Του Σταύρου Χριστοδούλου
Πρέπει να μιλήσουμε για τον Λάρη. Πρώτον, επειδή κέρδισε επάξια τα 15 λεπτά δημοσιότητας που του αναλογούν ακόμα κι αν αυτό συμβαίνει για τους εντελώς λάθος λόγους. Και δεύτερον, επειδή αποτελεί ύψιστη υποκρισία να αποφεύγουμε την ονοματολογία, όταν ο εν λόγω κύριος ρίχνει λάσπη στον ανεμιστήρα. Ο δικηγόρος, που στο συλλογικό υποσυνείδητο είναι καταγεγραμμένος ως «ο γιος της Βραχίμη», τοποθετήθηκε δημόσια για το θέμα που προέκυψε με την αναγραφή των ονομάτων των γονέων στις ταυτότητες. Στην ανάρτησή του επιτέθηκε με αήθη τρόπο κατά της Σάβιας Ορφανίδου, η οποία ως μονογονιός τάχθηκε κατά της αναγραφής των ονομάτων. Αν και γνωρίζω την άποψη που υποστηρίζει ότι δεν πρέπει να ανακυκλώνουμε το σκουπιδαριό, γιατί θα πνιγούμε από την μπόχα του, επιλέγω να αναδημοσιεύσω ένα απόσπασμα από την επίμαχη ανάρτηση: «Η Σάβια ήταν δημόσια υπάλληλος. Και ενώ ήταν δημόσια υπάλληλος, δεν είχε χρόνο να βρει άντρα να κάνουν μαζί παιδί (είχε και υποχρεώσεις ως πολιτευτής -ή πολιτεύτρια- είπε). Έτσι αποφάσισε να κάνει παιδί με δότη έτσι ώστε το παιδί της να μεγαλώσει χωρίς πατέρα και μας χρέωσε και τη δαπάνη γιατί φταίμε εμείς που δεν είχε χρόνο να βρει άντρα να κάνουν μαζί ένα παιδί ενώ με ένα καλό κυβερνητικό μισθό, χωρίς παιδιά και υποχρεώσεις, δεν είχε λεφτά να πληρώσει η ίδια την εξωσωματική».
Δεν θα σταθώ στην ουσία των όσων λέει. Η κιτρινίλα της ανάρτησης όμως έχει ενδιαφέρον εάν εκλάβουμε τον Λάρη ως «σύμπτωμα» της εποχής μας. Ο ίδιος βεβαίως δεν αφορά κανένα και τα σχόλιά του για τα ΜΜΕ που ευθύνονται για «τη μείωση του IQ του κυπριακού πληθυσμού κατά 5 τουλάχιστον μονάδες» (sic) είναι ανάξια λόγου. Αυτό που εκπροσωπεί όμως, τον μέσο παντελονάτο Κυπραίο, κάθε άλλο παρά αμελητέο είναι.
Η Σάβια Ορφανίδου, μια γυναίκα που επέλεξε να αποκτήσει παιδί με δότη σπέρματος, δέχτηκε λάσπη από τους ομοίους του Λάρη στα κοινωνικά δίκτυα. Η χυδαιότητα των σχολίων γι’ αυτήν και το παιδί της ήταν το καμπανάκι για να θυμηθούμε την «άλλη Κύπρο» που κυκλοφορεί εκεί έξω και πολύ βολικά θέλουμε να προσπερνούμε. Ένας κόσμος βαθιά συντηρητικός, με επιθετικά αντανακλαστικά απέναντι σε οτιδήποτε εκφεύγει της νόρμας. Ομοφοβικοί, ξενόφοβοι, φουστανελάδες, εθνικιστές, ρατσιστές, μια οπισθοδρομική κομπανία που κραδαίνει τα σύμβολα του «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια». Οι άνθρωποι αυτοί όχι μόνο ανήκουν και στα δύο φύλα αλλά βρίσκονται παντού, σε όλο το φάσμα της κοινωνικής διαστρωμάτωσης. Ο Λάρης, για παράδειγμα, εκτός από γνωστός δικηγόρος και γιος της μαμάς του, διδάσκει σε φοιτητές του Πανεπιστημίου Κύπρου.
Το γεγονός ότι ο Πρύτανης Τάσος Χριστοφίδης εξέφρασε τον αποτροπιασμό του είναι παρήγορο, πλην όμως δεν κατευνάζει τις ανησυχίες για το ότι ένας τόσο χαμηλού επιπέδου άνθρωπος έχει θέση στην ανώτερη βαθμίδα της εκπαίδευσης.
Πρέπει λοιπόν να μιλάμε για τον Λάρη, ακόμη κι αν με αυτό τον τρόπο φωτίζουμε τα 15 θλιβερά λεπτά δημοσιότητας που του αναλογούν. Γιατί μόνο έτσι θα αναπτύξουμε αντιστάσεις ως κοινωνία. Προσωπικά αυτή τη λογική ενστερνίζομαι, είτε μιλάμε για τα μπουμπούκια των κοινωνικών δικτύων, είτε για τα άνθη του κακού της πολιτικής. Διδακτικό παράδειγμα: Το κυπριακό παράρτημα της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή θα συνεχίσει να απλώνει τα πλοκάμια του μέσα στην κοινωνία όσο τους αφήνουμε στην ησυχία τους. Αν όμως εκτεθούν στα φώτα της δημοσιότητας (όχι διά του ξεπλύματος αλλά της αντιπαράθεσης) τότε υπάρχει ελπίδα οι δημοκρατικοί πολίτες να ξυπνήσουν ώστε να μην πέσουν στην παγίδα.
Μια που φτάσαμε στους μαυροπουκαμισάδες, όμως, θα ήταν άδικο πιστεύω να μη μοιραστεί τη δόξα του Λάρη ο λαλίστατος βουλευτής, πρώην ΔΗΣΥ, τέως ΕΛΑΜ και νυν ανεξάρτητος, Ανδρέας Θεμιστοκλέους: «Ρε δεν αντέχω τόση πρόοδο! (…) Δεν κατανοούν αυτοί οι θαρραλέοι υπέρμαχοι της προόδου ότι αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά πολτοποίηση και ισοπέδωση προς τα κάτω! Και δεν προβληματίζονται ότι όλοι οι υπόλοιποι πολίτες δεν φταίνε σε τίποτε αν κάποιοι άλλοι πολίτες δεν ξέρουν την μάνα ή τον τζύρη τους». Όχι, δεν είναι γραφικό. Είναι επικίνδυνο.
