Του Σταύρου Χριστοδούλου
Ήταν μια καλή βδομάδα για τον Νικόλα Παπαδόπουλο. Έπειτα από μια μακρά χλιαρή περίοδο, όπου έδειχνε να μη βρίσκει τον βηματισμό του, κατάφερε να αναδείξει σε κεντρικό θέμα της προεκλογικής εκστρατείας το διακύβευμα του τρίτου κόμματος. Η γκάφα του ΕΛΑΜ για έκδοση ταξιδιωτικών εγγράφων στους μετανάστες ήταν η ευκαιρία που το ΔΗΚΟ τόσο καιρό περίμενε, οπότε ο πρόεδρός του έριξε αμέσως το γάντι στον Χρίστου για τηλεοπτικό debate.
Δεν γνωρίζω αν ο πρόεδρος του ΕΛΑΜ υποτίμησε τον Νικόλα ή υπερτίμησε τον εαυτό του. Σε κάθε περίπτωση αυτό που είδαμε ήταν έναν Χρίστου αδιάβαστο και πρόχειρο. Πέρα από τα γνωστά συνθήματα και τη φοβιστική ρητορική, το μόνο που πέτυχε ήταν να πετάει εξυπνακίστικες ατάκες του τύπου «άλλοι επιλέγουν φιέστες των ΛΟΑΤΚΙ και άλλοι είναι θρονικοί επίτροποι». Γνωρίζω το επιχείρημα που υποστηρίζει ότι οι οπαδοί του αυτά θέλουν ν’ ακούσουν. Σε αυτές τις εκλογές όμως το ΕΛΑΜ αντλεί ψήφους από ένα ευρύτερο ακροατήριο. Αυτοί οι ψηφοφόροι λοιπόν, αμφιβάλλω αν πείσθηκαν από τις γενικεύσεις του Χρίστου και τον πολιτικό του κυνισμό. Τον ρώτησε π.χ. ο Μιχάλαρος αν ευνοεί τα pushbacks με βία, και ψέλλισε κάτι ακατανόητα. Επέμενε ο συνάδελφος, ρωτώντας τον ευθέως αν συμφωνεί με τη βύθιση, και ο πρόεδρος του ΕΛΑΜ απάντησε με μια ασάφεια περί «ανάλογης βίας».
Αυτόν τον αντίπαλο είχε απέναντι του ο Νικόλας Παπαδόπουλος και εκμεταλλεύτηκε όλες τις αδυναμίες του. Κατάφερε να τον ξεγυμνώσει πολιτικά, κι όχι μόνο για τη επίμαχη πρόταση της έκδοσης ταξιδιωτικών εγγράφων. Υπενθύμισε δε και την άλλη σοφή ιδέα του ΕΛΑΜ για την παγοποίηση της εξέτασης των αιτήσεων, αναδεικνύοντας μια μεγάλη αλήθεια, την πολιτική ένδεια του κόμματος της κυπριακής Ακροδεξιάς. Το πρόβλημα του ΕΛΑΜ δεν είναι μόνο το τι λέει, αλλά ότι δεν αντιλαμβάνεται το αληθινό κόστος όσων προτείνει. Έκανε όμως ακόμα κάτι ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ, το οποίο εκτός από πολιτικά ευθύβολο υπήρξε και τηλεοπτικά αποτελεσματικό. Άδειασε τον Χρίστου για τον ρόλο του στο σκάνδαλο Αββακούμ και έθεσε το εύλογο ερώτημα γιατί ΕΛΑΜ και κουκουλοφόροι πάνε μαζί. Είτε μιλάμε για τα επεισόδια της Χλώρακας, είτε για τους τραμπουκισμούς της Λεμεσού, είτε για τα περίεργα αλισβερίσια στη Μητρόπολη Ταμασού, το ΕΛΑΜ έχει πάντοτε μια θέση στο κάδρο. Τυχαίο; Μάλλον όχι, αλλά υποθέτω είναι δική του ευθύνη να μας πείσει για το αντίθετο.
Το δύσκολο ερώτημα είναι βεβαίως αν η νίκη του ΔΗΚΟ σε αυτή τη μάχη αρκεί ώστε να μην κατρακυλήσει στην τέταρτη θέση. Φοβάμαι πως όχι. Αφενός επειδή εδώ και πολύ καιρό το ΕΛΑΜ κατάφερε να απλωθεί οριζόντια στην κυπριακή κοινωνία εντελώς αθόρυβα και κάτω από τη μύτη των άλλων κομμάτων. Το γεγονός αυτό καταγράφεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις και αποδίδεται στη λεγόμενη «κανονικοποίησή» του, τη μετατροπή του δηλαδή από παραμάγαζο της Χρυσής Αυγής σε ένα ακροδεξιό κόμμα τύπου Μελόνι. Αφετέρου, δεν πρέπει να ξεχνάμε τα ακροδεξιά δεκανίκια στους άλλους κομματικούς μηχανισμούς. Το ΔΗΚΟ, όσο οξύμωρο κι αν φαίνεται, υπέθαλψε απόψεις στην κοινοβουλευτική του ομάδα που δεν απέχουν πολύ από τον ακραίο συντηρητισμό του ΕΛΑΜ. Αναρωτιέμαι για παράδειγμα, πόσο τυχαίο είναι το γεγονός ότι ο Νικόλας Παπαδόπουλος στη μετωπική του σύγκρουση με τον Χρίστου δεν άγγιξε την τοξική ρητορική του ΕΛΑΜ για τα λεγόμενα «κοινωνικά ευαίσθητα» θέματα; Μήπως γιατί μέρος του εκλογικού του ακροατηρίου φλερτάρει με το αφήγημα της Ακροδεξιάς;
Το 2024 δεν είναι 2019, υπό την έννοια ότι δεν θα υπάρξει ξανά σωσίβιο για κόμματα του κεντρώου χώρου που παραπαίουν στις δημοσκοπήσεις. Στις προηγούμενες ευρωεκλογές διασώθηκε η ΕΔΕΚ από βέβαιο ναυάγιο, καθώς μη παραδοσιακοί ψηφοφόροι των σοσιαλιστών λειτούργησαν ως ανάχωμα στο ΕΛΑΜ. Αυτή τη φορά τα πράγματα είναι πιο δύσκολα και πιο σύνθετα. Το κάθε κόμμα οφείλει να δουλέψει για τον εαυτό του ώστε να φρενάρει τις διαρροές προς την Ακροδεξιά. Το ΔΗΚΟ λοιπόν μπορεί να κατέγραψε καλές επιδόσεις αυτή τη βδομάδα, αλλά το διακύβευμα της 9ης Ιουνίου παραμένει ανοιχτό.
