Τα πήλινα πόδια

Η πρόσφατη δημοσκόπηση του Reporter και της IMR αποτυπώνει ενδιαφέρουσες όψεις του πολιτικού τοπίου εφτά μήνες μετά τις προεδρικές εκλογές. Τα ποσοστά που αναδιαμορφώνουν τον κομματικό χάρτη συγκεντρώνουν, όπως είναι φυσικό, και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον: με το ΑΚΕΛ, έπειτα από μια μακρά πτωτική περίοδο, να κερδίζει την πρωτιά (20%) και τον ΔΗΣΥ να είναι στη δεύτερη θέση (18%), ως αποτέλεσμα του εσωτερικού διχασμού που προέκυψε μετά την εκλογή του Νίκου Χριστοδουλίδη. Το ΕΛΑΜ εμφανίζεται πλέον ως η τρίτη πολιτική δύναμη με διψήφιο μάλιστα ποσοστό (12%) με μια συντηρητική εθνικιστική ατζέντα που δεν περιορίζεται μόνο στο μεταναστευτικό. Για τα υπόλοιπα κόμματα το εντυπωσιακότερο δεν είναι η κατάταξη (τέταρτο το ΔΗΚΟ με 7% και πέμπτο κόμμα οι Οικολόγοι με 4%), αλλά τα ισχνά ποσοστά των ουραγών (ΕΔΕΚ 2% και ΔΗΠΑ 1%), τα οποία δεν εμπίπτουν καν στο στατιστικό λάθος. Αναρωτιέμαι λοιπόν: αν αυτή είναι η εικόνα, πώς θα αντέξει η κυβέρνηση με τέτοια στηρίγματα; Βλέποντας μάλιστα και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των αρχηγών των συμπολιτευόμενων κομμάτων, δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι η κυβερνητική συμμαχία στηρίζεται σε πήλινα πόδια. Τόσο εύθραυστα, που, αν συνεχίσει αυτή η κατηφορική πορεία, θα κινδυνεύσει σοβαρά να γκρεμοτσακιστεί.

Συνοπτικά: Ο Νικόλας Παπαδόπουλος καταγράφει 32% θετικές απόψεις - 63% αρνητικές, ο Μάριος Καρογιάν 20% θετικές - 73% αρνητικές και ο Μαρίνος Σιζόπουλος 18% θετικές απόψεις - 76% αρνητικές. Για τον πρόεδρο της ΕΔΕΚ τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα, αφού μόλις ένας στους τέσσερις παραδοσιακούς ψηφοφόρους του κόμματος έχουν θετική άποψη για τον πρόεδρό τους. Εδώ δεν μιλάμε πια για αναμενόμενη κυβερνητική φθορά αλλά για πανωλεθρία. Αν θέλουμε δε να είμαστε στοιχειωδώς ρεαλιστές θα πρέπει να δεχτούμε ότι μια διακυβέρνηση που δεν έκλεισε ένα χρόνο ζωής είναι αδύνατον να προκαλέσει αυτού του είδους τις παράλληλες απώλειες. Κάτι άλλο συμβαίνει λοιπόν, και αυτό το κάτι πρέπει να το ερμηνεύσουμε όχι με πολιτικούς αλλά με υπαρξιακούς όρους: τα κόμματα του Κέντρου, ιδιαίτερα η ΔΗΠΑ και η ΕΔΕΚ, δεν πείθουν πλέον για την αναγκαιότητα ύπαρξής τους. Είναι κόμματα αμιγώς πελατειακά, απαξιωμένα στη συνείδηση των πολιτών. Για ένα ιστορικό κόμμα όπως η ΕΔΕΚ αυτό είναι τραγικό, καθώς φαίνεται ότι ο Μαρίνος Σιζόπουλος με τις αλλοπρόσαλλες θέσεις του έχει τοποθετήσει την ταφόπλακα πάνω από το κόμμα που ίδρυσε ο Βάσος Λυσσαρίδης.

Τούτων δοθέντων, εύλογα προκύπτει το ερώτημα εάν ο Νίκος Χριστοδουλίδης θα μπορέσει να ανοίξει τον κυβερνητικό βηματισμό, κουβαλώντας αυτά τα βαρίδια και περπατώντας με αυτά τα πήλινα πόδια. Σύμφωνα με το κυβερνητικό ρεπορτάζ αυτός είναι ο λόγος που ο πρόεδρος έχει στραμμένο το βλέμμα προς τον Δημοκρατικό Συναγερμό. Και γι’ αυτό δεν προχωρά σε ανασχηματισμό, αν και αντιλαμβάνεται το επικοινωνιακό κόστος κάποιων επιλογών του, γιατί προσδοκά σε αλλαγή στάσης του ΔΗΣΥ το 2024. Για την επίτευξη αυτού του στόχου βοηθούν και πρωτοκλασάτα στελέχη του κόμματος, όπως π.χ. ο Ευθύμιος Δίπλαρος, οι οποίοι φλερτάρουν ανοιχτά με το Προεδρικό, ενώ επίσημα ασκούν «υπεύθυνη αντιπολίτευση».

Το πρόβλημα, τόσο για τον Νίκο Χριστοδουλίδη όσο και για τους υποστηρικτές του στον ΔΗΣΥ, είναι ότι όλα αυτά δεν συμβαίνουν σε κενό πολιτικό χρόνο. Ο πρόεδρος ακόμα έχει την πολυτέλεια να καταναλώνει από το προσωπικό του πολιτικό κεφάλαιο, αλλά αυτό δεν είναι ανεξάντλητο. Η πρώτη επέτειος της διακυβέρνησής του θα τον βρει μέσα στην καρδιά μιας προεκλογικής περιόδου όπου θα κριθούν πολλά: από τις υποσχέσεις για το νέο ύφος εξουσίας που έταξε και απογοήτευσε (π.χ. υπόθεση υπερωριών Δόξας Κωμοδρόμου) ή τις προσδοκίες για μια καλύτερη ποιότητα ζωής κι ένα καλύτερο αύριο (π.χ. ακρίβεια, στέγη κ.ά.). Με ποιους αλήθεια θα δώσει τη μάχη για να κερδίσει ξανά την εμπιστοσύνη της κοινής γνώμης; Με τον απαξιωμένο Καρογιάν, τον ανύπαρκτο Σιζόπουλο ή τον επισφαλή Νικόλα, ο οποίος ηγείται ενός κόμματος που φυλλοροεί; Αν οι τάσεις που καταγράφονται στη δημοσκόπηση της IMR σταθεροποιηθούν τους επόμενους μήνες, θα είναι ένας δύσκολος χειμώνας για το κυβερνητικό στρατόπεδο.