Βροχερή γαλήνη

Κάθομαι σε μια κουνιστή καρέκλα πλάι σε μια τζαμόπορτα και είναι λίγες μέρες πριν αλλάξει ο χρόνος. Βρέχει. Βλέπω τη βροχή να πέφτει στην επιφάνεια μιας μικρής λιμνούλας στην αυλή και τους κυμματιστούς κύκλους που προκαλεί η κάθε σταγόνα. Την βλέπω και στα φύλλα, να κυλάει από την επιδερμίδα τους στο χώμα και να σχηματίζει μικρά λακκάκια, όμοια με κείνα των χαμόγελων. Είμαι τυλιγμένη με μια λεπτή κουβέρτα, δίπλα μου ανάβει το τζάκι, η φωτιά τσουρουφλίζει τα ξύλα, το γατί κοιμάται πάνω σε ένα μαξιλάρι γουργουρίζοντας και το γουργουρητό του φτάνει μέχρι τις πατούσες μου σαν υπολογίσιμη δόνηση, όχι από κείνες τις σεισμικές που τρομάζουν, από τις άλλες τις συμπαντικές που καθησυχάζουν.

Κρατώ ένα φλυτζάνι με καυτό τσάι, η άχνα του γαργαλεί την μύτη μου σαν πουπουλένιο χάδι, οι υπόλοιποι ακόμα κοιμούνται, η χθεσινοβραδινή σύναξη είχε όλα όσα σε καθηλώνουν το επόμενο πρωί στο κρεβάτι- μπόλικο ποτό, φαγητό, δυνατή μουσική και σφικτές αγκαλιές- και είναι περίεργο που κατάφερα να ξυπνήσω τόσο νωρίς, φταίει μάλλον η βροχή που τρύπωσε μέσα στ’αυτιά μου και με ειδοποίησε πως είναι ώρα μιας ησυχίας ευλογημένης. Σηκώθηκα στις μύτες των ποδιών μου, δεν έπλυνα καν το πρόσωπο μου, τυλίχτηκα την κουβέρτα, έφτιαξα το τσάι και άραξα στην κουνιστή κοιτώντας έξω μέχρι να ενσωματωθώ στην εικόνα της βροχής που έχει τόση γαλήνη μέσα της ώστε μούρχεται να της ζητήσω συγνώμη. Σπάνια σεβάστηκα την αυτονομία της, συνήθως την παραβιάζα στριμώχνοντας την με το ζόρι σε σκέψεις και συναισθήματα ξένα προς την ησυχία της και αυτή είναι μια παραδοχή που σηκώνει απολογία.

Ευθεία απέναντι μου είναι μια γέρικη ελιά, κοιτώ τον κορμό της που είναι γεμάτος αυλακιές, κοιτώ και τα φύλλα της που ασημίζουν, βρέχεται και ξεπλένεται από την κορφή μέχρι τη ρίζα εκατοντάδες χρόνια τώρα, ακίνητη στο ίδιο σημείο, σαν προαιώνιο μυστικό. Την περιεργάζομαι με μια συστολή που αντανακλαστικά συμβαίνει στην συνειδητοποίηση ότι αυτή η γέρικη ελιά γνωρίζει τις πραγματικές μου διαστάσεις και ίσως τώρα να με παρατηρεί εξονυχιστικά ψάχνοντας πάνω μου σημάδια ελάχιστης προόδου, δεν εννοώ μόνο δικά μου, εννοώ όλης της ανθρωπότητας. Αυτό ωστόσο που εκείνη λογαριάζει για πρόοδο, καμία σχέση δεν μπορεί να έχει, με κείνο που η λέξη αφέθηκε να σημαίνει, και ίσως ο λόγος που το βλέμμα μου μένει καρφωμένο πάνω της είναι γιατί τον τελευταίο καιρό τη γλώσσα τη δική της είναι που πασκίζω να συλλαβίσω- της ελιάς, των συννέφων, της βροχής, της λιακάδας- μήπως έτσι επιστρέψω στην πρώτη μου ύλη, σε ό,τι δηλαδή με συνιστά. Ή όπως το λέει καλύτερα ο Ελύτης “ένα ψήλωμα νοητό που θα χρειαστεί να το ξανανεβούμε για να εκτιμήσουμε σωστά τις διαστάσεις των πραγμάτων γύρω μας”. Αυτό είναι υποθέτω η ευχή μου για την νέα χρονιά, αυτό το ψήλωμα το νοητό, μακριά από τις λέξεις που υπονομεύουν το νόημα που προσποιούνται πως εκφράζουν και πιο κοντά σ’αυτό που υπερβαίνει, όπως λέει ο ποιητής, την κατατμηματισμένη ανθρωπότητα και ξέρει να διαρκεί. Ίσως έτσι η ζωή θα μοιάσει κάπως πιο εύκολη, όπως όταν κυκλοφορείς με σάνταλα, αρκεί να αφήσουμε το νου να ξεπεραστεί από τις σταγόνες μιας βροχής ή από το κρυφτό λευκών παχουλών συννέφων ή ακόμα από την συνεννόηση των πουλιών ανάμεσα στα γυμνά κλαδιά που τα ζεσταίνει ο ήλιος απαλά.

Τέτοιες είναι οι σκέψεις που εμφανίζονται μπροστά μου όσο κοιτώ την βροχή, παράξενες και συνάμα ανακουφιστικές, φανερώνονται ερήμην του μυαλού μου, το μυαλό στη θέα της γέρικης ελιάς έχει από ώρα αποδυναμωθεί, σίγησε αναγκαστικά υπακούοντας στον μετεωρισμό που εκείνη του υπέβαλε. Οι φίλοι εξακολουθούν να κοιμούνται, αντιλαμβάνομαι πως το τσάι μου έχει τελειώσει και αφήνω το φλυτζάνι στο πάτωμα, το γατί ξυπνά ενοχλημένο από το θόρυβο, βεβαιώνεται πως όλα παραμένουν στη θέση τους και αλλάζει στάση.

Σηκώνομαι από την καρέκλα και ανοίγω λίγο το παράθυρο, για να εισπνεύσω βρεγμένο χώμα και μυρωδιά ελιάς και αυτές οι λιγοστές κινήσεις, είμαι βέβαιη πια, πως είναι αρκετές για να παραμείνει κανείς καινούργιος. Και ίσως καλά κάνω να ευχηθώ κάτι ακόμα τώρα που η βροχή καθαρίζει τον αέρα, μια ευχή χρήσιμη όπως το να τολμήσουμε μέσα στη νέα χρονιά να πατήσουμε το πόδι μας λίγο πιο έξω από τα γήινα, να μεταπηδήσουμε δηλαδή από αυτό το πρώτο στάδιο που είναι η πραγματικότητα στο δεύτερο που είναι η μαγεία. Εκεί όπου -όπως γράφει ο Ελύτης- “εξακολουθούν να παλιώνουν τα πράγματα, παραμένει όμως καινούργιος ο θεός”.