Είναι Ωχ

Ο τίτλος της «Liberation» ήταν ό,τι πιο ευθύβολο γράφτηκε για το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου των εκλογών στη Γαλλία: C’ EST OUF. Τηρουμένων των αναλογιών, αυτός είναι ο τίτλος για όσα μονοπώλησαν την επικαιρότητα στην Κύπρο τη βδομάδα που πέρασε με πρωταγωνιστή τον Δημοκρατικό Συναγερμό: ΕΙΝΑΙ ΩΧ.

Δεν αναφέρομαι στην τιτανομαχία Αβέρωφ – Νίκαρου, ούτε στα ποιήματα που έδωσαν τροφή για σωρεία σκωπτικών σχολίων. Θεωρώ πολύ πιο ενδιαφέρουσα την παρέμβαση της προέδρου του ΔΗΣΥ, η οποία έστειλε τρία μηνύματα στο συναγερμικό ακροατήριο: Α. «Να νοιαζόμαστε πιο πολύ για το κόμμα». Β. «Να λέγονται λιγότερα». Γ. «Ό,τι ανήκει στο παρελθόν να μείνει εκεί». Ιδιαίτερα το τρίτο δεικνύει ότι η ηγεσία του ΔΗΣΥ δεν κατάλαβε τίποτε, όχι μόνο από τον καυγά των τέως, αλλά ούτε και από το αποτέλεσμα των διπλών εκλογών. Γιατί, εντάξει, ας δεχτούμε πως η πρώτη αντίδραση τη νύχτα της 9ης Ιουνίου εξέφραζε την ανακούφιση ότι αποφεύχθηκαν τα χειρότερα. Αλλιώς δεν έχουν νόημα οι πανηγυρισμοί ενός κόμματος το οποίο απώλεσε σχεδόν πέντε (5) μονάδες και έχασε σχεδόν όλους τους μεγάλους δήμους. Την επομένη όμως ξημέρωσε μια άλλη μέρα. Ο αυθορμητισμός καταλάγιασε και ακούστηκαν κάποιες ψύχραιμες φωνές για το καμπανάκι που κτύπησε η κάλπη. Ένα μήνα μετά δε, με αφορμή τη σύγκρουση Αναστασιάδη – Αβέρωφ, αποκαλύφθηκε το πιο κακά κρυμμένο συναγερμικό μυστικό: το κόμμα είναι ένα καζάνι που βράζει και το κουκούλωμα των προβλημάτων δεν βοηθά στην επίλυσή τους. Το επεσήμανε άλλωστε και ο βουλευτής του ΔΗΣΥ Δημήτρης Δημητρίου σε παρέμβασή του: «Το πρόβλημα στον Δημοκρατικό Συναγερμό είναι ότι δεν έγινε η αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος των Προεδρικών Εκλογών την ώρα που έπρεπε να γίνει και τα βάλαμε κάτω από το χαλί. Προσωπικά λέω, όπως έλεγα και τότε, ότι έπρεπε να γίνει μια τολμηρή, μια εις βάθος αποτίμηση του αποτελέσματος. Η ηγεσία επέλεξε να μην το κάνει, όπως επέλεξε να μην το κάνει ούτε τώρα για τις δημοτικές εκλογές, κι αυτό ελπίζω να μην το βρούμε πάλι μπροστά μας».

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Δημήτρης Δημητρίου τολμά να πει αλήθειες και δεν είναι η πρώτη φορά βεβαίως που βρίσκει απέναντί του το κομματικό κατεστημένο. Δεν θα σταθούμε όμως σε αυτό καθώς το θέμα δεν είναι μια ακόμα εσωκομματική σύγκρουση. Το «Είναι Ωχ» στην περίπτωση του ΔΗΣΥ αφορά κυρίως στη νοοτροπία «ό,τι ανήκει στο παρελθόν να μείνει εκεί». Η Αννίτα Δημητρίου θα έπρεπε να γνωρίζει ότι το παρελθόν δεν είναι ένα μικροκομματικό θέμα για να το σπρώξουμε κάτω από το χαλί. Το παρελθόν καθορίζει το παρόν. Κι όχι μόνο καθορίζει το παρόν, αλλά δίνει μοιραία το στίγμα των προθέσεων για το μέλλον.

Είναι εύκολο να εκδίδει κανείς ανακοινώσεις, ψέγοντας το σήμερα λες και η πολιτική πραγματικότητα στην Κύπρο προήλθε από παρθενογένεση. Όταν εγκαλεί όμως η πρόεδρος του ΔΗΣΥ τη νυν κυβέρνηση π.χ. για το περιβόητο συρματόπλεγμα Νουρή, εύλογα προκύπτει η απορία γιατί το κόμμα της σιωπούσε επί υπουργίας Νουρή και διακυβέρνησης Αναστασιάδη. Ή όταν βιώνουμε το αδιέξοδο των συνομιλιών για το Κυπριακό κάτω από τη σκιά της ιδεοθύελλας περί δύο κρατών δεν μπορούμε να σφυρίζουμε αδιάφορα λες και πρόκειται για παλιές ιστορίες.

Ο λόγος που επιβάλλεται να μιλάμε με τόλμη για το παρελθόν είναι για να αναγνωρίσει ο καθένας το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί. Εκτός φυσικά κι αν είσαι ο αδιόρθωτος Πρόδρομος Προδρόμου, με την επιλεκτική πολιτική μνήμη, οπότε επιλέγεις να γίνεις συνήγορος του Αναστασιάδη και να προσπεράσεις τα ηθικά ελλείμματα της διακυβέρνησής του (εμπόριο χρυσών διαβατηρίων). Η πρόεδρος του ΔΗΣΥ όμως εμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή ως το αντίπαλον δέος του Προδρόμου. Οφείλει, λοιπόν, για να μη δικαιωθεί η πρόβλεψη του Δημήτρη Δημητρίου «αν δεν αλλάξουμε, θα κλαίμε επί ερειπίων», να αντιμετωπίσει το παρελθόν. Και να βάλει στην άκρη τον κομματικό πατριωτισμό καρφώνοντας σαν πρόκες τις λέξεις, για να μνημονεύσουμε τον Μανόλη Αναγνωστάκη που αυτή τη βδομάδα είχε την τιμητική του.