Τα οξύμωρα έλκονται

«Εάν γινόταν αυτό το πράγμα, είναι καταδικαστέο και να μην το ξανακάνει» είπε με το γνωστό αφοπλιστικό του ύφος ο Αλέκος Τρυφωνίδης στην εκπομπή της Κατερίνας Ηλιάδη. Να εξηγήσουμε ότι «αυτό το πράγμα» είναι τα fake accounts και το πρόσωπο που θα συμβούλευε «να μην το ξανακάνει» είναι ο Νίκος Χριστοδουλίδης. Ομολογώ πως όση ώρα τον άκουγα σκεφτόμουν ότι ο πληθωρικός βουλευτής της ΔΗΠΑ αδικείται. Αν πολιτευόταν στην Ελλάδα είμαι βέβαιος πως η cult περσόνα του θα δοξαζόταν στις επιθεωρησιακές σκηνές.

Αφορμή για την απολαυστική παρλάτα του ήταν τα προεόρτια της απόφασης του κόμματός του να προστεθεί στους υποστηρικτές του Νίκου Χριστοδουλίδη. Έτσι λοιπόν, ο Μάριος Καρογιάν θα καταλάβει μια θέση στο τραπέζι δίπλα στον Νικόλα Παπαδόπουλο και τον Άγγελο Βότση, σε μια άτυπη ανασύσταση του παλιού ΔΗΚΟ. Όσοι απορούν πώς ξεπεράστηκαν οι διαφορές που τους χώριζαν, στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, θα πρέπει μάλλον να μελετήσουν καλύτερα τον κομματικό χάρτη υποστήριξης του τέως ΥΠΕΞ. Γιατί εκτός από το διασπασμένο ΔΗΚΟ βρέθηκαν στο ίδιο μετερίζι και οι πάλαι ποτέ σύντροφοι της ΕΔΕΚ Σιζόπουλος και Βαρνάβα. Για να συνταχθούν με την Ελένη Θεοχάρους, τον Ανδρέα Θεμιστοκλέους και πρόσωπα του ΔΗΣΥ όπως ο Βίκτωρας Παπαδόπουλος. Σε ποια βάση συναντώνται όλοι αυτοί; Σύμφωνα με τους ίδιους, στη βάση των συμφωνιών που έκαναν με τον υποψήφιο, ο οποίος δηλώνει την πρόθεσή του για δημιουργία κυβέρνησης ευρείας αποδοχής. Χωρίς ανταλλάγματα ή προσυμφωνημένο μοίρασμα της κυβερνητικής πίτας, είπε. Δεν έχει νόημα να συζητάμε σε αυτή τη φάση εάν όλα αυτά ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Η ίδια η ζωή θα δικαιώσει ή θα διαψεύσει και αυτές τις «δεσμεύσεις» ανάλογα με την έκβαση των εκλογών.

Εκείνο που έχει νόημα κατά την άποψή μου είναι να εξετάσουμε πώς θα γίνεται πρακτικά η δουλειά. Πώς δηλαδή θα εκφραστεί αυτή η πανσπερμία απόψεων στη διακυβέρνησή του Νίκου Χριστοδουλίδη χωρίς να δημιουργηθεί αλαλούμ. Αλλά για να μη θεωρητικολογούμε, ας δούμε δύο πρακτικά παραδείγματα: Το πρώτο αφορά στο ΓεΣΥ, την κορωνίδα της κοινωνικής πολιτικής. Ο Μαρίνος Σιζόπουλος έχει δηλώσει σε όλους τους τόνους ότι θέλει να το ξηλώσει. Πολύ πιθανόν να πάρει συγκεκριμένες κοινοβουλευτικές πρωτοβουλίες, όπως έκανε και στο παρελθόν. Σε αυτή την περίπτωση πώς θα ενεργήσει ο Νίκος Χριστοδουλίδης; Θα συγκρουστεί με έναν εκ των υποστηρικτών του ή θα υποχωρήσει από τις προγραμματικές του θέσεις;

Θα υπάρχει Μηχανισμός Επίλυσης Διαφορών σύμφωνα με δήλωση του αντιπροέδρου της ΔΗΠΑ Γιάννου Λακκοτρύπη, άσχετο αν μετά προσπάθησαν να το μαζέψουν. Για να το κάνουμε λιανά, ώστε να μην υπάρχει καμιά σκιά αμφιβολίας σε αυτή την ομολογουμένως ευφάνταστη ιδέα, όλοι αυτοί που υποστηρίζουν τον Νίκο Χριστοδουλίδη θα επιλύουν τις διαφορές τους με μια διαδικασία παρόμοια με εκείνη που αφορά στη λύση του Κυπριακού. Γεγονός που μας οδηγεί στο δεύτερο πρακτικό παράδειγμα: το μοντέλο της λύσης.

Αναρωτιέμαι αλήθεια, εάν υποθέσουμε ότι ο Μηχανισμός Επίλυσης Διαφορών θα λειτουργήσει για θέματα εσωτερικής διακυβέρνησης, υπάρχει έστω και ένας αφελής που να πιστεύει ότι μπορεί να γεφυρώσει τις διαφορετικές αντιλήψεις για την επίλυση του Κυπριακού; Πέρα από ανακόλουθο, κάτι τέτοιο ακούγεται και ανιστόρητο. Όταν τα οξύμωρα έλκονται, η χώρα μπαίνει σε περιπέτειες. Πώς μπορούν οι πολέμιοι της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας, όπως η Θεοχάρους ή ο Σιζόπουλος για παράδειγμα, να δεχτούν επανέναρξη της διαδικασίας των συνομιλιών με αυτή τη βάση συμφωνίας; Οπότε εύλογα αναρωτιόμαστε: Ο Νίκος Χριστοδουλίδης τι ακριβώς συμφώνησε μαζί τους; Τι τους έταξε και σε τι δεσμεύτηκε; Αυτά τα ερωτήματα πρέπει να απαντηθούν ώστε να κατανοήσουν και οι πολίτες την πρόταση διακυβέρνησής του.

Έχει σημασία να σταθούμε στο Κυπριακό, γιατί χωρίς τη λύση η χώρα δεν θα ξεκολλήσει από το τέλμα που βρίσκεται σήμερα. Ένα κολοβό κράτος δεν έχει ελπίδες προόδου για να λειτουργήσει με όρους του 21ου αιώνα. Ο υποψήφιος Πρόεδρος επιβάλλεται να έχει ξεκάθαρη γραμμή πλεύσης. Αλλιώς θα οδηγηθούμε σε μια κυβερνητική σύμπραξη που μπορεί να παρασύρει την πατρίδα μας σε αχαρτογράφητα νερά.