Χειρόγραφες ιστορίες

“Θάλεγες πως παραμένεις πνεύμα ανήσυχο;” με ρώτησε η Μ και μου πήρε αρκετά λεπτά να σκεφτώ ποια απάντηση θάταν ειλικρινής. Το Πρόζακ ήτανε γεμάτο, ο φωτισμός χαμηλός, οι φίλοι έπιναν μπίρες και κρασιά και ήταν όλοι τους εκεί, σαν μια μεγάλη παρέα, για την παρουσιάση του “Χειρόγραφου”, με την Χαριτίνη πλάι μου καθισμένη σε μια πολυθρόνα και την κιθάρα της σε όρθια θέση σε ετοιμότητα για τραγούδι. Στο μεταξύ είχα διαβάσει ήδη μια από τις χειρόγραφες ιστορίες που μόλις εκδόθηκαν σε αυτό το βιβλίο, μιλήσαμε και για το πώς δημιουργήθηκαν τα σχέδια της Χαριτίνης που το καθένα αντιστοιχούσε σε μια από αυτές, είπαμε και για το τί προηγήθηκε της γραφής τους και τώρα βρισκόμουν στην στιγμή εκείνη όπου αυτή η ερώτηση της Μ. πλανιότανε στην ατμόσφαιρα προκαλώντας μου μια μυστήρια αναστάτωση. Έριξα μια γρήγορη ματιά στο κάθε πρόσωπο που με περιέβαλε και είδα πως το ζεστό πορτοκαλί φως έπεφτε στα μάγουλα σαν χάδι, ή μήπως ήθελα έτσι να το αισθάνομαι, ότι φορέσαμε όλοι τα ευάλωτα μας και μαζευτήκαμε στο όμορφο αυτό χώρο για να μοιραστούμε τρυφερότητα γιατί όπως λέει η Τοκαρτσούκ, η τρυφερότητα είναι το συνειδητό, αν και ελαφρώς μελαγχολικό, μοίρασμα του κοινού μας πεπρωμένου.

Η Μ. όμως περίμενε για την απάντηση και η αλήθεια είναι πως στο μυαλό μου εμφανίζονταν διάφορες λέξεις που άνοιγαν σαν μανιτάρια και που αν τις έβαζα την μια δίπλα στην άλλη θα συνέθεταν μια πρόταση ελκυστική, ενδεχομένως ευφάνταστη, αληθινή όμως θα ήτανε, εμένα αυτό ήταν που με παίδευε και άλλαζα κουβέντα ή παρίστανα πως τάχα μου διψώ και πως μια Φίξ θα διευκόλυνε την κατάσταση. Πάντα έγραφες βιωματικά, είπε κάποιος σαν σχόλιο και έστρεψε την προσοχή μακριά από την ερώτηση της Μ, άρπαξα την ευκαιρία σαν σωσίβιο, ναι οι ιστορίες που έγραφα ήταν ανέκαθεν προσωπικές, του είπα, ό,τι βίωνα και με υποψίαζε πως τελικά τίποτα δεν μπορεί να συναγωνιστεί την ίδια την ζωή και πως εκείνη θα βρίσκει πάντα τρόπο να μένει απρόβλεπτη, πολύ πιο φανταστική από την φαντασία μας, κάνοντας μας πού και που τη χάρη να αφήνει να διαφανεί μέσα στις ρωγμές της αυτό που αιωνίως θα μας ξεπερνά. Με ενδιέφερε ο άνθρωπος δηλαδή να ταξιδεύω μέσα στις διαφορετικές πραγματικότητες και να παρατηρώ πώς ο καθένας προσπαθεί να διαχειριστεί αυτό που του έλαχε, τις μέρες και τις νύχτες του, τα όνειρα και την μοναξιά του και κυρίως την ανάγκη του να αγαπήσει και να αγαπηθεί μήπως και έτσι βρει μια θέση και ένα νόημα σ’ αυτό τον κόσμο. Και τώρα μ’ αυτές εδώ τις χειρόγραφες ιστορίες ήρθε και προστέθηκε κάτι ακόμα σαν ερέθισμα κι αυτό ήταν η συνειδητοποίηση του πόσο ευάλωτοι είμαστε και ταυτόχρονα πόσο γεμάτοι θαύμα.

Παρέα με ’αυτή την συνειδητότητα ήταν που άρχισα τις βόλτες μου πρώτα την γειτονιά μου στην παλιά πόλη, ύστερα σε παραθαλάσσιες διαδρομές στην από δω και στην από κει πλευρά της γραμμής και αργότερα σε κοντινά ή μακρινά ταξίδια με προορισμό ένα τάμα ή μια προσευχή, παρατηρώντας οτιδηποτε μπορούσε να σπάσει το αδιαπέραστο και να με απαλάξει από την “πολιτισμένη” αδιαφορία για το διπλανό μας. Για να το πω αλλιώς επέστρεψα στα χειρόγραφα γιατί ένιωσα την αναγκαιότητα να ψάξω για ό,τι μας γιατρεύει και όχι για ό,τι μας αρρωσταίνει, με μια ενδόμυχη ελπίδα πως ίσως κάποια στιγμή καταφέρουμε να βρούμε ξανά μια νέα συνεννόηση μεταξύ μας που νάναι όμως τόσο παλιά όσο και η τρυφερότητα. Τώρα άν όλο αυτό σημαίνε πως παρέμενα ανήσυχο πνεύμα, δεν ήξερα να απαντήσω, ένιωθα όμως πως μέσα μου κάτι κλωτσούσε στην λέξη ανησυχία. Η Χαριτίνη μου έκανε νεύμα πως ίσως ηρθε η ώρα να πούμε κανένα τραγούδι και πριν προλάβω να της απαντήσω, είδα το βλέμμα της Μ και δεν ξέρω τί ακριβώς συνέβηκε εκείνη την στιγμή αλλά ένιωσα την λέξη την αληθινή να ανεβαίνει από την κοιλιά προς τα πνευμόνια μου και από κεί στο λαιμό μου, όπως την αναπνοή, και την ώρα που πήρε η Χαριτίνη την κιθάρα για να την κουρδίσει, άκουσα τον εαυτό μου να λέει στην Μ. πως εκείνο που λαχταρώ πια είναι η ησυχία και όχι η ανησυχία. Ησυχία, επανάλαβα, αυτή είναι η λέξη η αληθινή που πάει να πει πως σε αυτή είναι που πια θέλω να κατοικήσω και να μείνω εκεί μέσα μέχρι να νυχτώσει για τα καλά.

*Η συλλογή των χρονογραφημάτων μου με τίτλο “Χειρόγραφο” εκδόθηκε από την “Καθημερινή Κύπρου”