Ο εχθρός του γελοίου

Φοβάμαι πως δεν θα πρωτοτυπήσω ούτε σήμερα επαναλαμβάνοντας αυτό που λέω συχνά: ο εχθρός του γελοίου είναι το γελοιωδέστερο. Το κεφάλαιο Φειδίας, με όλα όσα γίνονται τις τελευταίες βδομάδες στις Βρυξέλλες, είναι ένα καλό και διδαχτικό παράδειγμα. Ο νεαρός έχει μετατρέψει τη συμμετοχή του στο Ευρωκοινοβούλιο σε reality show, με σειρά αναρτήσεων για τον νέο συναρπαστικό κόσμο που απλώνεται μπροστά του. Από το ανθρακούχο νερό που προσφέρεται δωρεάν στο Ευρωκοινοβούλιο, μέχρι σοβαρές ψηφοφορίες τις οποίες αντιμετωπίζει με τη λογική βάλτε τώρα που γυρίζει. Ο κόσμος ψηφίζει για όλα. Και ο ενθουσιώδης Φειδίας ακολουθεί την πλειοψηφική τάση των followers του. Όμορφα, απλά και ιντερνετικά.

Το τραγικό βεβαίως δεν είναι όσα ευφάνταστα κατεβάζει ο νους του Φειδία με την πνευματική καθοδήγηση του κυρίου Λουκάνικου (Λουκά Νίκος – παλιός καθηγητής του και σημαντικός παίχτης στο μεταπολιτικό παιχνίδι που μόλις ξεκίνησε). Το θλιβερό είναι το γεγονός ότι σοβαροί άνθρωποι όχι μόνο δηλώνουν ενθουσιασμένοι με το «φαινόμενο» αλλά του δίνουν και πολιτικές διαστάσεις. Τα περί άμεσης δημοκρατίας είναι μονάχα ένα παράδειγμα των όσων λέγονται ελαφρά τη καρδία. Ακόμα χειρότερο είναι το επαρχιώτικο σύνδρομο «δείτε πόση απήχηση έχει ο Φειδίας στο εξωτερικό». Ειδικά μετά το σχόλιο (και το share) του Elon Musk όπου «η Κύπρος έγινε γνωστή σε όλο τον κόσμο»! Δεν θέλω να χαλάμε τις καρδιές μας κυριακάτικα, αλλά μήπως να σκεφτόμασταν τον λόγο που γίναμε viral; Γιατί και το video με τον πιτσιρικά που πλήρωσε ο Φειδίας 50 ευρώ για να φάει ένα αποτσίγαρο έπαιξε πολύ στην Ελλάδα, αλλά ήταν σκουπίδι.

Με αυτές τις απόψεις ίσως σας ξενίσει η προτροπή μου να δείτε το ντοκιμαντέρ του Φειδία για την εκλογή του. Κατ’ αρχάς όποιος ασχολείται έστω και ξώφαλτσα με την επικοινωνία πρέπει να το δει οπωσδήποτε. Είναι τουλάχιστο εντυπωσιακός ο τρόπος που δούλεψε η ολιγομελής ομάδα του, κυρίως ως προς τη μεθοδολογία. Η γνώση των νέων «εργαλείων» επικοινωνίας στο digital περιβάλλον δεν ήταν καθόλου επιδερμική. Γνώριζαν πολύ καλά τι έκαναν και εργάστηκαν συγκροτημένα επί πολλούς μήνες με πάθος. Μπορεί η εικόνα που έβγαινε προς τα έξω να ήταν ενός 24χρονου που έκανε την πλάκα του, η πραγματικότητα όμως ήταν άλλη. Ο κύριος Λουκάνικος τον καθοδηγούσε σε κάθε του βήμα και σύμφωνα με τον ίδιο τον Φειδία έκανε ταχύρρυθμα μαθήματα ώστε στη συνέχεια να φέρει το περιεχόμενο στο ύφος του, γνωρίζοντας τι ακριβώς ήθελε το κοινό του. Ως εδώ, η υπόθεση έχει μεγάλο ενδιαφέρον και ουδείς νομιμοποιείται να τη σνομπάρει γιατί είναι σαν να αρνείσαι τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Χωρίς να υποτιμούμε βεβαίως το γεγονός ότι όλα αυτά έγιναν κάτω από μύτη πολιτικών, δημοσκόπων και δημοσιογράφων δίχως να καταλάβει κανείς τίποτε.

Αν φύγουμε όμως από τις «τεχνικές λεπτομέρειες» και πάμε στα αμιγώς πολιτικά, το πράγμα μπάζει από παντού. Το «φαινόμενο» είναι επικίνδυνο καθώς ανοίγει τον ασκό του Αιόλου για ένα είδος πολιτικής συμπεριφοράς που μπορεί να αποδειχτεί καταστροφική. Στο ντοκιμαντέρ ο Φειδίας αφηγείται μια ιστορία η οποία αφορά στο πολιτικό περιεχόμενο και την οποία θεωρώ εξαιρετικά σημαντική για να καταλάβουμε πού ακριβώς μπλέξαμε. Κάποια στιγμή αποφάσισαν να κοινοποιήσουν τη θέση τους για το μεταναστευτικό. Απλοϊκά δοσμένη μεν, αλλά πάντως θέση. Η οποία προσομοιάζει με αυτήν της Αριστεράς για ίση κατανομή των προσφύγων στις χώρες της Ε.Ε. Οι followers άρχισαν να γράφουν τα δικά τους σχόλια – πολλά απ’ αυτά αρνητικά. Τότε ο Φειδίας, με την καθοδήγηση του μέντορά του, αποφάσισε να αποσύρει τη θέση γιατί δεν ήθελε προφανώς να δυσαρεστήσει κανένα.

Αυτό το είδος πολιτικής θέλουν όσοι κατακεραυνώνουν τα κόμματα, χαϊδεύοντας τα αφτιά του νεαρού ΥouTuber; Και τι θα γίνει αν το 2026 γεμίσει η Βουλή μας Φειδίες που δεν θα έχουν άποψη για τίποτε αλλά θα ανεβάζουν μόνο εξυπνακίστικα βιντεάκια για χαζομάρες; Λίγη αυτοσυγκράτηση νομίζω δεν έβλαψε κανένα. Ιδιαίτερα όσους θέλουν να λογίζονται σοβαροί και είναι σε θέση να αναγνωρίσουν το γελοίον του πράγματος.

stavros.christodoulou@gmail.com