Του Σταύρου Χριστοδούλου
«Ως βλήματα πτυέλων εκστομίζεται ο πολιτικός λόγος. Και μας ακούει ο λαός, ένας λαός εν πολλοίς ανερμάτιστος, εξαθλιωμένος, φτωχοποιημένος, χωρίς όραμα και ελπίδα». Ξεκινώ με αυτές τις δύο αράδες, από τη συνέντευξη της Ελένης Θεοχάρους στον «Φιλελεύθερο», για να επαναλάβω μια άποψη που διατύπωσα και παλαιότερα: ανάμεσα στα βαρετά ανθρωπάκια του Γαΐτη και τη Θεοχάρους, βρίσκω πιο ενδιαφέρουσα την ιδιοσυγκρασιακή Ελένη. Προτρέχω δε να διευκρινίσω, ώστε ν’ αποφύγουμε τους ολοφυρμούς στα προοδευτικά αλώνια, ότι με την πρόεδρο της Αλληλεγγύης διαφωνώ σχεδόν σε όλα. Αλλά της αναγνωρίζω ότι ο λόγος της δεν εξαντλείται στο θλιβερό λεξιλόγιο των 300 λέξεων και το χιούμορ της, προσόν σπάνιο για πολιτικό, υπερβαίνει τις όποιες εμμονές της.
Τώρα που «ξανασυστηθήκαμε», λοιπόν, σημαντικό κατά πώς φαίνεται στους τοξικούς καιρούς που ζούμε, ας περάσουμε και στο διά ταύτα: τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Όχι αυτόν που έδειξε ο Αβέρωφ στην εκπομπή του Καρεκλά. Για τον «ελέφαντα» Νίκο Αναστασιάδη άλλωστε έχει χυθεί πολύ μελάνι τις τελευταίες ημέρες. Δικαίως κατά την άποψή μου, αφού ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας επέλεξε να προστατεύσει τα νώτα του και όχι να στηρίξει τον υποψήφιο του κόμματός του. Η ανοχή Αναστασιάδη στην υποψηφιότητα Χριστοδουλίδη είναι το χειρότερα κρυμμένο μυστικό της μικρής μας πόλης. Το προμελετημένο «ξέσπασμα» του Αβέρωφ λοιπόν είναι αφενός κατανοητό κι αφετέρου εξυπηρετεί την ανάγκη του blame game εν όψει του χειρότερου σεναρίου.
Έλεγα πριν όμως για τον «άλλο» ελέφαντα. Για τον οποίο οφείλουμε να μιλήσουμε επειδή δεν έχει να κάνει με κομματικές αντιπαλότητες αλλά με την ίδια την ύπαρξή μας σε αυτή τη χώρα. Αφορά στη συμφωνημένη βάση λύσης του Κυπριακού και τον δρόμο που προτίθεται να ακολουθήσει στις διαπραγματεύσεις ο υποψήφιος για την Προεδρία Νίκος Χριστοδουλίδης. Αν τα fake accounts και η λογοκλοπή θεωρούνται θέματα χαμηλής πολιτικής που «υποβιβάζουν το επίπεδο του πολιτικού λόγου», τότε ας επικεντρωθούμε στα ουσιώδη: όπως η ΔΔΟ, για παράδειγμα, ως κλειδί για την επίλυση του Κυπριακού. Σε αυτή την περίπτωση έχει ενδιαφέρον ν’ ακούσουμε τι λέει η Ελένη Θεοχάρους, θερμή υποστηρίκτρια της υποψηφιότητας του τέως ΥΠΕΞ: «Πιστεύω ότι το ψευδοδίλημμα “υπέρμαχοι ΔΔΟ” έναντι “Απορριπτικών” έχει εκλείψει. Ουδείς Πρόεδρος που υποστηρίζει τη ΔΔΟ θα μπορέσει να τη διαπραγματευθεί με την Τουρκία ως λύση του Κυπριακού. Η ΔΔΟ προσφέρεται μόνο για να τρωγόμαστε μεταξύ μας, θα συνεχίσει να υπάρχει και για να γιγαντώνει αντιδημοκρατικά ρατσιστικά κόμματα- δεκανίκια του σαθρού κατεστημένου». Για όσους ενδεχομένως να μην αντιλαμβάνονται προς τα πού πρέπει να πάει το καράβι, η πρόεδρος της Αλληλεγγύης υπήρξε σαφής: «Επιτέλους ας το πάρουν απόφαση: η ΔΔΟ εξέπνευσε. Ή φυτοζωεί στις ψευδαισθήσεις ορισμένων πολιτικών και δημοσιογράφων».
Απλή, αγνή, απορία: Ο Νίκος Χριστοδουλίδης το «πήρε απόφαση ότι η ΔΔΟ εξέπνευσε»; Η δε βεβαιότητα της Ελένης Θεοχάρους ότι «ουδείς Πρόεδρος που υποστηρίζει τη ΔΔΟ θα μπορέσει να τη διαπραγματευθεί με την Τουρκία» απηχεί και την άποψη του υποψηφίου που υποστηρίζει; Αν δεν διευκρινισθεί αυτό το θέμα, πολύ φοβάμαι ότι οδηγούμαστε σε νέες περιπέτειες. Γιατί το Κυπριακό δεν είναι ένα ακόμα θέμα διαφωνίας, ανάμεσα στα κόμματα που υποστηρίζουν τον Χριστοδουλίδη, το οποίο θα εξεταστεί από τον περιβόητο Μηχανισμό Επίλυσης Διαφορών. Δεν είναι καν το ΓεΣΥ, θέμα μείζονος σημασίας για τον τόπο, όπου καταγράφονται επίσης διαφωνίες.
Το Κυπριακό αποτελεί τη μήτρα όλων των ζητημάτων από τα οποία εξαρτάται το παρόν και το μέλλον του τόπου. Γι’ αυτό δεν χωρούν ασάφειες, ούτε αυθαίρετες εκτιμήσεις για δήθεν χρεοκοπημένες στρατηγικές λύσης. Για να το κάνουμε ακόμα πιο λιανά: Ο Νίκος Χριστοδουλίδης έχει υποχρέωση να τοποθετηθεί «ξεκάθαρα», όπως αρέσκεται να λέει συχνά, για το τι είδους σχέδιο λύσης σκοπεύει να διαπραγματευτεί. Τόσο ξεκάθαρα όμως, ώστε οι ψηφοφόροι του λεγόμενου απορριπτικού μετώπου να μην παραπλανηθούν, στηρίζοντας έναν υποψήφιο της αντίθετης σχολής σκέψης στο Κυπριακό, με κίνδυνο να καταλήξουν ανάμεσα σε διασταυρούμενα «βλήματα πτυέλων». Εκτός πάλι κι αν όλα αυτά δεν έχουν και τόση σημασία μπροστά στο δέλεαρ του μοιράσματος της πίτας της εξουσίας.
