Το εκκωφαντικό τίποτα

Αν πρέπει να επιλέξω ένα μόνο επίθετο για την Έφη Ξάνθου θα ήταν το «χειμαρρώδης». Με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Με τα καλά του και τα κακά του. Με τον ενθουσιασμό και την ορμή για τα πιστεύω της, αλλά ενίοτε και με συναισθηματικές υπερβολές. Γι’ αυτό αιφνιδιάστηκα από το ύφος της επιστολής παραίτησής της. Μια επιστολή κόλαφος για το κόμμα που υπηρέτησε επί 23 συναπτά έτη αλλά διατυπωμένη με μέτρο. Ιδού χαρακτηριστικό δείγμα γραφής: «Δυστυχώς δεν μπορώ πλέον με καθαρή την συνείδησή μου να παραμείνω μέλος. Μπήκα στην πολιτική αρένα για να φέρω αλλαγή. Ένα Κίνημα που εθελοτυφλεί και αποφεύγει να πάρει απόφαση για τις πιο σημαντικές εκλογικές διαδικασίες του τόπου δεν θέλει την αλλαγή. Θέλει απλά να υπάρχει. Και αυτό δεν είναι αρκετό πλέον για εμένα».

Αποχώρησε λοιπόν και η Ξάνθου από το Κίνημα των Οικολόγων. Η 16η παραίτηση από την Κεντρική Επιτροπή σε διάστημα δύο χρόνων. Το σώμα αριθμεί 67 άτομα, κάντε τα μαθηματικά και θα καταλάβετε το μέγεθος του φυλλορροήματος. Μια ευθύνη που βαραίνει βεβαίως τους ώμους του Γιώργου Περδίκη και για ένα επιπλέον λόγο: το ανερυθρίαστο φλερτ με τη γραφικότητα. Να θυμίσουμε, σε όσους ίσως το ξεχνούν, ότι την ώρα που παλιά στελέχη έπαιρναν την πόρτα της εξόδου, ο μέγας ηγέτης έκανε πρόταση στον ινφλουένσερ Φειδία για να συμμετάσχει στο ευρωψηφοδέλτιο. Δεν έχει σημασία ότι εν τέλει έφαγε πόρτα (και) από τον Φειδία, καθώς ο νεαρός ακολούθησε τις παραινέσεις των ακολούθων του να μην μπλέξει. Το γεγονός ότι ένα κοινοβουλευτικό κόμμα, το οποίο πολιτεύεται υποτίθεται στη βάση μιας προοδευτικής ευρωπαϊκής ατζέντας, πλατσουρίζει στα απόνερα των social media είναι τουλάχιστο θλιβερό.

Ποιος είναι ο Φειδίας; Ή μάλλον τι εκπροσωπεί το φαινόμενο Φειδίας στις επικείμενες εκλογές; Το εκκωφαντικό τίποτα. Μόνο εξυπνάδες, κοινοτοπίες και πρώτου επιπέδου σχόλια, τάχαμου αντισυστημικά. Συμπαθής φαίνεται ο Φειδίας. Για να πιει ενδεχομένως μαζί του κάποιος μια μπύρα, αλλά όχι για να του εμπιστευτεί την εκπροσώπηση της χώρας στο Ευρωκοινοβούλιο. Όταν λοιπόν ένα κόμμα επιλέγει να συνεργαστεί με ένα τέτοιο άτομο, αποκαλύπτει την πολιτική του ένδεια. Όχι του (όποιου) Φειδία αλλά του Περδίκη, ο οποίος επιμένει να πολιτεύεται σε πείσμα των συρρικνωμένων εκλογικών ποσοστών του κόμματός του.

Αν το πρόβλημα ήταν ο Περδίκης και το Κίνημα Οικολόγων τα πράγματα θα ήταν απλά. Και θα λύνονταν μάλλον με μια παραίτηση, όπως έκανε η Έφη Ξάνθου, η οποία αποχώρησε αξιοπρεπώς από τον μικρό τιτανικό. Δυστυχώς, όμως, το πρόβλημα υπερβαίνει και τον Περδίκη και την Ξάνθου και τον Φειδία. Το «εκκωφαντικό τίποτα» αποτελεί σύμπτωμα της εποχής μας και διατρέχει το πολιτικό σύστημα οριζόντια. Γραφικοί πολιτικοί άλλωστε υπήρχαν ανέκαθεν στα κόμματα. Δεν έχει σημασία αν λέγονται π.χ. Ζαχαρίας Κουλίας ή Χρύσανθος Σαββίδης (μια ματιά στα social media του δεύτερου θα σας πείσει για τα πολιτικά του κυβικά και το αφήνουμε ως εδώ μια που το ΔΗΚΟ βρίσκεται σε εορταστικό κλίμα λόγω επετείου).

Το πιο επικίνδυνο –φευ– δεν είναι η γραφικότητα. Ούτε καν ο λαϊκισμός. Αλλά η απουσία πολιτικού περιεχομένου που κρύβεται πίσω από ένα μετα-πολιτικό αμπαλάζ. Το τι ζούμε σήμερα είναι απλώς μια πρόγευση του τι θα ακολουθήσει, ενώ οι ψηφοφόροι θα εθίζονται όλο και πιο πολύ στη ρηχότητα των κοινωνικών δικτύων. Σε μια πολιτική συγκυρία όπου ο νεο-συντηρητισμός επελαύνει σε όλη την Ευρώπη και στην Κύπρο το ακροδεξιό κόμμα «κανονικοποιείται», πολιτικές καριέρες κτίζονται με όρους δημοφιλίας και φωτογένειας. Έχοντας αυτά κατά νου, την πρόσφατη παραίτηση της Έφης Ξάνθου μπορούμε να τη «διαβάσουμε» με δύο τρόπους: Ως μια μικρού βεληνεκούς εσωκομματική κρίση των Οικολόγων ή ως ένα ακόμα σύμπτωμα απαξίωσης των κομματικών μηχανισμών. Πολύ φοβάμαι πως ισχύει το δεύτερο. Δεν βρισκόμαστε ενώπιον μιας πολιτικής κρίσης αλλά μέσα στη δίνη μιας πολιτικής καταιγίδας όπου επιπλέουν οι φελλοί. Ο πήχης έχει κατέβει τόσο χαμηλά ώστε να μπορούν να τον υπερπηδούν με ευκολία μετρίως μέτριοι πολιτικοί με αμφιλεγόμενο λαϊκό έρεισμα.