Του Σταύρου Χριστοδούλου
Η ανάγνωση της πολιτικής επικαιρότητας, σε σχέση με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα του Κυπριακού, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η κυβέρνηση χαρακτηρίζεται από πολιτικό διπολισμό. Από τη μια έχουμε τον Κωνσταντίνο Κόμπο, ο οποίος πιστώνεται με σοβαρούς χειρισμούς και μετρημένες δηλώσεις στις Βρυξέλλες κατά τη διάρκεια της συνάντησης των υπουργών Εξωτερικών με τη συμμετοχή του Τούρκου ομολόγου του. Στην άλλη πλευρά έχουμε τον υφυπουργό Τουρισμού Κώστα Κουμή, η παρουσία του οποίου στη Βουλή προκάλεσε αλγεινές εντυπώσεις. Η απόφασή του να σταματήσουν οι μονοήμερες εκδρομές στα Κατεχόμενα ήταν πολιτικά ανερμάτιστη, στον αντίποδα της δημιουργίας καλού κλίματος για την επανέναρξη των συνομιλιών. Δύο τινά: αν ο πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν γνώριζε τι έπραξε ο υπουργός του, οφείλει να τον μαζέψει. Σε μια τέτοια χρονική συγκυρία, έπειτα από τη μεγαλύτερη περίοδο απραξίας στο Κυπριακό, δεν μπορεί ο ερασιτεχνισμός ενός υπουργού να δυναμιτίζει το κλίμα. Αν πάλι ο πρόεδρος γνώριζε για την απάντηση που δόθηκε στην TUI, καταλήγουμε στον διπολισμό που λέγαμε πριν, καθώς η ενέργεια αυτή βρίσκεται σε διάσταση με τις στρατηγικές επιλογές του υπουργού Εξωτερικών. Για την ιστορία πάντως, όπως δήλωσε ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Τουρισμού Κυριάκος Χατζηγιάννης: «Όλες αυτές οι εκδρομές γινόντουσαν, γίνονται και είναι στο πλαίσιο του κανονισμού της πράσινης γραμμής». Κάποιος καλός άνθρωπος στην κυβέρνηση ας εξηγήσει στον Κώστα Κουμή, το αυτονόητο: αν δεν γίνονται οι εκδρομές με διαπιστευμένους ξεναγούς, θα την αναλάβει ο κάθε άσχετος με κίνδυνο να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα του κατοχικού καθεστώτος.
Για να κατανοήσει βεβαίως κανείς τα πιο πάνω, πρέπει να μην υποκύπτει στο δέλεαρ του φτηνού (και ανέξοδου –φευ) πατριωτισμού. Μια πρακτική στην οποία επιδίδονται οι επαγγελματίες πολιτικοί του λεγόμενου «απορριπτικού» χώρου επί δεκαετίες. Ένας απ’ αυτούς, ο πρόεδρος της ΕΔΕΚ, σε συνέντευξή του την περασμένη Κυριακή επανέλαβε τον γνωστό του εαυτό. Για τα εσωτερικά προβλήματα που οδήγησαν σε συρρίκνωση το κόμμα του υποστήριξε (ξανά) ότι φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από τον ίδιο. Γι’ αυτό και την πιο ενδιαφέρουσα κορώνα την κράτησε για το τέλος, σε μια ερώτηση που αφορούσε στην ουσία των χειρισμών του Κυπριακού. Αφού ανέπτυξε το σκεπτικό του σύμφωνα με το οποίο η ρεαλιστική σχολή σκέψης που προκρίνει τη ΔΔΟ είναι καταδικασμένη να αποτύχει, ο συνάδελφος Φρίξος Δαλίτης τού υπέβαλε το κρίσιμο ερώτημα: Τι προτείνετε δηλαδή; Δεδομένου ότι η ΕΔΕΚ αποτελεί ένα από τους πιο δυνατούς κρίκους του αντιομοσπονδιακού μπλοκ, έχει ενδιαφέρον να ακούσουμε τι απάντησε ο Μαρίνος Σιζόπουλος για τη λύση του Κυπριακού: «Η ΕΔΕΚ προτείνει αλλαγή της διαδικασίας των συνομιλιών. Η πλευρά μας πρέπει να επιμείνει στη σύγκληση διεθνούς διάσκεψης. Είναι απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, η οποία καθορίζει το Κυπριακό ως θέμα εισβολής και κατοχής. Προφανώς σε μια τέτοια διαδικασία αντίπαλο μέρος θα είναι η Τουρκία και όχι οι εγκάθετοί της, στην τ/κυπριακή ηγεσία. Εάν αρνηθεί να λάβει μέρος τότε θα είναι εκτεθειμένη, και οι όποιες ευθύνες δεν θα επιμερίζονται και στην πλευρά μας».
Τυπική περίπτωση blame game δηλαδή. Ένα ανεύθυνο πολιτικό παιχνίδι εσωτερικής κατανάλωσης που τροφοδότησε κομματικές καριέρες εδώ και μισό αιώνα. Γιατί αν ο Κουμής χρεώνεται με άγνοια κινδύνου, ο Σιζόπουλος, ως παλιά καραβάνα της πολιτικής, δεν έχει καμία δικαιολογία να υποστηρίζει μια τόσο κραυγαλέα επιδερμική πρόταση. Αλήθεια τώρα; Η διεθνής διάσκεψη είναι η πανάκεια για τη λύση του προβλήματος; Αν αυτή είναι η γεωπολιτική ανάλυση της «άλλης σχολής σκέψης» ζήτω που καήκαμε. Και στο διά ταύτα: Ο λόγος που σπαταλάμε φαιά ουσία για να το αναλύουμε είναι επειδή η ΕΔΕΚ περιλαμβάνεται στα συγκυβερνώντα κόμματα. Διαφορετικά, θα το αντιμετωπίζαμε ως μια ακόμα άσκηση πατριωτικής γυμναστικής, έτσι για να έχουν κάποιοι να λένε. Ευθύνη του προέδρου της Δημοκρατίας λοιπόν είναι να τραβήξει μια καθαρή γραμμή στο επόμενο Εθνικό Συμβούλιο. Όπως όλα δείχνουν, αυτό το φθινόπωρο των 50 χρόνων από το καταστροφικό 1974, θα δοκιμαστούν τόσο οι καλές προθέσεις-εξαγγελίες όσο και η πολιτική βούληση.
stavros.christodoulou@gmail.com
