Της Ελένης Ξένου
Ο ποιητής γράφει πως αν ακούσω τί λέει η θάλασσα- και το λέει με το στόμα του φλοίσβου εδώ και χιλιάδες χρόνια- τότε θα κατανοήσω καλύτερα ποιά είμαι. Εκείνη ξέρει. Η θάλασσα ξέρει. Γι’αυτό και τώρα βγάζω το κεφάλι μου έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου και την αναπνέω και αυτή ευχαρίστως τρυπώνει μέσα στα ρουθούνια μου για να με ξεδιαλύνει.
Η μέρα είναι ηλιόλουστη, λες και δεν τρέχει τίποτα και όλα επανήλθαν στην θέση τους. Οδηγά ο Χ, εγώ συνοδηγός, παίζει μουσική δυνατά και χαζεύω έξω. Έχω αγωνία να εντοπίσω ανθισμένες μυγδαλιές, τους έχω ιδιαίτερη αδυναμία ή μάλλον κάτι περισσότερο από αδυναμία, ίσως επειδή από μικρή άκουγα τον πατέρα μου να επαναλαμβάνει συχνά εκείνο τον στίχο του Ρίτσου που ήταν και ο αγαπημένος του: “Ρώτησαν την μυγδαλιά που είναι ο Θεός και κείνη άνθισμε”. Μάλλον έτσι εξηγείται ότι η σχεδόν ευλαβική παρόρμηση που με ωθεί κάθε τέτοια εποχή να τις αναζητήσω, προφανώς πηγάζει από μια υποσυνείδητη ανάγκη να επανατοποθετηθώ στις πραγματικές μου διαστάσεις, τις μικρές και συνάμα τις απέραντες. Στο ραδιόφωνο παίζουν τραγούδια που διάλεξε ο Χ από κείνα τα ταξιδιάρικα που ταιριάζουν στις εκδρομές, δηλαδή σε διαδρομές όπου στο ελάχιστο ανακαλύπτεις θησαυρό μόνο και μόνο γιατί πήρες το αμάξι και έφυγες από την πόλη και τις γυάλινες παραμορφωτικές προεξοχές της. Ο ήλιος είναι ζεστός και η ζεστασιά του σε κάνει να πεθυμάς θάλασσα όπως πεθυμά κανείς την ανεμελιά μιας αλλοτινής αθωότητας κι’αυτός είναι ένας λόγος σοβαρός για να πάρεις τους δρόμους. Η φύση σε όλη την διαδρομή είναι μαγική, σούρχεται να κυλιστείς μέσα στα ψηλά πράσινα στάχυα της και να ξαπλώσεις στο χώμα ανάσκελα, με τα χέρια και τα πόδια ανοιχτά, αυτό έκανα όταν ήμουνα μικρό παιδί, σε κείνη την ηλικία με τίποτα δεν μπορούσε η λογική να νικήσει το ένστικτο, το ένστικτο ήτανε η μόνη "λογική”.
Οι μυγδαλιές εμφανίζονται στην διαδρομή σποραδικά μέσα σε καταπράσινες πεδιάδες, διάσπαρτες εδώ και κεί, βάζω πείσμα να μην γλιτώσει καμμιά από το βλέμμα μου, να απορροφήσει όλη την μαγεία τους η ίριδα μου μέχρι να φτάσουμε στον παραλιακό, όπου δεν θάναι πια ορατές. Είναι σαν ποίημα, έτσι τις αισθάνομαι, τις περιβάλει ένας μετέωρος συμβολισμός που εντείνει την αίσθηση του υπερβατικού και δεν είναι καν υπαινιγμός, είναι μια ολάνθιστη καθαρογραμμένη πρόταση από ένα αόρατο χέρι.
Η θάλασσα στο βάθος παραμένει ήρεμη λες και αποφάσισε πως σήμερα, ό,τι κι’αν προκύψει, αυτή θα μείνει ατάραχη και μόλις στρίβουμε προς τον παραλιακό προτείνω να κάνουμε μια στάση και να περπατήσουμε στην ακτή της, να φορτιστεί το σώμα μας, να φτάσει το ιώδιο μέχρι το τρίτο μας μάτι. Ο Χ συμφωνεί, σβήνει το αμάξι, καθόμαστε στην άμμο και βγάζουμε τα παπούτσια και τις κάλτσες μας, ο αέρας είναι κρύος και ο ήλιος αρνείται να του ανεβάσει την θερμοκρασία. Χώνω τα πόδια μέσα στην άμμο, μικρά βοτσαλάκια γαργαλάνε τα δάχτυλα μου, το νερό είναι παγωμένο αλλά και τόσο διάφανο που ξεδιψά η ψυχή σου.
Πιο πέρα εντοπίζω μια βάρκα, χωμένη κι’αυτή στην άμμο, μια μικρή ψαρόβαρκα από κείνες τις παλιές, που διασχίζουν τόσο αργά τη θάλασσα ώστε να προλαβαίνουν όλα-και συ μαζί- να καινουργιώσουν. Κατευθύνομαι προς το μέρος της, ο Χ μένει πίσω, μπαίνω μέσα στην βάρκα και αρχίζω να κάνω κουπί, παριστάνω πως κωπηλατώ και είναι λες και βρίσκομαι ήδη μεσοπέλαγα, ένας δύο περαστικοί-συνταξιούχοι Εγγλέζοι- με λοξοκοιτούν, αδιαφορώ πλήρως αν με νομίζουν για σαλεμένη. Συνεχίζω το κουπί μου και ταξιδεύω νοερά στις θάλασσες του κόσμου κι’αν αυτό είναι δυνατό να συμβαίνει έχω σοβαρή υποψία πως είναι επειδή εξακολουθώ να πιστεύω στις ανθισμένες μυγδαλιές. Και στον ποιητή που επιμένει πως “κι’αν το θαύμα έγινε απρόσιτο στις μέρες μας, δεν σημαίνει ότι τα στοιχεία που το συνιστούν έπαψαν να υπάρχουν”.
