πιο ύπουλες και επικύνδινες από ό,τι τις υπολογίζουμε, ικανές να νεκρώσουνε τα κύτταρα χωρίς να το πάρουμε πρέφα και έχω χειροπιαστές αποδείξεις γι’αυτό… Τα κάστανα είναι έτοιμα, τα βγάζω από την φωτιά, τα ανοίγω με δυσκολία και τα περιμένω να κρυώσουν.

Συνειδητοποιώ πως η μυρωδιά τους αναδύει την εικόνα του πατέρα μου στις χριστουγεννιάτικες μας βόλτες, τέτοιες μέρες ήθελε να πηγαίνουμε στη Λήδρας να χαζεύουμε τα στολίδια, να τρώμε κάστανα και να μιλάμε για τη μοναξιά του ανθρώπου. Πρέπει να τους έχουμε στην έγνοια μας τους μοναξιασμένους αυτές τις μέρες, έλεγε, εγώ θύμωνα από μέσα μου που μου κατέβαζε την διάθεση από τα λαμπιόνια στα σκοτάδια, εκείνος όμως επέμενε πως αυτές είναι οι μέρες που κάνουν την μοναξιά αφόρητη και ασήκωτη. Τότε δεν τον καταλάβαινα, τώρα όμως τον καταλαβαίνω. Ίσως γιατί πλέον το νιώθω στο πετσί μου πως το να έχεις στην έγνοια σου την μοναξιά του ανθρώπου είναι η μόνη υγιής πολιτική θέση που μας έχει απομείνει. Καθαρίζω ένα κάστανο και αμέσως μετά αντιλαμβάνομαι πως κάνω ό,τι και ο πατέρας μου, βαραίνω ξαφνικά το κλίμα, από την άλλη όμως δεν ευθύνομαι, το ξεκαθάρισα από την αρχή πως η διάθεση μου σήμερα είναι αλλοπρόσαλλη. Μέχρι και τον εαυτό μου μπουκόταρα το πρωί όταν με πήρε μια φίλη τηλέφωνο για να μου πει πως θάτανε ωραία ιδέα να κάνω και γω ένα podcast, πως αυτά είναι που σήμερα έχουνε απήχήση, είπε, τα ηχητικά άρθρα για κείνους που δεν έχουνε το χρόνο να διαβάσουνε. Να μην με διαβάζουνε όσοι δεν έχουν το χρόνο να διαβάσουνε, της απάντησα και της φάνηκε αφοριστικό, αλλά ήτανε η αλήθεια αφιλτράριστη, άν δεν βρίσκει κανείς το χρόνο να διαβάσει τότε κάτι πάει λάθος στις ζωές μας, αυτό πιστεύω, και αντί να διορθώνουμε το λάθος το κανονικοποιούμε…Καναπές και Ερνό λοιπόν. Επιμένω. Ειδικά αυτές τις μέρες και ειδικά αυτή την εποχή όπου όλα μοιάζουν ακυβέρνητα. Ή όπως το λέει καλύτερα η Ερνό: “Αυτό που λείπει από τον κόσμο είναι η πίστη σε μια υπερβατική αλήθεια…”. Και να σκεφτείτε για άλλες εποχές μιλούσε αλλά όπως και να το δεις είναι τρομαχτικά επίκαιρο.