Πολιτική κρότου λάμψης

Ιδεοθύελλα στον λόφο! Δεν τον προλαβαίνουμε τον πρόεδρο με τη φόρα που πήρε. Ξεκίνησε με την ανάκληση των διαβατηρίων και συνέχισε με τη νεκρανάσταση του Συντάγματος του ’60. Για τα διαβατήρια, πάντως, αν το αναλύσουμε με όρους της αγοράς, υπάρχει μια εξήγηση: τώρα που μας έβαλε χέρι η Ευρωπαϊκή Ένωση και δεν μπορούμε πια να ξεπουλάμε, κάνουμε παιχνίδι πάνω από τα αποκαΐδια του Κυπριακού.

Η απολαυστικότερη παράμετρος αυτού του θλιβερού κατά τ’ άλλα μνημείου προχειρότητας είναι οι κλακαδόροι. Η γνωστή απορριπτική κομπανία που μονίμως πλειοδοτεί σε πατριωτισμό. Αυτοί οι απίθανοι τύποι, η Ιντιφάντα του καναπέ, οι οποίοι παπαγαλίζουν τα ίδια κούφια συνθήματα χρόνια τώρα χωρίς να τολμούν να αρθρώσουν τη μύχια επιθυμία τους: τζείνοι ποτζεί τζιαι εμείς ποδά. Εν προκειμένω ενθουσιάστηκαν με την ανάκληση των διαβατηρίων, ενέργεια η οποία στον δικό τους φαντασιακό κόσμο μεταφράζεται ως πράξη τιμωρίας, δικαιοσύνης και αντίστασης. Ενώ ξέρουν πολύ καλά πως πρόκειται για ένα πυροτέχνημα, το οποίο μας απομακρύνει ακόμα περισσότερο από την όποια ελπίδα συνεννόησης για τη λύση του Κυπριακού.

Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή: δικαιούμαστε να επιβάλουμε κυρώσεις σε αυτούς που κατέχουν παράνομα τη μισή μας πατρίδα; Η απάντηση είναι ναι.Φυσικά και ναι! Ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ το είπε απλά, με μια φράση που εμπεριέχει όλη την πολιτική ουσία: «Από τη μια θέλετε χωριστό κράτος και από την άλλη διαβατήριο», υπέδειξε στον θρασύτατο Τατάρ. Σωστά και λογικά όλα αυτά, πλην όμως δεν μπορούμε να μη βλέπουμε και την «ουρά»: Η ενέργεια αυτή αποσκοπεί κάπου; Και πώς αλλιώς θα την κρίνουμε, εάν δεν γνωρίζουμε πού ακριβώς στοχεύει; Οι ενστάσεις στην απόφαση του προέδρου εστιάζονται σε αυτήν τη διάσταση: την αναποτελεσματικότητα του εγχειρήματος. Πρόκειται για ευκαιριακή πολιτική κρότου λάμψης, η οποία προκαλεί εντυπώσεις στο ελληνοκυπριακό ακροατήριο αφενός και στέλνει αρνητικά μηνύματα στους Τουρκοκυπρίους αφετέρου.

Οι αντιδράσεις στα Κατεχόμενα είναι χαρακτηριστικές. Όλοι ανεξαιρέτως, κόμματα, Τύπος και μαζικές οργανώσεις, θεώρησαν την ενέργεια εχθρική. Αντιθέτως στη δική μας πλευρά, ζήσαμε μια πολιτική τιτανομαχία: το ΕΛΑΜ και την ΕΔΕΚ να τσακώνονται για την πατρότητα της ιδέας. Οι ομογάλακτοι των εγκληματιών της Χρυσής Αυγής μάλιστα, εκτός από την ικανοποίησή τους για το γεγονός ότι η κυβέρνηση υιοθέτησε τη δική τους θέση υπερθεμάτισαν, ζητώντας από τον πρόεδρο «να εγκαταλείψει το εσφαλμένο δόγμα του κατευνασμού». Αν σας θυμίζουν κάτι τα περί κατευνασμού δεν είναι τυχαίο. Θα έπρεπε να ντρέπονται όσοι συμπλέουν με τους φασίστες και κανένα πατριωτικό τσιτάτο δεν πρόκειται να το ξεπλύνει αυτό.

Το δύσκολο ερώτημα είναι εάν αυτό που ζήσαμε τις τελευταίες ημέρες θα αποτελέσει και τον μπούσουλα της κυβερνητικής πολιτικής στους μήνες που θα ακολουθήσουν. Εάν θα κάνει δηλαδή ο Νίκος Αναστασιάδης διαχείριση ζημιών στο Κυπριακό, με το βλέμμα του στραμμένο στο εσωτερικό ακροατήριο. Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον σε αυτή την περίπτωση δεν είναι η αναμενόμενη αντίδραση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά ο διχασμός που παρατηρείται στον Δημοκρατικό Συναγερμό. Αν το «διχασμός» ακούγεται υπερβολικό, ας κρατήσουμε τη διόλου αμελητέα διαφοροποίηση πρωτοκλασάτων στελεχών. Ο πρώτος σε σταυρούς βουλευτής Λευκωσίας Δημήτρης Δημητρίου προκάλεσε εκνευρισμό στον λόφο, όταν πρόλαβε να διαφοροποιηθεί προτού ακόμα ληφθεί η απόφαση από το Υπουργικό. Η πολιτική του «χειραφέτηση», σε κάθε περίπτωση, καταγράφηκε. Ενδιαφέρουσα ήταν επίσης η τοποθέτηση της Ξένιας Κωνσταντίνου, η οποία επικαλέστηκε την πολιτική Κληρίδη για να καυτηριάσει την απόφαση. Το κερασάκι το έβαλε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος Νίκος Τορναρίτης με το σαρκαστικό σχόλιο: «Εύχομαι και ελπίζω να ακυρώσουμε και τα διαβατήρια που πουλήσαμε σε διεθνείς απατεώνες». Το κόμμα φυσικά έβγαλε ανακοίνωση στήριξης της κυβέρνησης, καθηκόντως, παρά τον προβληματισμό του Αβέρωφ Νεοφύτου. Με ένα ερωτηματικό να ρίχνει τη σκιά του πάνω από την Πινδάρου: Το σκληρό ροκ του Νίκου Αναστασιάδη είναι συγκυριακό ή υποκρύπτει μια στροφή σκλήρυνσης της στάσης του στο Κυπριακό; Γιατί αν ισχύει το δεύτερο και με τους Τούρκους να επιμένουν στα δύο κράτη, τότε ίσως πρέπει ν’ αρχίσουμε να χωνεύουμε την ιδέα της ντε φάκτο διχοτόμησης.