Του Σταύρου Χριστοδούλου
Δεν χρειάζεται να πάμε πολύ πίσω. Πριν από ένα χρόνο, τέτοιο καιρό, ήμασταν στην καρδιά της προεκλογικής περιόδου των προεδρικών. Τους μήνες που προηγήθηκαν οι υποψήφιοι είχαν ήδη ξεδιπλώσει το αφήγημά τους. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης, ως το αδιαφιλονίκητο φαβορί σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, ακολουθούσε μια επικοινωνιακή στρατηγική η οποία εκ του αποτελέσματος τού βγήκε σε καλό: λιγότερες προτάσεις - περισσότερο όραμα. Το στραπάτσο βέβαια με την κλεμμένη ομιλία του Ιωάννη Κασουλίδη είχε κάνει ζημιά, αλλά δεν κατάφερε να φρενάρει τον φέρελπι υποψήφιο. Σημασία άλλωστε δεν είχαν οι λέξεις αλλά το νόημά τους. Και το νόημα εμπεριείχε μια ακαταμάχητη έννοια: ελπίδα.
Ελπίδα για το αύριο. Ελπίδα για μια χώρα χωρίς τις αγκυλώσεις του παρελθόντος. Το πελατειακό κράτος, τη γραφειοκρατία, το ρουσφέτι, τη διαφθορά, τη διαπλοκή. Μπορεί ένα πρόσωπο που είχε πρωταγωνιστική θέση στο κάδρο της προηγούμενης διακυβέρνησης να φέρει την αλλαγή; Αυτό το ερώτημα έθεταν οι ανθυποψήφιοί του. Μπορεί, απαντούσε το επιτελείο Χριστοδουλίδη. Γιατί ο υποψήφιος είναι νέος και δεν κουβαλάει τα βαρίδια του αμαρτωλού κράτους του ’60. Και γιατί έχει όραμα να οικοδομήσει ένα δικαιότερο, σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος που θα ανταποκρίνεται στα αιτήματα της νέας εποχής. Επαναλαμβάνω: δεν έχει σημασία το λεκτικό αλλά η ουσία. Γι’ αυτό ανέβηκε τόσο ψηλά ο πήχης των προσδοκιών. Επειδή ο ίδιος ο Νίκος Χριστοδουλίδης τον ανέβασε εκεί.
Όσοι τον πίστεψαν και τον ψήφισαν έφαγαν την πρώτη κρυάδα με τον διορισμό του Υπουργικού Συμβουλίου. Την πρώτη κορυφαία πολιτική του πράξη σύμφωνα με τον ίδιο. Επτά μήνες μετά, νομίζω θα συμφωνήσουμε πως το πρόβλημα δεν εξαντλείται στην υπουργοποίηση του Μιχάλη Χατζηγιάννη. Είναι βαθύτερο, καθώς αφορά και άλλα μέλη της κυβέρνησης που αδυνατούν να ανταποκριθούν στο περιβόητο «κοινωνικό συμβόλαιο». Διδακτικό παράδειγμα: ο κατά τ’ άλλα συμπαθής υπουργός Οικονομικών Μάκης Κεραυνός, ο οποίος μελετά επί μακρόν τη λήψη μέτρων, ενώ η ακρίβεια επελαύνει με κίνδυνο να γονατίσει τα νοικοκυριά τον χειμώνα. Το παράδειγμα του ΥΠΟΙΚ δεν είναι τυχαίο. Είναι σοβαρός άνθρωπος, με εμπειρία και καλές προθέσεις. Πλην όμως αυτά δεν αρκούν. Η σύγχρονη διακυβέρνηση απαιτεί εκτός από όραμα, τεχνογνωσία, ταχύτητα και πολιτική βούληση, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε σύγκρουση με κατεστημένες νοοτροπίες. Στο τελευταίο ειδικά φαίνεται να χωλαίνει η κυβέρνηση.
Την πρώτη κρυάδα ακολούθησαν και άλλες. Κυρίως όσες αφορούν επιλογές των «αρίστων», για να θυμηθούμε τις παρακαταθήκες του τέως. Κουμπάροι, φίλοι και υπερωρίες. Άχαρες ιστορίες που απογοήτευσαν τόσο, ώστε ο πρόεδρος να αμφισβητείται πλέον ανοιχτά. Ώσπου φτάσαμε και στο ζήτημα των συντάξεων για να ανακαλύψουμε –έκπληκτοι– ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης κατέχει τον τίτλο του νεαρότερου Κύπριου συνταξιούχου. Ή για να μην είμαι άδικος, ενός εκ των νεαρότερων, αφού δεν μπορώ να σκεφτώ πολλούς που απολαμβάνουν το προνόμιο της συνταξιοδότησης από 45 ετών. Για τις πολλαπλές συντάξεις, βεβαίως έχει δίκαιο ο πρόεδρος να ειρωνεύεται την όψιμη ευαισθησία των κομμάτων για το θέμα, αφού σχετικό νομοσχέδιο είναι στα συρτάρια της Βουλής από το 2016 (κατατέθηκε από τον Αβέρωφ Νεοφύτου). Το πρόβλημα όμως δεν είναι αυτό. Ή μάλλον, δεν είναι μόνο αυτό. Το θλιβερό και με αυτή την υπόθεση είναι ότι ο πήχης των προσδοκιών κατέβηκε ακόμα περισσότερο. Από τον ίδιο τον Νίκο Χριστοδουλίδη μάλιστα, ο οποίος αμυδρά θυμίζει πια τον εαυτό του κατά την προεκλογική περίοδο. Γιατί κάποτε, όχι πολύ καιρό πριν, υπήρξε ένας πολλά υποσχόμενος υποψήφιος.
Υγ. Ο νέος πρόεδρος χαρακτηρίζεται από αναποφασιστικότητα. Δεν πρόκειται για αυθαίρετη κρίση, το ομολογούν άλλωστε οι συνεργάτες του. Το μαρτυρούν όμως και οι πράξεις του, ή μάλλον η απουσία πράξεων. Η αναβλητικότητά του. Το πρόσφατο παράδειγμα με τον αρχηγό της Αστυνομίας είναι μια τέτοια περίπτωση. Μια εκκρεμότητα που έληξε τελικά με δήλωση της υπουργού Δικαιοσύνης, αφήνοντας ερωτηματικά για την αποφασιστικότητα του προέδρου να παρέμβει. Δυστυχώς γι’ αυτόν, η εικόνα με την άδεια καρέκλα στη σύσκεψη στο Προεδρικό (όπου ο κύριος Παπαθεοδώρου δεν προσκλήθηκε) αποτελεί μια κηλίδα στο προφίλ του.
